ATAN "METAMORPHIC": Czy to już prog nu-metal? [RECENZJA]

Autorem kompozycji na podwójnym krążku "METAMORPHIC" jest gitarzysta Andrzej Czaplewski. Za wokale odpowiada pochodząca z Boliwii Claudia Moscoso, za perkusją słyszymy Jarosława Sadowskiego, a na basie Marcina Palidera. Album otwiera bardzo mocny utwór "Scapegoat". Djentujące gitary bardzo efektywnie budują napięcie i oferują większego pazura niż na poprzedniej płycie. Wszystko dopełnione jest bardzo chwytliwą partią melodyjną ze strony Claudii. Jednym zdaniem, tak mi grajcie!

Przechodząc do "Echoes of Meaning" odniosłem wrażenie, jakbym gdzieś już ten numer słyszał. Jest tu trochę rytmiki i delikatności Opethu z "Damnation" przełamanej cięższymi partiami w ATANowym stylu. Moją uwagę zwrócił jednak breakdown w środku utworu, wyjątkowo przypominający coś, co mógłby zrobić Korn. Szybko zostałem jednak z tej fantazji wyrwany gitarową solówką.

Ogromne brawa dla Maxa Mortona za miks i master tego krążka. Wszystkie utwory są przygotowane wręcz fenomenalnie, a soczyste, pełne brzmienie partii gitarowych Andrzeja Czaplewskiego (zwłaszcza tych przesterowanych) zasługuje tu na szczególne wyróżnienie. Płyta od A do Z jest bardzo przejrzysta i zdaje test zarówno na słabych głośnikach, jak i porządnych słuchawkach.

Obawiałem się jedynie, że podwójny prog metalowy album, po którym spodziewać się można raczej dłuższych kompozycji, zacznie w pewnym momencie robić się męczący. To w końcu łącznie 18 utworów o długości od 4 do prawie 12 minut (z jednym wyjątkiem w postaci "Dopamine", ale o tym zaraz). Ku mojemu zdziwieniu płyta przelatuje bardzo sprawnie i nie nuży za sprawą sporej dynamiki. Każdy znajdzie tam coś dla siebie, od spokojniejszych melodyjnych momentów w stylu wczesnej Lacuna Coil, aż po bardzo potężne djentowe breakdowny jak np. w "Alchemist" przypominające partie Meshuggah.

Drugi krążek, szczególnie za połową skręca nieco w brzmienie zakrawające o coś co można by nazwać nu-metalem, a Claudia Mosco wplata więcej około rapowych partii, jak np. w "Antidote" i wcześniej wspomnianym już "Dopamine", które całkowicie odleciało w kontekście reszty albumu (ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu). Czy to już prog nu-metal? Na początku czułem się trochę zagubiony, ale z czasem coraz bardziej zaczęło to do mnie przemawiać. Nic tylko dodać trochę skreczy i będzie idealnie!

Podsumowując, krążek zabiera słuchacza w wiele różnych miejsc, brzmień i emocji, ale całościowo brzmi to bardzo spójnie, momentami nawet przebojowo i przede wszystkim, jak na scenę prog metalową, z którą w ostatnim czasie mam dość pod górkę, świeżo. Moim jedynym, ogromnym mankamentem są teledyski wygenerowane przez AI i z tego miejsca apeluję, aby zespoły chwalące się swoim kunsztem, technicznymi umiejętnościami i artyzmem nie korzystały z tak słabej, tandetnie wyglądającej i byle jakiej drogi na skróty. Brakuje mi też materiału dostępnego w serwisach streamingowych (obecnie płytę można odsłuchać na Bandcampie oraz nośnikach fizycznych).

Żeby skończyć pozytywnym akcentem, muzycznie płyta broni się bardzo dobrze i jest świetnie zmiksowana i choć nie ma tam nic wyjątkowo odkrywczego, słychać, że grupa zabiera się za dobrze znane patenty po swojemu. ATAN bardzo dobrze poradzili sobie ze słynną "klątwą drugiej płyty" i wydali krążek, w moim odczuciu lepszy od debiutu. Od następnego wydawnictwa oczekiwałbym więcej romansów z nu-metalem, bo wyczuwam w tym całkiem spory potencjał, no i oczywiście poprawy warstwy wizualnej!

ATAN - "METAMORPHIC"

7/10