Whitesnake

Whitesnake to grająca hard rocka i heavy metal angielska grupa założona w 1977 roku przez wokalistę Deep Purple Davida Coverdale'a. Przez zespół, który funkcjonuje z przerwami już 30 lat, przewinęło się kilkunastu znakomitych muzyków rockowych, w tym m.in. Jon Lord, Ian Paice, Cozy Powell i Steve Vai.

Zanim doszło do oficjalnego powstania Whitesnake, skład zespołu był już ustabilizowany i występował na scenie wspierając Coverdale'a podczas tras promujących płyty "White Snake" (1977) oraz "Northwinds" (1978) jako "The White Snake Band". Ostatecznie pierwszy skład nowoutworzonego Whitesnake stworzyli: David Coverdale (śpiew), Bernie Marsden (gitara), Micky Moody (gitara), Neil Murray (bas), David 'Duck' Dowle (perkusja) oraz Brian Johnstone (instrumenty klawiszowe). Podczas sesji nagraniowej płyty "Trouble" (1978) w zespole był już jednak jeden z najbardziej wybitnych klawiszowców w historii rocka - Jon Lord (Deep Purple). Wcześniej ukazała się jeszcze produkcja "Snakebite", na którą złożyły się EP-ka "Snakebite" oraz 4 utwory z solowej płyty Coverdale'a "Northwinds".

W roku 1979 do sklepów trafił kolejny krążek Whitesnake, wówczas jeszcze tworzącego w stylistyce bluesrockowej i R&B. Po zarejestrowaniu "Lovehunter" perkusistę Dawida Dowle'a zastąpił Ian Paice (Deep Purple), z którym zespół nagrał w 1980 roku znakomity album "Ready an' Willing". Płyta okazała się być przełomową dla zespołu, przynosząc ponadczasowy już singiel: "Fool for Your Loving", pierwotnie napisany dla B.B. Kinga. "Ready..." trafił do TOP 10 płyt w Wielkiej Brytanii, zyskując status złotej płyty oraz do pierwszej setki w USA. Jeszcze lepiej sprzedawał się kolejny krążek "Come an' Get It" (1981), który m.in. dzięki hitom "Don't Break My Heart Again" i "Would I Lie to You" osiągnął pozycję nr 2 na brytyjskich listach.

W 1982 roku David na rok przerwał działalność, by poświęcić czas rodzinie. Po wznowieniu działalności Whitesnake nagrało w dotychczasowym składzie jeszcze jeden album "Saints & Sinners" (1982). Na tym krążku po raz pierwszy zarejestrowane zostały dwa wielkie przeboje grupy: "Crying in the Rain" i "Here I Go Again" (wydane ponownie w 1987 r. na płycie "Whitesnake"). W tym czasie z grupą rozstali się Marsden, Paice i Murray, zastąpieni przez Mela Galleya (gitara), Cozy Powella (ex-Rainbow, perkusja) i Colina Hodgkinsona (bas).

Po kolejnych zmianach w składzie (John Sykes za Moody'ego, powrót Murraya) zespół wydał album "Slide It In" (1984). Płyta osiągnęła wreszcie długo oczekiwany sukces w USA, pokrywając się podwójną platyną. Niedługo potem zespół opuścił Jon Lord. Po zakończeniu trasy promocyjnej z grupy odszedł również Powell, w którego miejsce Whitesnake zasilił nowy perkusista - Aynsley Dunbar. Posadę klawiszowca objął z kolei Don Airey (Ozzy Osbourne, Rainbow, Deep Purple). Następną pozycją w dyskografii stał się wydany w 1987 roku, klasyczny hardrockowy album "Whitesnake" (w Europie zatytułowany "1987" a w Japonii "Serpens Albus"), osiągając drugą pozycję na listach sprzedaży w USA (5X platynowa płyta). Tylko w Stanach nabyło ją ponad 8 milionów fanów. Do historii rocka przeszły kolejne wybitne nagrania Whitesnake: "Is This Love", "Still of the Night", "Give Me All Your Love" i ponownie zarejestrowany "Here I Go Again".

Jeszcze przed wydaniem "Whitesnake", Coverdale wyrzucił wszystkich członków zespołu, z wyjątkiem nowego gitarzysty Adriana Vandenberga. W wideoklipach pojawili się już nowi muzycy: Rudy Sarzo (bas, ex-Ozzy Osbourne), Tommy Aldridge (perkusja; ex-Ozzy Osbourne) i Vivian Campbell (gitara, ex-Dio). Jeszcze w 1988 roku Campbell odszedł do Def Leppard, a kolejny krążek "Slip of the Tongue" (1989, 4x platyna w USA) nagrał z Whitesnake wirtuoz gitary - Steve Vai. Płytę promowały single: ponownie zarejestrowany "Fool for Your Loving" oraz "The Deeper the Love" i "Now You're Gone". Zespół był jednak coraz mniej aktywny, by w 1991 roku zawiesić działalność. W tym czasie Coverdale rozpoczął współpracę z gitarzystą Led Zeppelin - Jimmym Pagem. W roku 1994 wydana została kompilacja "Whitesnake: Greatest Hits" a zespół wyruszył w krótką, europejską trasę. Dla uczczenia 10-lecia wydania płyty "Whitesnake", Coverdale i Vandenberg nagrali w Japonii płytę unplugged, zatytułowaną "Starkers in Tokyo" (1997). W odnowionym składzie zespół wydał również pełnowymiarowy krążek "Restless Heart" (nie ukazał się oficjalnie w USA), choć w rzeczywistości był to solowy projekt Coverdale'a.

W grudniu 2002 roku Coverdale reaktywował grupę na tournee z okazji 25-lecia Whitesnake, a jej skład uzupełnili: Doug Aldrich (gitara), Reb Beach (gitara), Marco Mendoza (bas), Tommy Aldridge (perkusja) oraz Timothy Drury (klawisze). W 2006 roku do sklepów trafiły kolejne wydawnictwa - tym razem koncertowe "Live... In The Still of the Night" (DVD) oraz "Live: In The Shadow Of The Blues".

Z pierwszym od ponad 10 lat studyjnym krążkiem zatytułowanym "Good To Be Bad", zespół powrócił w roku 2008. Wcześniej Tommy Aldridge został zastąpiony przez Chrisa Fraziera. 2 grudnia tego roku Whitesnake odwiedził Polskę z jedynym koncertem w ramach trasy "Good To Be Bad Tour".

W 2010 roku z zespołu odeszła sekcja rytmiczna - Chris Frazier i Uriah Duffy. W ich miejsce szeregi Whitesnake zasilili Brian Tichy (perkusja) i Michael Devin (bas).

Tego samego roku, kilka miesięcy później, grupę opuścił także klawiszowiec Timothy Drury.

Odejście Drury'ego nie oznaczało bynajmniej końca Whitesnake. David Coverdale z pozostałymi muzykami kontynuował prace nad nowym studyjnym albumem.

11 w dorobku płyta weteranów hard-rocka ma nosić tytuł "Forevermore", a jej premiera zapowiadana jest na marzec 2011 roku.