Wojciech Waglewski

Jeden z najoryginalniejszych polskich muzyków rockowych - wokalista, wybitny gitarzysta, kompozytor, autor tekstów; najbardziej znany jako lider własnego Voo Voo, ale nagrywający też zarówno solo, jak i z wieloma innymi wykonawcami.

Urodził się 21 IV 1953 roku w Nowym Sączu. Jest absolwentem socjologii Uniwersytetu Warszawskiego (pracę magisterską napisał o "Pamiątkach Soplicy" Henryka Rzewuskiego). Jako muzyk zaczynał pod koniec lat 60. w zespole Fatum (nie mylić z Fatum znanym z "Manii szybkości"), potem trafił do Rh- Zbigniewa Hołdysa, wreszcie do Zen. W latach 70. był członkiem Nirvany (72), potem Bemibem (73-74), a przede wszystkim gitarzystą sesyjnym, słyszalnym na płytach takich przedstawicieli ówczesnej czołówki pop music, jak Ewa Bem, Urszula Sipińska, Andrzej i Eliza, Zbigniew Wodecki, Stanisław Wenglorz.

W roku 1979 znalazł się w prezentującym zabarwioną wschodem muzykę "medytacyjną" Osjanie, w którym pozostał przez pięć lat - jeżdżąc po Europie i nagrywając płyty "III", "Roots" i "Głową w dół". W roku 1983 zagrał na newage'owym albumie "All In Green", jako członek zachodnioniemieckiej formacji Gaia. W połowie lat 80. współpracował ze Stanisławem Sojką (odnotowała to płyta "Radioaktywny").

Do rocka, od którego zaczynał, wrócił w 1983 r., namówiony przez Hołdysa do udziału w sesji "I Ching" - nie tylko w roli gitarzysty (fantastyczna solówka w "Kołysance dla Misiaków"), a także mandolinisty oraz kompozytora, lecz również po raz pierwszy w roli wokalisty ("Ja płonę", "Milo"). Przy okazji "I Ching" narodziła się krótko istniejąca supergrupa Morawski Waglewski Nowicki Hołdys (album "Świnie", 1985 r.), z niej - już własny zespół Voo Voo.

Voo Voo zademonstrowało oryginalny styl i szybko dołączyło do czołówki, stając się jeśli nie gwiazdą komercyjną, to w każdym razie jednym z najważniejszych i najbardziej twórczych zespołów w historii polskiego rocka.

W roku 1991 lider Voo Voo wydał solowy album "Gra-żonie" (w którego nagraniu pomogli mu kolega z zespołu Piotr "Stopa" Żyżelewicz - dr, oraz wtedy jeszcze mało znana Edyta Bartosiewicz, w podwójnej roli wokalistki i autorki tekstu). "Gra-żonie" wypełniła muzyka podobna do tej, jaką Waglewski przedstawiał z Voo Voo, choć nieco bardziej przystępna rytmicznie i harmonicznie, niemniej publikację tej płyty pod nazwiskiem artysty, a nie nazwy grupy uzasadniały przede wszystkim osobiste teksty poświęcone jego żonie Grażynie (stąd tytuł zbioru jest grą słów).

"Muzyka od środka", drugi album firmowany nazwiskiem Waglewskiego, wyszedł siedem lat po solowym debiucie. Wypełniła go muzyka przygotowana do filmu "Kroniki domowa" Leszka Wosiewicza, muzyka niezwykle urozmaicona - góralska ("Hołubce", "Tam, w Bernie"), o cechach pastiszu ("I cóż że żal"), nawiązująca do stylu Osjana ("Opowieść bolesna") i stylu Voo Voo ("Latający chłopczyk") - ale Waglewskiego wspierali tu... wszyscy ówcześni członkowie jego zespołu.

Obie płyty przeszły bez echa i Waglewski skupił się na Voo Voo, ale znajdował też czas na współpracę z innymi wykonawcami. Nagrywał z Marylą Rodowicz ("Absolutnie nic", "Full"), Martyną Jakubowicz ("Patchwork", "Kołysz mnie", "Dziewczynka z pozytywką Edwarda"), Kazikiem ("Spalam się"), Atrakcyjnym Kazimierzem i Cyganami ("Prawdziwa miłość", "Dzianina"), Raz Dwa Trzy ("Sufit", "Cztery"), Renatą Przemyk ("Tylko kobieta"), Homo Twist ("Homo Twist"), Hot Water ("Wolne od świąt"), Jackiem Skubiszewskim ("...Jak cytrynę..."), kolegą ze swojego zespołu Mateuszem Pospieszalskim ("Matika") oraz z braćmi Pospieszalskimi ("Kolędy").

Na kilku tych płytach obok funkcji gitarzysty pełnił również funkcję producenta - podobnie jak na "Tribute To Eric Clapton" (95), gdzie przedstawił nową wersję znanego z "Gra-żonie" "To nic złego". W tym samym 1995 roku wziął udział w koncercie "List Do R. Na 12 Głosów" w katowickim "Spodku", wykonując z towarzyszeniem Dżemu "Kiepską grę", w akustycznej wersji instrumentalnej, i "Kim jestem - jestem sobie", w rewelacyjnej wersji hendrixowskiej - co udokumentował album "List do R. na 12 głosów".

Koncertował także m.in. z Jakubowicz, Tadeuszem Nalepą na "Rawie Blues '90", w ramach "Guitar Top", z Homo Twist oraz w sierpniu '96 w kanadyjskim Vancouver (z towarzyszeniem Andrzeja Ryszki, byłego perkusisty Voo Voo, a wcześniej Krzaka). Pisał teksty dla formacji Jan Bo i Justyny Steczkowskiej. W roku 1997 znalazł się w reaktywowanym Osjanie.

Waglewski jest też twórcą muzyki filmowej ("Trio" Pawła Karpińskiego, "Nadzieja" Tadeusza Pałki, "Seszele" Bogusława Lindy, "Zaćmienie Piątego Słońca" Krzysztofa Bukowskiego) oraz teatralnej (m.in. "Makbet", "Popioły", "Superman").

W roku 1988 Wojciech Waglewski został uhonorowany Nagrodą Artystyczną Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego, a w roku 1995 Paszportem "Polityki" oraz nagrodą Fryderyk w kategorii "najlepszy kompozytor '94".

(źródło: "Encyklopedia polskiego rocka", wydawnictwo In Rock).