Rob Zombie "The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy": Szumi w szuwarach [RECENZJA]

"Lubię wymyślać albumom tytuły, których nigdy nie słyszałeś, nawet jeśli są trudne do zapamiętania. Bo nic nie irytuje mnie bardziej, niż ten sam tytuł na kilku nagraniach. Myślę wtedy: 'Ej, ziom. Słów do dyspozycji jest przecież dużo'" - mówił Zombie w niedawnej serii wywiadów, które przeprowadzała z nim jego własna żona, Sheri Moon.

Brzmi fajnie, szkoda tylko, że przełożenie ma tylko na tytuł, a nie na faktyczną zawartość albumu. Chciałoby się powiedzieć: "Rob, ziom. Nut i brzmień do dyspozycji jest przecież dużo". Tymczasem nasz sympatyczny skądinąd bohater ugrzązł w obranej wcześniej konwencji na tyle, że na horyzoncie ni strzępka nadziei, że oto stanie się coś, co nie jest skrajnie przewidywalne, a co za tym idzie - nudne.

Rozumiem argument, że każdy artysta ma prawo wybrać sobie określoną stylistykę i w niej trwać. Tak samo, jak każdy słuchacz ma prawo się ową stylistyką cieszyć i nie życzyć sobie przesadnych estetycznych wolt. Trudno jednak uciec wrażeniu, że Zombie ma ten swój stary zestaw klocków i zamiast pójść do sklepu i dokupić kilka innych, z uporem godnym lepszej sprawy przestawia stare, samemu próbując się oszukać, że wychodzi z tego jakakolwiek nowa jakość.

Więcej: podobnie robi na płaszczyźnie filmowej. "Dom tysiąca trupów" - świetne, soczyste, doskonałe rozrywkowo, podszyte pastiszem. "Bękarty diabła"? Te same klocki ustawione odrobinę inaczej i efekt najwyżej przeciętny. "3 z piekła"? Tego już praktycznie nie dało się oglądać. A kiedy klocki się zmieniają - jak w inspirowanych Argento i Polańskim "Władcach Salem" - to nawet kiedy metoda układania jest jakoś podobna, więcej jednak tej jakości dodanej.

Drugim problemem "The Lunar Injection" jest też to, że to zwyczajnie słabo napisana płyta. Na dobrą sprawę brniemy w nierozróżnialnym mule/magmie/szuwarach (niepotrzebne skreślić), czasem tylko trafiając na coś, co się w tym krajobrazie wyróżnia. W tym przypadku będzie to country'owe (choć również nieudane, bo najwyżej heheszkowe) "18^th Century Cannibals", ładne, liryczne, choć pozostawione jakby bez finalnego stempla czyniącego z owego pełnoprawną piosenkę "Too Much Talked of Metamorphosis", bardzo dobre, bluesowe, korespondujące z przedostatnim i ostatnim Mansonem (a więc i Depeche Mode z okresu "Songs") "Boom-Boom-Boom" czy wreszcie zamykające album, hymniczne "Crow Killer Blues".

I jasne, że można próbować tego albumu bronić powołując się na wszechobecny groove, bo ten faktycznie jest wszechobecny. Z tym, że za każdym razem na to samo kopyto i nawet w sprzyjających okolicznościach, to jest na jakieś metalowo-gotycko-industrialno-EBM-owej potupaji, po co najmniej przyzwoitym spożyciu, ciężko byłoby znieść więcej niż jeden taki strzał. W tych estetycznych okolicach jest wręcz nadpodaż rzeczy lepszych, od Skinny Puppy, po klasyki Ministry. Albo chociażby "Hellbilly Deluxe" samego zainteresowanego z nieśmiertelnym "Dragulą". Wtedy klocki wydawały się o niebo (piekło?) świeższe. Teraz to już, niestety, taki sam schabowy czwarty dzień z rzędu. Żebyś Robie choć surówkę podał inną...

Rob Zombie "The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy", Mystic

5/10