The Cure

Historia The Cure zaczęła się w 1976 roku, kiedy to Robert Smith, 17-letni uczeń szkoły średniej St Wilfrid w Crawley (Sussex), w Anglii, stworzył wraz z kolegami ze szkoły - Michaelem Dempsey'em (gitara basowa), Lolem Tolhurstem (perkusja) oraz Porlem Thompsonem (gitara) - grupę nazwaną The Easy Cure. Kwartet niemal natychmiast zaczął pisać i rejestrować nagrania demo z własnymi utworami, dzięki czemu szybko zebrał imponujący autorski repertuar, w którym znajdowały się takie klasyczne już nagrania, jak "Killing An Arab" czy "10:15 Saturday Night".

Na początku 1977 roku zespół wygrał ogólnokrajowy konkurs "Battle of the Bands", organizowany przez niemiecką wytwórnię fonograficzną Ariola-Hansa. Zwycięstwo w konkursie zaowocowało sesją nagraniową i wydaniem debiutanckiego singla i albumu. Wytwórnia chciała uczynić z grupy nową gwiazdę pop, lecz Robert Smith miał inne plany artystyczne. Po jednym nieudanym roku, podczas którego nie wydano żadnego materiału, obie strony rozstały się.

W 1978 roku grupa zrezygnowała ze słowa "Easy" w nazwie. Z zespołu odszedł Thompson i The Cure stali się triem.

Grupa rozesłała kasetę demo z czterema piosenkami do wielu wytwórni nagraniowych. Szybko otrzymali odpowiedź od łowcy talentów z Polydor, Chrisa Parry'ego, po której we wrześniu 1978 roku doszło do podpisania kontraktu z nową firmą Fiction. Natychmiast rozpoczęto pracę nad pierwszym singlem oraz płytą, przy współpracy z debiutującym inżynierem dźwięku Mikem Hedgesem. Singel "Killing An Arab", wydany nakładem małej firmy Small Wonder, w grudniu spotkał się z wielkim uznaniem, ale i licznymi kontrowersjami, z uwagi na tytuł.

W styczniu 1979 roku wydała go ponownie wytwórnia Fiction, a następnie szybko ukazała się płyta "Three Imaginary Boys. Po wydaniu albumu dla zespołu rozpoczął się intensywny okres grania koncertów w rodzimej Wielkiej Brytanii, podczas którego The Cure występowali wspólnie z innymi, powstałymi w tym okresie zespołami, takimi jak Wire, Joy Division czy The Jam.

W tym czasie ukazały się dwa, nie pochodzące z płyty, single "Boys Don't Cry" i "Jumping Someone Else's Train. Piosenka "Boys Don't Cry" osiągnął niewielki sukces w USA i dała tytuł wydanej na tamtejszym rynku pierwszej płyty zespołu. Jej zawartość różniła się również od brytyjskiej wersji albumu.

W tym okresie rozpoczął się także wieloletni związek pomiędzy The Cure i Siouxsie and The Banshees, między innymi podczas trasy koncertowej tych ostatnich po Wielkiej Brytanii pod koniec 1979 roku. The Cure grali w pierwszej części koncertów. Robert Smith pojawiał się również kilkukrotnie na scenie z Siouxie i jej zespołem. W tym czasie The Cure opuścił Dempsey.

Do zespołu dołączyli Simon Gallup (gitara basowa) oraz Matthieu Hartley (instrumenty klawiszowe) i na początku 1980 roku kwartet The Cure przez dwa tygodnie zajął się eksperymentowaniem w studio. Przy współpracy Mikea Hedgesa w roli współproducenta, zespół postanowił nagrać bardziej mroczny materiał, który znalazł się na albumie "Seventeen Seconds". Pochodzący z niego utwór "A Forest" stał się pierwszym autentycznym przebojem singlowym The Cure w rodzimym kraju.

Płyta "Seventeen Seconds" dotarła do 20. miejsca zestawień płytowych w Wielkiej Brytanii, a zespół rozpoczął udaną, długą trasę koncertową po Europie, USA, Australii i Oceanii. Niestety, stresy z tym związane, okazały się nie do zniesienia dla Matthieu Hartley'a, który został zmuszony do odejścia z zespołu.

Ponownie jako trio, na wiosnę 1981 roku, ponownie z Mikem Hedgesem jako współproducentem, nagrali płytę "Faith", będącą artystyczną kontynuacją albumu "Seventeen Seconds". Zespół ukończył także instrumentalny soundtrack do, prezentowanego podczas tournee, filmu "Carnage Visors".

"Faith" dotarła na 14. miejsce na listach albumów Wielkiej Brytanii, a utwór "Primary" dobrze radził sobie na listach najpopularniejszych singli. The Cure ruszyli w ponownie w ogólnoświatową trasę koncertową, w międzyczasie wydając na singlu utwór "Charlotte Sometimes".

Już na początku 1982 The Cure powrócili do studia, by nagrać wspólnie z Philem Thornalley'em płytę, która stanowiła kulminację obranego przez nich kierunku artystycznego. "Pornography" ukazała się w maju i stała się pierwszym albumem zespołu, który wszedł do dziesiątki najlepiej sprzedających się płyt, trafiając na pozycję dziewiątą. Niestety, podczas trasy koncertowej "Fourteen Explicit Moments", w chwili gdy ukazał się singel z piosenką "The Hanging Garden", z zespołu odszedł Simon Gallup.

Robert Smith w tym czasie postanowił całkowicie zmienić brzmienie The Cure. Pierwszym krokiem w stronę bardziej przystępnej twórczości była piosenka "Let's Go To Bed", która nieoczekiwanie stała się przebojem w Ameryce! Skład The Cure nie skrystalizował się jeszcze: singla nagrano z perkusistą Stevem Gouldingiem, a Lol Tolhurst przerzucił się na instrumenty klawiszowe.

The Cure nadal poszukiwali nowego stylu, wydając w 1983 roku nastrojowe, elektroniczne i taneczne nagranie "The Walk" (12. miejsce na listach Wielkiej Brytanii) oraz jazzujący "The Lovecats", który stał się pierwszym singlem zespołu, jaki trafił do pierwszej dziesiątki zestawień w ich ojczyźnie, osiągając 7. miejsce.

Rok 1983 Robert Smith urozmaicił sobie ponownymi występami na koncertach The Banshees oraz pomagając temu zespołowi w nagraniu płyt "Hyaena" i "Nocturne". Pracował również nad powstaniem albumu "Blue Sunshine" formacji The Glove. Był to eksperymentalny projekt Smitha ze Stevem Severinem z The Banshees. Trzy single The Cure oraz tzw. strony B, zostały w grudniu wydane razem na płycie pod tytułem "Japanese Whispers".

W 1984 ukazała się płyta "The Top" i choć sygnowano ją jako The Cure, tak naprawdę była dziełem tylko Robert Smitha, który zagrał na wszystkich instrumentach prócz perkusji. Album wskoczył do Top 10 Wielkiej Brytanii, a pochodzący z niego utwór "The Caterpillar" znalazł się w Top 20 singli. Lider The Cure nagrał także w tym czasie singla "I Want To Be A Tree" Tima Pope'a.

Podczas światowej trasy koncertowej "Top Tour" do The Cure powrócił Porl Thompson, a później do grupy przystąpili perkusista Boris Willias i ponownie basista Simon Gallup.

W tym nowym wcieleniu The Cure rozpoczęli w 1985 roku pracę nad płytą "The Head On The Door", która doszła do 7. miejsca notowań w Wielkiej Brytanii. Z tego albumu pochodzą przeboje "In Between Days" i opatrzony pamiętnym klipem "Close To Me".

Albumowi "The Head On The Door" udało się dojść do 59. miejsca na amerykańskiej liście "Billboardu". Zespół postanowił wydać kompilację "Standing On The Beach". Wydana w maju 1986 roku pod tytułem zaczerpniętym z pierwszej linijki piosenki "Killing An Arab", zawiera wszystkie dotychczasowe single The Cure wraz ze stronami B, a dodatkowo uzupełnia ją wersja video pod tytułem "Staring At The Sea".

Oba wydawnictwa oraz kolejne długie światowe tournee, podczas którego po raz pierwszy wystąpili na festiwalu w Glastonbury jako główna gwiazda wieczoru, rozpoczęły prawdziwą światową karierę zespołu. Płyta dostała się na amerykański Top 50, a media w USA nagle zafascynowały się osobą Roberta Smitha.

Rok pełen licznych koncertów i festiwali ukoronowany został filmem Tima Pope'a, stanowiącym rejestrację występów zespołu, zatytułowanym "The Cure In Orange". Film ten był wydany w wersji kinowej i video, a ukazał się wiosną następnego roku.

W 1987 r. The Cure wydali podwójny album zatytułowany "Kiss Me Kiss Me Kiss Me". Był on pełniejszy pod względem zarówno muzycznym, jak i tekstowym od wszystkiego, co zdziałali wcześniej, a największa siła tego albumu, ponownie wyprodukowanego przy współpracy z Davem Allenem, leżała w jego ogromnym zróżnicowaniu oraz szerokiej stylistyce brzmieniowej.

Z tego właśnie albumu pochodzą przebojowe single "Why Can't I Be You?", "Catch", "Just Like Heaven" oraz "Hot Hot Hot!!!", zaś wszystkim im towarzyszyły teledyski Tima Pope'a. Gdy do zespołu dołączył klawiszowiec Roger O'Donnell, sekstet The Cure wyruszył w świat w trasę "Kissing Tour", która trwała od lipca do grudnia.

W 1988 r. pierwsza dekada działalności The Cure została oficjalnie udokumentowana książkową biografią "Ten Imaginary Years", natomiast zespół zrobił sobie kilka miesięcy wakacji. Gdy muzycy zebrali się ponownie w celu nagrania nowych demo, z zespołu wyrzucony został Lol Tolhurst.

Już bez niego ukończono i wydano w 1989 roku album "Disintegration". Płyta zadebiutowała na brytyjskich zestawieniach na 3. miejscu, a pochodzą z niej cztery single: "Lullaby", "Fascination Street", "Lovesong" oraz "Pictures Of You" - wszystkie trafiły na Top 20 angielskiej listy przebojów.

Podczas promującej go trasy "Prayer Tour", zespół zagrał jedne z najlepszych koncertów w swej historii, a często odbywające się na stadionach występy wyprzedane były do ostatniego miejsca.

Na początku 1990 Roger O'Donnell opuścił zespół i został zastąpiony przez wieloletniego przyjaciela zespołu, koncertowego technicznego Perry'ego Bamonte'a.

The Cure wydali następnie "Mixed Up", wybór remiksów ich utworów dokonanych przez młodszych i starszych twórców muzyki dance, takich jak Mark Saunders czy William Orbit. Na płycie znalazł się także oryginalny remiks Paula Oakenfolda piosenki "Close To Me", później wydanej na singlu. Wydawnictwo dotarło do 13. miejsca na notowaniach w Wielkiej Brytanii i 14. w USA.

W lutym 1991 The Cure zdobyli statuetkę The Brits w kategorii najlepszego zespołu brytyjskiego. Ten fakt postanowili uczcić filmując koncert, który zagrali w tajemnicy, jako Five Imaginary Boys, a podczas którego zaprezentowali po raz pierwszy cztery nowe piosenki. Ukazała się także kaseta video "Playout", ukazująca fragmenty wspomnianego wyżej koncertu i wiele innych materiałów archiwalnych grupy.

Płytę "Wish" The Cure wydali w 1992 roku i natychmiast znalazła się na pierwszym miejscu notowań w Wielkiej Brytanii i drugim miejscu w USA. Wydano z niej trzy przeboje singlowe: "High", "Friday I'm In Love" i "A Letter To Elise". Rok ten okazał się znów bardzo udanym dla The Cure: zagrali koncerty w ramach światowego tournee "Wish Tour", które cieszyło się olbrzymim zainteresowaniem ze strony fanów.

Zespół postanowił wydać, zarejestrowane podczas ostatniej trasy koncertowej, płyty "Show" oraz "Paris". Pierwsza z nich, podwójny album i film nagrany zarówno w wersji kinowej, jak i video, ukazuje zespół na scenie w Detroit, podczas gdy limitowane wydawnictwo "Paris" prezentuje ich na koncercie w stolicy Francji, gdy grają bardziej eklektyczny repertuar.

Natychmiast po zakończeniu trasy, gitarzysta Porl Thompson po raz kolejny odszedł z zespołu, a kwartet The Cure był główną gwiazdą imprezy stacji radiowej XFM "Great Xpectations Show", w londyńskim Finsbury Park. Ich piosenka "Burn" znalazła się na ścieżce dźwiękowej do filmu "Kruk". Nagrali także swoją wersję utworu "Purple Haze" na płytę ku czci Jimmiego Hendrixa, "Stone Free".

Nagrywanie nowego materiału przedłużyło się ze względu na proces z Lolem Tolhurstem oraz nieoczekiwane odejście perkusisty Borisa Williamsa. Rozpoczął się okres poszukiwania nowych muzyków, w efekcie którego miejsce za bębnami zajął Jason Cooper, natomiast przy instrumentach klawiszowych stanął Roger O'Donnell.

W 1995 The Cure zamieścili utwór "Dredd Song" na ścieżce muzycznej do filmu "Sędzia Dredd" oraz nagrali własną wersję piosenki Davida Bowie "Young Americans. Rok później zespół był główną gwiazdą dwóch festiwali Hollywood Rock w Sao Paulo i Rio de Janeiro, a następnie powrócił do Wielkiej Brytanii, by wydać płytę "Wild Mood Swings".

The Cure rozpoczęli kolejną trasę koncertową "The Swing Tour", największą do tej pory i podczas gdy ukazywały się kolejno cztery dobrze przyjęte single "The 13th", "Mint Car", "Strange Attraction" oraz "Gone", zespół zagrał ponad 100 świetnych koncertów na całym świecie. Wówczas to, 15 listopada, The Cure po raz pierwszy zagrali koncert w Polsce, w katowickim "Spodku".

W 1997 roku ukazała się płyta i kaseta video "Galore", na którą złożyły się single wydane w drugiej dekadzie działalności The Cure oraz jedna nowa piosenka, "Wrong Number", a zespół znów był gwiazdą licznych festiwali w Ameryce i Europie oraz zagrał na żywo podczas programów telewizyjnych w różnych krajach świata.

Na początku 1998 Robert Smith pojawił się w jednym z odcinków popularnej kreskówki "South Park", ocalając świat przed złą Mecha Streisand, a także nagrał piosenkę "A Sign From God" na potrzeby filmu Trey'a Parkera i Matta Stone'a "Orgazmo". The Cure nagrali także "World In My Eyes" w hołdzie dla Depeche Mode i "More Than This" na płytę "Z archiwum X". W lecie byli gwiazdą 12. festiwali w Europie oraz rozpoczęli wspólnie z Paulem Corkettem, znanym z pracy dla Depeche Mode, Placebo czy Nicka Cave'a, nagrywanie nowego albumu.

Lata 1999 - 2000 wypełniło nagrywanie i miksowanie materiału, który ukazał się na doskonale przyjętym przez krytykę albumie "Bloodflowers", a The Cure znów udali się w światowe tournee, największe w całej swej dotychczasowej karierze. W jego ramach grupa dała ponad sto koncertów, a 14 kwietnia 2000 roku zagrała ponownie w Polsce, w łódzkiej Hali Sportowej. "Bloodflowers" został sprzedany w ponadmilionowym nakładzie na całym świecie, pomimo braku działań promocyjnych, zwłaszcza singli i klipów.

W tym czasie Smith oficjalnie ogłosił, iż była to ostatnia płyta w dorobku The Cure. Później grupa opublikowała album ze swoimi największymi przebojami, który promowała nowa piosenka zatytułowana "Cut Here". Płyta "Greatest Hits" ukazała się pod koniec 2001 roku. Był to jednocześnie koniec współpracy z wytwórnią Fiction, dla której The Cure nagrywali niemal od początku działalności.

Do niezapomnianych momentów historii The Cure przejdzie seria trzech koncertów, które grupa dała dzień po dniu w stolicy Niemiec, w listopadzie 2002 roku. Zespół zagrał wówczas w całości materiał z trzech płyt: "Pornography" (1982), "Disintegration" (1989) i "Bloodflowers" (2000) - w dodatku utwory zostały zaprezentowane w identycznej kolejności, co na wspomnianych krążkach. W 2003 roku ukazała się płyta DVD "Trilogy - Live In Berlin", dokumentująca tamto wydarzenie.

Od tamtego momentu Robert Smith udzielał się na płytach rożnych artystów nie tylko rockowych, jak np. Blink 182, ale także dance'owych, jak Junior Jack.

Z kolei duet taneczny Blank & Jones nagrał w 2003 roku z udziałem samego Smitha legendarny utwór The Cure "A Forest", który szybko stał się wielkim przebojem na europejskich parkietach.

Na początku 2004 roku The Cure wydali 4-płytowy box, "Join The Dots", który zawierał ciężko dostępne utwory grupy ze strony B singli, remiksy, oraz wiele innych rarytasów.

W tym samym czasie Smith zrezygnował ze starego pomysłu wydania solowej płyty i zdecydował się powrócić do nazwy The Cure. Zaskakujący był wybór producenta płyty. Został nim Ross Robinson, znany ze współpracy z takimi grupami, jak Korn czy Slipknot. Płyta, promowana singlem "The End Of The World", zatytułowana została po prostu "The Cure" i ukazała się w czerwcu 2004 roku. Jej promocji towarzyszyło kolejne światowe tournee, w czasie którego Smitha wspomagali: Simon Gallup, Perry Bamonte, Roger O'Donnell i Jason Cooper.

W czerwcu 2005 roku doszło z zespole do przetasowań personalnych. Na miejsce O'Donnella i Bamonte w szeregi The Cure powrócił gitarzysta Porl Thomphson.