Kilka minut po śmierci legendy rocka, odezwali się kandydaci chętni, żeby go zastąpić

W połowie 1974 r. Neil Peart zgłosił się na casting i dołączył do Geddy'ego Lee (wokal, bas) i Alexa Lifesona (gitara) w grupie Rush. Peart tuż po wydaniu debiutanckiej płyty "Rush" - i na dwa tygodnie przed rozpoczęciem amerykańskiej trasy - zastąpił oryginalnego perkusistę Johna Rutseya. Ten skład bez zmian pozostał przez ponad 40 lat.

Oczytany i inteligentny Neil Peart szybko przyjął też funkcję głównego autora tekstów Rush - pisał słowa inspirowane fantasy, science-fiction, mitologią i filozofią (tu spory wpływ miała na niego twórczość amerykańskiej pisarki żydowskiego pochodzenia - Ayn Rand). Jednocześnie Peart cały czas podwyższał swoje umiejętności jako instrumentalista, co sprawiło, że w drugiej połowie lat 70. doszedł do pozycji jednego z najwybitniejszych perkusistów świata.

W 2015 r. muzyk ogłosił zakończenie kariery po ukończeniu jubileuszowej trasy "R40 Live 40th Anniversary Tour". Od dłuższego czasu zmagał się z chronicznym zapaleniem ścięgien. 7 stycznia 2020 r. zmarł w wieku 67 lat. Przez ostatnie trzy lata w tajemnicy walczył z glejakiem, agresywnym nowotworem mózgu. Oficjalna informacja o śmierci perkusisty trafiła do mediów kilka dni później.

Do tych trudnych chwil powrócił Alex Lifeson w rozmowie z radiową stacją Q104.3 z Nowego Jorku.

"Po śmierci Neila nie minęło więcej niż kilka minut, kiedy zaczęliśmy otrzymywać e-maile od różnych perkusistów, którzy chcieli zostać przesłuchani do zespołu, myśląc, że po prostu zastąpimy kogoś, z kim graliśmy przez 40 lat i kto napisał wszystkie teksty do naszej muzyki. Nie wiem, co niektórzy z tych ludzi sobie myśleli" - wspomina gitarzysta, który obecnie promuje drugą płytę swojego projektu Envy Of None.

Muzyk dodał, że rozmawiał wówczas na ten temat z Geddym Lee, który jest jego najlepszym przyjacielem, z którym jest w codziennym kontakcie. Śpiewający basista również jest zdania, że były to bardzo "nieodpowiednie" propozycje, które pojawiają się nawet po latach, bo niektórzy liczą, że Rush powróci na scenę z nowym perkusistą.

Lifeson regularnie spotyka się z Lee - raz w tygodniu pojawia się u basisty w jego domu w Toronto, gdzie razem jammują. "Nagrywamy to, ale nie potrafiłbym powiedzieć, gdzie to może dojść" - stwierdził.

W 2022 r. Geddy Lee i Alex Lifeson ponownie spotkali się razem na scenie na dwóch koncertach (Londyn, Los Angeles) w hołdzie dla zmarłego perkusisty Foo Fighters Taylora Hawkinsa. Wówczas na perkusyjnym stołku pojawili się m.in. Danny Carey (Tool), Omar Hakim, Chad Smith (Red Hot Chili Peppers) i Dave Grohl, który w Foo Fighters jest wokalistą i gitarzystą, a wcześniej był bębniarzem Nirvany.

Choć gitarzysta dobrze wspomina te wyjątkowe występy, wie, że wolałby zostać zapamiętany za ponad 40 lat w Rush, niż grając jako tribute band.

"Bez Neila to nigdy nie będzie Rush. Po prostu. To koniec" - stanowczo podkreśla 71-letni Alex Lifeson.

Gdy jako nastolatek zaczął interesować się muzyką, rodzice zapisali Neila na lekcje gry na fortepianie, ale te szybko go znudziły. Za to spodobało mu się bębnienie - początkowo za pomocą pałeczek do jedzenia po krzesłach i pudłach. Rodzice sprawili mu zabawkową perkusję, a Peart wkrótce zaczął pobierać naukę gry w Peninsula Conservatory of Music.

Jako 15-latek miał już swoją perkusję. Pierwsze próby z kilkoma miejscowymi grupami nie przyniosły nic ważnego, a pełnoletni już Neil postanowił spróbować swoich sił w Londynie. W stolicy Wielkiej Brytanii również nie podbił muzycznej sceny i po 1,5 roku wrócił do Kanady, gdzie pracował w firmie swojego ojca.

W 1983 r. został wprowadzony do Modern Drummer Hall of Fame - 30-letni Peart stał się wtedy najmłodszym muzykiem uhonorowanym tym wyróżnieniem. W 1996 r. razem z pozostałymi muzykami Rush został Oficerem Orderu Kanady (było to pierwsze takie wyróżnienie dla rockowej grupy). Razem z zespołem znalazł się też w Canadian Songwriter Hall of Fame i Rock and Roll Hall of Fame (2013).

Rush to jedna z nielicznych gwiazd rocka, które nigdy nie wystąpiły w Polsce, choć zespół przez lata dorobił się kultowego statusu wśród fanów. Dodajmy, że Geddy Lee (naprawdę Gary Lee Weinrib) urodził się w rodzinie polskich Żydów, którzy przeżyli pobyt w obozach koncentracyjnych (Auschwitz, Dachau i Bergen-Belsen) podczas II wojny światowej.

Przez ponad 50 lat działalności Kanadyjczycy sprzedali ponad 40 mln płyt, zdobyli siedem nominacji do Grammy i 10 statuetek Juno Awards (kanadyjski odpowiednik Grammy). Największym komercyjnym sukcesem były płyty "2112" z 1976 r. i "Moving Pictures" z 1981 r.