Faith No More

Billy Gould i Roddy Bottum zaczynali w Los Angeles na scenie punk-rockowej pod koniec lat 70. Wkrótce obaj podjęli decyzję o przeprowadzce. Na nową siedzibę wybrali San Francisco, gdzie zamierzali kontynuować naukę w college'u. W 1981 roku, wspólnie z trójką znajomych założyli zespół i nazwali go Faith No Man. Rok później, po kilku zmianach personalnych, zaczęli grać jako Faith No More.

Po ustawicznych problemach z doborem wokalistów, w 1984 roku do zespołu dołączył Chuck Mosely. W tym samym czasie, w zastępstwie gitarzysty Marka Bowena, muzycy zatrudnili Jima Martina. Nagrana w tym składzie kaseta demo, doprowadziła grupę do pierwszego albumu pod tytułem "We Care A Lot", wydanego w 1985 roku przez Mordam Records.

W tym samym roku muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią Slash Records, a dwa lata później został wydany ich drugi album - "Introduce Yourself". Trasa koncertowa promująca tę płytę przyniosła Faith No More wiele przychylnych recenzji prasowych w Europie. Mimo to, zespół postanowił zmienić wokalistę. W 1989 roku Mosleya zastąpił Mike Patton, który wcześniej stał na czele kalifornijskiej kapeli Mr Bungle. W ciągu dwóch tygodni napisał teksty piosenek do nowego albumu Faith No More i płyta "The Real Thing", została wydana sześć miesięcy później.

Płyta zyskała uznanie, jednak dopiero, gdy utwór "Epic" został wydany w styczniu 1990 roku jako singiel, popularność Faith No More w Stanach Zjednoczonych diametralnie wzrosła. Członkowie wielkich zespołów rockowych, jak Metallica i Guns N Roses, wymieniali Faith No More jako jedną ze swoich ulubionych grup. Zespół otrzymał nominację do Grammy za najlepszy Heavy Metalowo/Hard Rockowy występ. Pod koniec roku album "The Real Thing" zyskał w Stanach Zjednoczonych status platynowej płyty.

Czwarty album "Angel Dust" ukazał się w 1992 roku. Pomimo kilku popularnych singli, na płycie nie było żadnego utworu, który byłby w stanie dorównać sukcesowi "Epic", a także sam album nie został rozpowszechniony w USA w tylu egzemplarzach, co "The Real Thing". Sprzedał się jednak na tyle dobrze, aby osiągnąć status złotej płyty, a w Europie i Australii pobił "The Real Thing" w ilości sprzedanych egzemplarzy.

W 1995 roku, do nagrania płyty "King For A Day, Fool For A Lifetime" muzycy zatrudnili gitarzystę Mr Bungle Treya Spruance'a, który zastąpił Jima Martina. Jednak, gdy tylko album został nagrany, Trey opuścił zespół. Ostatecznie, w zastępstwie Spruance'a, został przyjęty Dean Menta, były technik Faith No More i gitarzysta w zespole DUH.

Pomimo że "King For A Day, Fool For A Lifetime" znalazło się w Australii na pierwszych miejscach list przebojów i przyniosło takie hity, jak "Evidence", album został ledwo dostrzeżony w Stanach Zjednoczonych. Sam zespół jednak był zadowolony z biegu wydarzeń i twierdził, że jest to doskonała okazja, aby wrócić do studia nagraniowego i zacząć pracę nad następnym albumem.

W ciągu następnych dwóch lat, gdy poszczególni członkowie Faith No More spędzali coraz więcej czasu ze swymi zespołami, coraz intensywniej szerzyły się pogłoski o rozpadzie grupy. Perkusista Mike Bordin grał koncerty z Ozzy Osbournem, Mike Patton koncertował z Mr Bungle, promując ich nową płytę i także nagrał dwa solowe albumy, a Roddy Bottum odniósł sukces ze swoim zespołem Imperial Teen.

Po raz kolejny muzycy musieli znaleźć nowego gitarzystę - zdecydowali się na Jona Hudsona - przyjaciela Goulda i byłego członka grupy Systems Collapse. Szósty, studyjny album zespołu - "Album Of The Year" - został wydany w czerwcu 1997 roku wraz z singlami i teledyskami do "Ashes To Ashes", "Last Cup Of Sorrow" i elektronicznie brzmiącego "Stripsearch". Album promowała trasa koncertowa po Ameryce, Europie i Australii, która okazała się sukcesem.

Na początku 1998 roku pogłoski o rozpadzie zespołu zaczęły rozchodzić się jeszcze intensywniej niż zazwyczaj. 19 kwietnia 1998 roku Bill Gould rozpoczął rozpowszechnianie poniższego oświadczenia przez e-mail i fax:

"Po piętnastu długich i owocnych latach, Faith No More zdecydowało się położyć kres spekulacjom, dotyczącym ich nadchodzącego rozpadu... przez rozwiązanie zespołu. Decyzja podjęta przez członków zespołu jest wspólna i nie będzie żadnego wytykania palcami, żadnego podawania nazwisk, poza jednym, ważnym do zapamiętania faktem, że "Puffy to wszystko zaczął". Ponadto rozpad grupy umożliwi poszczególnym członkom kontynuować bez przeszkód prace nad swoimi indywidualnymi projektami. Na koniec, co najważniejsze, zespół pragnie podziękować wszystkim fanom i współpracownikom, którzy trzymali się blisko zespołu i udzielali mu poparcia w ciągu całej jego historii".

Faith No More zagrało swój ostatni koncert 7 kwietnia 1998 roku w Lizbonie.

(Źródło: RMF FM)