Waglewski MTV Unplugged: I nawet Waglewskiemu dali w końcu coś pograć [RELACJA]
Pan Waglewski powiedział mi w wywiadzie, że ustalili przy tym koncercie, że zrobią taki, na którym coś będzie widać i coś będzie słychać. Brzmiało jak świetny plan, więc trzeba było sprawdzić.
Po pierwszych "Siedzę dzisiaj, jakbym za coś siedział" mi już się podobało, bo to jeden z moich ulubionych utworów. Ale byłam też trochę przestraszona, bo wszystko było takie… poukładane. Na szczęście po dwóch piosenkach Voo Voo z powrotem było sobą.
Zaznaczyć trzeba też od razu, że ten początek akurat nie należał ani do całego zespołu, ani do muzyka firmującego swoim nazwiskiem całe to przedsięwzięcie. Początek skradł Karim Martusewicz. Mając w pamięci, jak w jednym z wywiadów mówił, że "przymierza się do orkiestracji" i "zdarza mu się dyrygować, ale nie chciałby tego robić amatorsko", świetnie było zobaczyć go we fraku i z batutą w ręce. No i z własną orkiestrunią, którą skołował specjalnie na tę okazję. Oprócz smyczków składu koncertowego dopełniali Piotr Chołody i Kasai. I goście, ale o nich za moment.
Usłyszeliśmy potem "Człowiek wózków", "Piątek" i "Nabroiło się", a następnie przyszedł czas na pierwszą niespodziankę. Kto inny mógłby to być w Krakowie, jeśli nie Maciek Maleńczuk. A ten to wie, jak poderwać publiczność Nowohuckiego Centrum Kultury - wystarczyło pozdrowić Kraków z wolnego miasta Nowa Huta. Byli oczywiście "Koledzy" (Bartek Łęczycki na harmonijce!), a po nich "Gdy będę stary". Przy okazji dowiedzieliśmy się, że trwają namowy na płytę "Koledzy 2" i chociaż wciąż pamiętam, jak na pytanie, czy możemy pogadać, pan Maleńczuk odpowiedział "Nie sądzę", to płytę popieram.
Nikt by też nie zgadł, że na Waglewskim Unplugged usłyszymy, że "Zbigniew Ziobro ma cycki" i to samo o naszym prezydencie. I coś tam o trzeciej puci. No ale miał ten koncert obfitować w niespodzianki, a po takim gościu można się było spodziewać i tego.
W "Piosence kobiecej" pojawiła się Masha Natanson - trzeba przyznać, że Waglewski ma talent do wyszukiwania perełek, bo o ile na płycie wszystkie zaproszone panie się podobały, to na żywo totalnie zachwycają. I Masha Natanson, i Sophie LaRo, którą usłyszeliśmy w "Bez Saxu" i "Nim stanie się tak, jak gdyby nigdy nic nie było", i Samitra Suwannarit, która sprawiła, że końcówka koncertu to był finał taki, że pisząc to, mam ochotę znowu wstać i klaskać.
Nie zabrakło też oczywiście kawałka "nieszczęsnego 'Łobi Jabi'", "Floty Zjednoczonych Sił" czy "Gdybym", które jest dla mnie jednym z najlepszych tekstów, jakie kiedykolwiek słyszałam. "Gdybym później wyglądał, jak nasi synowie / Zrozumiałbym, czemu tak zawróciłem ci w głowie" - wspaniałe.
No i wspomniana końcówka, czyli "Sobota" i bisowe "F1" z magicznym dodatkiem głosu Samitry Suwannarit, po której przez całą drogę do domu mówiłam "Wow, ale to było" i wciąż, jeśli ktoś pyta, co u mnie, odpowiadam: "Byłam na tym koncercie i tam…".
Niezmiennie podoba mi się, że każdy, za przeproszeniem, członek zespołu jest tak samo wyeksponowany. I że jeśli ktoś gra, to mu reszta w improwizacji nie przeszkadza. Albo że jak przeżywamy koncertowanie między perkusją a saksofonem, to reszta po prostu podgrywa i podziwia. I nawet panu Waglewskiemu dali w końcu coś pograć. Tylko ci, co już wcześniej mówili, że piosenki fajne, tylko czemu ktoś musi zawsze grać solówkę, mogliby być niezadowoleni.
