Jak za dawnych lat

Ominie go bowiem soczyste, mocne rockowe granie w wykonaniu znakomitych instrumentalistów, granie bez kompleksów, świeże, ostre w wielu elementach nowe. To, co SBB prezentuje na koncertach odbiega na plus od nowej płyty, przerasta ją, ma w sobie życie, energię, siłę jak za najlepszych czasów tej formacji.

Pierwsze moje spotkanie z tymi muzykami miało miejsce w... krakowskiej filharmonii w pierwszej połowie lat 70. Przywiózł ich tam Czesław Niemen - w grupie Niemen grali z nim Skrzek na gitarze basowej, Anthimos Apostolis na gitarze i Jerzy Piotrowski na perkusji. Klawisze i wokal trzymał wtedy Niemen, ale już wówczas była to prawdziwa supergrupa składająca się z wybitnych instrumentalistów.

Trzy płyty grupy Niemen to doskonały kawał polskiego rocka. Wcześniej i później Skrzek i Anthimos tworzyli SBB, stan ten trwa do dzisiaj. Dzięki Bogu, że tak jest i że nie zeszli ze sceny.

W Krakowie dali popis - cała grupa i każdy z osobna. Zagrali kilka utworów z "Żelaznej kurtyny", ale przede wszystkim dali upust swojemu temperamentowi. Po intro był zróżnicowany repertuar z sięgnięciem do zamierzchłej przeszłości włącznie ("Z których krwi krew moja"), ale i najnowsze kompozycje, w tym te najbardziej awangardowe, dające słuchaczom najwięcej satysfakcji.

Skrzek na basie był znowu sobą jak 30 lat temu z okładem, Anthimos brzmiał równie dobrze jak przedwczoraj, wczoraj i na swoich ostatnich solowych płytach, Gabor Nemeth zaskoczył wszystkich emocjonującą formą gry na perkusji.

Ze swojej roli wyszedł tym razem Anthimos, który zabawił się z Nemethem w grę na dwie perkusje. Dialog z Nemethem był i zabawny i sprawny. Dialog zaś gitarowy Anthimosa (pokłon dla wyobraźni i warsztatu) ze Skrzekiem to zarówno klasyk jak i wielkie emocje. Niekończące się bisy są najlepszą recenzją widzów i słuchaczy krakowskiego koncertu. Ludzi w każdym wieku.

Pójdę na każdy następny występ SBB - nie schlebiają słuchaczom, nie ma w ich graniu popeliny...

Krzysztof Mrówka, Kraków