Ponad 30 lat na scenie, 14 albumów długogrających na koncie, ponad 100 milion sprzedanych na całym świecie płyt i hity, które zna prawie każdy. Zespół Bon Jovi po sześciu latach przerwy ruszył w trasę koncertową "This House Is Not for Sale", w ramach której 12 lipca wystąpi na PGE Narodowym w Warszawie. Przed koncertem rozmawialiśmy z klawiszowcem Davidem Bryanem.
Dotychczas zespół Bon Jovi w Polsce wystąpił tylko raz - w czerwcu 2013 r. na PGE Arenie w Gdańsku.
Grupę tworzą Jon Bon Jovi (wokal), David Bryan (klawisze), Tico Torres (perkusja), Hugh McDonald (bas) i Phil X (gitara). Ten ostatni dołączył do grupy w 2013 r. w przededniu światowej trasy "Because We Can", kiedy to zastąpił współtwórcę przebojów Richiego Samborę.
Swoje odejście Sambora tłumaczył zmęczeniem, chęcią spędzania więcej czasu z najbliższymi (przede wszystkim dorastającą córką Avą), a także skupieniem się na autorskim materiale. W tym czasie opiekował się umierającym ojcem, a także przechodził przez burzliwy rozwód z aktorką Heather Locklear, matką Avy.
Do największych przebojów Bon Jovi należą m.in. "You Give Love a Bad Name", "Livin' on a Prayer", "Wanted Dead or Alive", "It's My Life" czy "Bed Of Roses".
Zakończona w ostatnich dniach 2013 r. trasa "Because We Can" okazała się kolejnym biznesowym sukcesem Jona Bon Jovi i jego kolegów, przynosząc prawie 260 mln dolarów.
W sierpniu 2015 r. do sprzedaży trafiła płyta "Burning Bridges" będąca pożegnaniem z wytwórnią Mercury. Zestaw zawierał wygrzebane z szuflady niedokończone kompozycje, jak i całkiem nowe utwory, a sam Jon Bon Jovi traktował album jako "płytę dla fanów" i dodatek do trasy koncertowej.
Regularny studyjny materiał - pierwszy w ponad 30-letniej karierze nagrany bez żadnego udziału Sambory - nosił tytuł "This House Is Not For Sale" i ukazał się jesienią 2016 r.
Anna Nicz, Interia: Twoi dziadkowe są Polakami. Pewnie ekscytujesz się przed podróżą do Polski.
David Bryan (Bon Jovi): - Tak, rodzice mojego ojca urodzili się w Warszawie, w okolicach roku 1911. Pierwszy raz, gdy graliśmy w Polsce był wyjątkowy.
Dlaczego był wyjątkowy?
- To kultura, historia mojej rodziny. Moja babcia nauczyła się grać na pianinie ze słuchu, tata grał na trąbce, więc w rodzinie było dużo muzyki. Zacząłem lekcje gry na pianinie, gdy miałem 7 lat. W domu cały czas przewijała się polska sztuka i kultura. Gdy pierwszy raz przyleciałem do Polski, w końcu miałem okazję usłyszeć ludzi rozmawiających w od dawna znajomym mi języku.
"This House Is Not For Sale" to wasza pierwsza trasa po sześciu latach przerwy. Jak myślisz, przez te wszystkie lata grania wasi fani w jakiś sposób się zmienili?
- Nasza pierwsza płyta ukazała się w 1984 roku. To był całkiem inny świat, nie było komputerów, komórek, ludzie ekscytowali się tym, że zespół przyjeżdża do miasta. Teraz jest całkiem inaczej, ale koniec końców chodzi o wyjście na scenę, gdzie spotykasz się z żywymi ludźmi, z publicznością, to nie jest streaming - to jest na żywo. Wydaje mi się, że energia, która wytwarza się między muzykami a publicznością jest nie do zastąpienia przez żadne inne media. Nasi fani jednak są nadal tak samo zaangażowani w koncerty, jak kiedyś. I myślę, że nigdy się nie zmieni.
Nawet w czasach smartfonów, nagrywania fragmentów koncertów, social mediów?
- Najważniejszą przewagą koncertów jest to, że są na żywo - nie są w telefonie, to nie są streamingi. Możesz wyciągnąć telefon, zrobić zdjęcie, nagrać filmik, zaświecić latarką, ale myślę, że i tak najważniejsze jest, że możesz samemu tego doświadczyć.
W zeszłym roku zespół Bon Jovi został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Jakie emocje towarzyszą takiemu wyróżnieniu?
- Cudownie jest być w miejscu, w którym celebruje się rock and rolla. Elvisa, The Beatles, Rolling Stones, Chucka Berry'ego, Eltona Johna, wiele różnych osobowości, zespoły, na których się wychowałem. To dla mnie wielki zaszczyt.
Wspomniałeś o swoich muzycznych bohaterach - czy przez lata kariery muzycznej twoja lista idoli zmieniała się?
- Gdy zaczynałem jako kilkuletni pianista, uwielbiałem Bacha, Mozarta, Brahmsa, Schuberta, Chopina. Potem pojawili się Beatlesi, rock and roll i było to dla mnie niesamowite. Pomyślałem, że też chcę to robić.
Mówi się, że mamy obecnie trudne czasy dla rockowych zespołów. Reprezentanci innych gatunków muzycznych gromadzą większe tłumy. A mimo to wam nadal udaje się wypełniać stadiony.
- Tak wygląda nasz świat, tak zaczynaliśmy i tak będzie nadal - musisz po prostu wyjść na scenę i grać. Filmy takie jak "Bohemian Rhapsody" wynoszą znowu rock and roll na piedestał. Dużo młodych ludzi ogląda takie filmy i myśli: wow, to super być w zespole, nagrywać płyty, śpiewać i czerpać energię ze wspólnego grania. Robimy to tak dobrze, jak potrafimy. Gdy wychodzimy na scenę, to jest maksimum naszych mocy, nie możemy starać się bardziej. Gdy znajdziesz grupę ludzi, z którymi możesz tworzyć coś takiego, wchodzisz na kolejny poziom.
Wspominasz "Bohemian Rhapsody", widziałeś może "The Dirt", film o Mötley Crüe?
- Nie, jeszcze nie widziałam. Myślę, że filmy takie jak "Bohemian Rhapsody" naprawdę rzucają światło na to jak to jest być w rockowym zespole, występować na żywo, robić muzykę. Nie widziałem jeszcze filmu o Mötley Crüe. Różnica między nami a wieloma zespołami w tamtych czasach była taka, że nam zależało na innym stylu życia. Dla nas nie liczyły się tylko imprezy, dziewczyny, seks, narkotyki i rock and roll. Też mieliśmy sporo zabawy, ale priorytetem było robienie dobrej muzyki. Każdy z nas pochodził z innego świata, zebraliśmy się, by zrobić Bon Jovi, by stworzyć coś wyjątkowego. Jesteśmy gośćmi z New Jersey, którzy pracowali dzień i noc, żeby robić dobre piosenki.
Może pewnego dnia obejrzymy film o zespole Bon Jovi.
- Nie mówię nie. Kto wie!
