Ziewanie na stadionie

"Oto spełniło się moje marzenie, publiczność mnie słucha" - śpiewa Ralf w "The Audience Is Listening". Realizacji marzeń oczywiście gratuluję, ale do wspomnianej publiczności mnie proszę nie zaliczać. Nieczęsto będę wracał do tej płyty.

Stare porzekadło, które mówi, że artysta powinien być głodny, uważam za szkodliwy - nie tylko dla żołądków artystów - stereotyp. Niestety, Mustasch to jeden z tych nieszczęśliwych przykładów, które każą mi myśleć, że jest w owym powiedzeniu ziarno prawdy. Oto bowiem Mustasch na dorobku (mam na myśli debiutancki album "Above All" i fenomenalny mini "The True Sound of the New West") miał przebojową, ożywczą moc najlepszego okresu The Cult i przykurzoną piachem pustyni wiarygodność Kyussa. Nic dziwnego, że pokochali go zarówno fani stoner rocka, wielbiciele Iron Maiden i czciciele znacznie cięższych brzmień. Później niestety w ich muzyce coraz więcej było poszukiwań radiowego hitu, a coraz mniej hałasu i brudu...

Doszło do tego, że dzisiaj Szwedzi próbują swych sił na niespecjalnie mi bliskim pograniczu klasycznego heavy metalu ze stadionową Metalliką (nie sposób słuchać tej płyty bez wspominania, niekoniecznie życzliwego, "Load" i "Reload"). Czyli mamy niby chwytliwe, ale przede wszystkim przewidywalne i bezpieczne granie, w którym zostawiono nawet miejsce na odpowiednio entuzjastyczną reakcję fanów na koncertach. Odważne, ale mało udane próby poszerzenia formuły, jak młot pneumatyczny i gęśle w "Desolate" czy podpatrzona u Rhapsody patetyczna melorecytacja, raczej drażnią niż intrygują. I choć kilku utworów, z "Blackout Blues" na czele, można słuchać z przyjemnością, ich obecność w tym zestawie boleśnie uświadamia, jak mierna jest reszta.

Szczyt bylejakości i nudy Mustasch osiąga w podlanej nieco sosem country i ostatecznie pogrążonej smyczkami á la Meat Loaf balladzie "I'm Frustrated". Nie dziwię się, panowie. Gdybym wydał taką płytę, też byłbym sfrustrowany.

4/10

Czytaj recenzje płytowe na stronach INTERIA.PL!