W Polsce cieszyli się kultowym statusem, choć nigdy do nas nie dotarli. To on odpowiadał za rytm w Rush

Legendarny perkusista i tekściarz kanadyjskiej grupy Rush przez ostatnie trzy lata w tajemnicy walczył z glejakiem, agresywnym nowotworem mózgu. Neil Peart zmarł w Santa Monica w Kalifornii 7 stycznia 2020 r. Oficjalna informacja trafiła do mediów kilka dni później.

W 2015 r. muzyk ogłosił zakończenie kariery po ukończeniu jubileuszowej trasy "R40 Live 40th Anniversary Tour". Od dłuższego czasu zmagał się z chronicznym zapaleniem ścięgien.

Wtedy ogłosił, że wycofuje się, by spędzać więcej czasu z rodziną - swoją drugą żoną, fotografką Carrie Nuttal i ich córką Olivią (ur. 2009).

Gdy jako nastolatek zaczął interesować się muzyką, rodzice zapisali Neila na lekcje gry na fortepianie, ale te szybko go znudziły. Za to spodobało mu się bębnienie - początkowo za pomocą pałeczek do jedzenia po krzesłach i pudłach. Rodzice sprawili mu zabawkową perkusję, a Peart wkrótce zaczął pobierać naukę gry w Peninsula Conservatory of Music.

Jako 15-latek miał już swoją perkusję. Pierwsze próby z kilkoma miejscowymi grupami nie przyniosły nic ważnego, a pełnoletni już Neil postanowił spróbować swoich sił w Londynie. W stolicy Wielkiej Brytanii również nie podbił muzycznej sceny i po 1,5 roku wrócił do Kanady, gdzie pracował w firmie swojego ojca.

W połowie 1974 r. zgłosił się na casting i dołączył do Geddy'ego Lee (wokal, bas) i Alexa Lifesona (gitara) w grupie Rush. Peart tuż po wydaniu debiutanckiej płyty "Rush" - i na dwa tygodnie przed rozpoczęciem amerykańskiej trasy - zastąpił oryginalnego perkusistę Johna Rutseya. Ten skład bez zmian pozostał przez ponad 40 lat.

Oczytany i inteligentny Neil Peart szybko przyjął też funkcję głównego autora tekstów Rush - pisał słowa inspirowane fantasy, science-fiction, mitologią i filozofią (tu spory wpływ miała na niego twórczość amerykańskiej pisarki żydowskiego pochodzenia - Ayn Rand). Jednocześnie Peart cały czas podwyższał swoje umiejętności jako instrumentalista, co sprawiło, że w drugiej połowie lat 70. doszedł do pozycji jednego z najwybitniejszych perkusistów świata.

W 1983 r. został wprowadzony do Modern Drummer Hall of Fame - 30-letni Peart stał się wtedy najmłodszym muzykiem uhonorowanym tym wyróżnieniem. W 1996 r. razem z pozostałymi muzykami Rush został Oficerem Orderu Kanady (było to pierwsze takie wyróżnienie dla rockowej grupy). Razem z zespołem znalazł się też w Canadian Songwriter Hall of Fame i Rock and Roll Hall of Fame (2013).

Po zakończeniu trasy "Test for Echo" w 1997 r. Neil Peart przeżył osobistą tragedię - w wypadku samochodowym zginęła jego córka - 19-letnia Selena Taylor. Niespełna rok później na muzyka spadł kolejny cios, na raka zmarła matka Seleny i jego żona - Jacqueline Taylor.

Perkusista później wspominał, że jego koledzy z Rush na pogrzebie żony proponowali mu wycofanie się z zespołu. Załamany tragediami muzyk, aby zagłuszyć cierpienie, wybrał się w motocyklową podróż przez Amerykę Północną i Środkową (swoje wspomnienia opisał później w książce: "Ghost Rider: Travels on the Healing Road").

W dorobku literackim pozostawił również reportaż ze swojej wcześniejszą podróży po Afryce - "The Masked Rider" oraz kolejne książki. Ostatnia z nich to "Far and Wide: Bring That Horizon to Me!".

Po powrocie z podróży Neil Peart poznał fotografikę Carrie Nuttall, a we wrześniu 2000 r. wzięli ślub. Kilka miesięcy później ogłosił swoim kolegom, że jest gotowy wrócić do studia i na scenę.

Ostateczny rozbrat z muzyką nastąpił w 2015 r. z powodu problemów zdrowotnych. "Nie sprawia mi bólu uświadomienie sobie, że tak jak u sportowców nadchodzi czas, by wycofać się z gry" - mówił Neil Peart.

Później zakończenie działalności Rush potwierdził Alex Lifeson, a koniec przypieczętowała śmierć Neila Pearta. Jego koledzy od tego czasu sporadycznie pojawiali się razem na scenie, m.in. podczas koncertowego hołdu dla perkusisty Taylora Hawkinsa z Foo Fighters w 2022 r., który wymieniał Pearta jako jednego ze swoich idoli.

Rush to jedna z nielicznych gwiazd rocka, które nigdy nie wystąpiły w Polsce, choć zespół przez lata dorobił się kultowego statusu wśród fanów. Dodajmy, że Geddy Lee (naprawdę Gary Lee Weinrib) urodził się w rodzinie polskich Żydów, którzy przeżyli pobyt w obozach koncentracyjnych (Auschwitz, Dachau i Bergen-Belsen) podczas II wojny światowej.

Przez ponad 50 lat działalności Kanadyjczycy sprzedali ponad 40 mln płyt, zdobyli siedem nominacji do Grammy i 10 statuetek Juno Awards (kanadyjski odpowiednik Grammy). Największym komercyjnym sukcesem były płyty "2112" z 1976 r. i "Moving Pictures" z 1981 r.