Judas Priest

Brytyjska grupa, która obok takich zespołów jak Black Sabbath, Deep Purple czy Led Zeppelin określiła brzmienie metalu w latach 70, a także wywarła ogromy wpływ na dalszy rozwój tego stylu.

Zespół powstał z inicjatywy szkolnych przyjaciół: gitarzysty Kennetha K. Downinga i basisty Iana Hilla. Pierwszy skład uzupełniali Alan Atkins (śpiew) i John Ellis (perkusja). Natomiast klasyczny skład Judas Priest obejmuje także wokalistę Roba Halforda i gitarzystę Glenna Tiptona, z przerwą na lata 1993-2003, kiedy w Judas Priest śpiewał Tim "Ripper" Owens. Najmniej stabilnym ogniwem zespołu zawsze była pozycja perkusisty. W ciągu 38 lat przez skład Judas Priest przewinęło się 8 bębniarzy. Obecnie sekcję rytmiczną uzupełnia Scott Travis.

Nazwę Judas Priest zespół przejął po jednej z lokalnych formacji, która rozpadła się w 1970 roku, a sam pomysł pochodzi od tytułu jednej z piosenek Boba Dylana "The Ballad Of Frankie Lee And Judas Priest" (1967). Pierwszy koncert formacji odbył się w marcu 1971 roku. W krótkim czasie zespół zyskał lokalną popularność, która jednakże nie wiązała się z poprawą materialnego położenia członków grupy, zmuszonych wybierać miedzy rozkręcaniem kariery rockowej a pracą na etat. Prowadziło to do licznych przetasowań w składzie. Jeszcze w tym samym roku grupę zasilił nowy wokalista - Rob Halford.

W 1973 roku zespół podpisał swój pierwszy profesjonalny kontrakt płytowy z małą firmą fonograficzną Gull. Przewidywał on konieczność znalezienia drugiego gitarzysty. Został nim Glenn Tipton. Było to, jak się potem okazało, doskonałe posunięcie, gdyż pirotechnika gitarowa duetu Downing-Tipton stała się - obok przeszywającego na wylot głosu Halforda - znakiem firmowym Judas Priest, a także inspiracją dla wielu młodych heavymetalowych kapel.

Pracę nad pierwszym albumem Judas Priest, "Rocka Rolla" (1974), nadzorował współpracujący wcześniej z Black Sabbath producent, lecz brzmienie zaprezentowane na płycie znacznie odbiegało nie tylko od tego, co proponowali Ozzy i spółka, lecz także od stylu, który Judas Priest wypracowało na kolejnych krążkach. Tymczasem kapela w 1975 roku dała znakomity koncert na rockowym festiwalu w Reading, po którym nazwa Judas Priest znalazła się w notatnikach wielu brytyjskich i zagranicznych dziennikarzy. Jesienią tego roku zespół wszedł do studia, aby zarejestrować drugi album, "Sad Wings of Destiny", który spotkał się ze sporym zainteresowaniem.

Na kolejnych dwóch albumach: "Sin After Sin" (1977) i "Stained Class" (1978), grupa wyraźnie skręciła w stronę mocniejszego grania. Pochodzący z tego ostatniego utwór "Exciter" jest często uznawana za pierwszy kawałek speed-metalowy. W tym okresie zespół wypracował już nie tylko swój unikalny styl grania (uznawany przez wielu muzyków za heavy metal w czystej postaci), ale także charakterystyczny sceniczny image. Czarne skóry z metalowymi ćwiekami, Harley Davidson, na którym podczas koncertów Halford wjeżdżał na scenę - to jego ważne elementy. Jednocześnie grupa zaczęła odnosić sukcesy komercyjne. Single z albumu "Killing Machine" (1978), "Take On the World" i "Before the Dawn", wskoczyły na listy przebojów, a grupę zaproszono do popularnego brytyjskiego programu muzycznego "Top of the Pops".

W 1979 roku zespół wydał pierwszy w karierze album koncertowy "Unleashed in the East". Następna płyta, "British Steel" (1980), która ugruntowała pozycję grupy, uważana jest powszechnie za kamień milowy w historii muzyki metalowej. To z niego pochodzą klasyki gatunki, stanowiące żelazne punkty każdego koncertu zespołu: "Breaking the Law", "Metal Gods", "Living After Midnight" czy "Grinder".

W 1981 roku grupa zaskoczyła swoich fanów nowym materiałem ("Points of Entry"), przynoszącym bardziej łagodną, miejscami zbliżoną do art-rocka, muzykę, okraszoną stosunkowo wyrafinowanymi tekstami. Album nie został jednak dobrze przyjęty, dlatego muzycy postanowili wrócić do sprawdzonych patentów. Rezultatem była druga "kanoniczna" płyta Judasów, "Screaming for Vengeance" (1982), która odniosła sukces również w Ameryce (2,1 mln sprzedanych egzemplarzy - podwójna platyna). Grupa postanowiła iść za ciosem i nagrała kolejną udaną płytę, "Defenders of the Faith" (1984), a zaraz potem wypuściła klip do utworu "Freewheel Burning".

Celem Judas Priest było wówczas ostateczne zawojowanie amerykańskiego rynku metalowego, na którym popularność zyskiwał glam metal. Na albumie "Turbo" (1986), "bogowie metalu" uczynili pewne ustępstwa na rzecz panującej "mody". Tipton i Downing, jako jedni z pierwszych gitarzystów metalowych, wykorzystali możliwości syntezatorów gitarowych, a teksty zespołu stały się bardziej prostolinijne. Muzycy, niezrażeni ambiwalentnym odbiorem swojego najnowszego dzieła, wyruszyli w długą trasę. Jej rezultatem był koncertowy album "Priest... Live!", który trafił do sprzedaży w czerwcu 1987 roku.

Po wydaniu następnej płyty, "Ram It Down" (1988), doszło do ważnej zmiany w składzie Judas Priest. Nowym perkusistą został Scott Travis. Swoje umiejętności zaprezentował on w pełni na znakomicie przyjętym albumie "Painkiller" (1990), który zdobył nominację do nagrody Grammy. W 1992 roku wokalista Rob Halford opuścił grupę, aby kontynuować karierę solową.

Poszukiwania nowego frontmana długo nie przynosiły rezultatów. W końcu zdecydowano się zaangażować Amerykanina Tima "Rippera" Owensa, który wcześniej grywał covery Judas Priest po różnych klubach. Wraz z nowym wokalistą, niedysponującym tak szeroką skalą głosu, jak Halford, muzyka Judas Priest stała się jeszcze cięższa i masywniejsza, niekiedy przypominając rasowy thrash metal. W nowym składzie grupa nagrała dwa albumy: "Jugalator" (1997) i "Demolition" (2001), lecz nie odniosły one większego sukcesu. Również gitarzysta Glenn Tipton wydał w międzyczasie solowy album "Baptizm of Fire".

W lipcu 2003 do składu powrócił bowiem Halford, z którym grupa nagrała kolejną płytę - "Angel of Retribution" (2005). Ostatnim dokonaniem Judas Priest jest wydany w 2008 roku dwupłytowy, konceptualny album "Nostradamus", poświęcony słynnemu wizjonerowi. W grudniu 2008 roku zespół zebrał kolejne dwie nominacje do Grammy: za najlepsze wykonanie hard-rock ("Visions") i najlepsze wykonanie metal (za singel "Nostradamus"), lecz i tym razem statuetki nie zdobył.

W kwietniu 2011 roku doszło do nieoczekiwanej zmiany w składzie - z występów w Judas Priest zrezygnował gitarzysta i współzałożyciel K.K. Downing. Zastąpił go wówczas 31-letni Richie Faulkner, dotychczas znany z zespołu Lauren Harris, córki basisty Iron Maiden Steve'a Harrisa.

Już z Faulknerem w składzie Judas Priest był gwiazdą Metal Hammer Festival w katowickim Spodku (10 sierpnia 2011 r.). Był to pierwszy występ zespołu w Polsce z Robem Halfordem.

Przez 40 lat swojej muzycznej kariery Judas Priest sprzedało ponad 35 milionów albumów. W 2006 roku, wspólnie z Kiss, Queen i Def Leppard, Judas Priest zostali jako pierwsi wpisani do galerii sław "VH1 Rock Honors", a utwór "You've Got Another Thing Comin'" znalazł się na 5. miejscu zestawienia "40 Greatest Metal Songs of All Time". Strona internetowa MTV.com uznała Judas Priest za drugi wśród najbardziej wpływowych zespołów nurtu heavy metal, pierwsze miejsce przyznając grupie Black Sabbath.