Rob Halford with Family & Friends "Celestial": Kolędowanie ze zgrzytem [RECENZJA]

To nie pierwszy raz, kiedy metalowe bóstwo częstuje nas zestawem piosenek świątecznych - wcześniej zrobił to dokładnie dziesięć lat temu, na płycie "Halford III: Winter Songs". "Celestial" ukazuje się jednak pod innym szyldem, a "family & friends" oznacza tyle, że za garami zasiadł brat Roba, Nigel, za bas wziął się jego siostrzeniec Alex, owoc małżeństwa siostry Halforda, Sue (ona obsługuje tu dzwonki) z Ianem Hillem (Judas Priest). Ekipę dopełniają kumple Roba, gitarzyści: Robert Jones i Jon Blakey.

I jak to w rodzinnym kolędowaniu bywa, jest tu generalnie dosyć lambadziarsko. I nie chodzi nawet o poziom instrumentalistów. Jones/Blakey to nie Tipton/Downing, ba! - to również nie Roy Z, który na gitarze rzeźbi w formacji Halford, a wcześniej stał za znakomitymi solowymi płytami Bruce'a Dickinsona. Ale że chłopaki umieją grać, to nie sposób mieć wątpliwości. Sęk w tym, że robią to w łopatologiczny sposób. A to naśladując wioślarzy Priestów, albo sięgając do almanachu "Gitarowe wprawki, cz. 4: NWOBHM i power metal" i odtwarzając tę krynicę mądrości toczka w toczkę. A gdy nie udają gitarzystów w futrzanych butach, imitują Briana Maya ("Joy to the World").

Lambadziarstwo tego albumu objawia się prędzej w samym (a przecież zupełnie nie nowym) zamyśle takiego nagrania. Granie muzyki chrześcijańskiej na metalową modłę (Halford deklaruje się jako chrześcijanin od czasu, kiedy wytrzeźwiał w 1988 roku), to trochę jak bycie naraz policjantem i złodziejem, chirurgiem i osobą operowaną, ryżem i makaronem.

I choćby zżymali się wszyscy Araye i Mustaine'y świata, po prostu nie idzie w parze bez zgrzytu. Głównie z uwagi na melodykę. Te kawałki nie są pisane z myślą o riffujących kudłaczach, tylko o chórkach małoletnich chłopców o twarzach cherubinków i ten rozdźwięk zawsze będzie przy podobnych muzycznych paradach kłuł w ucho. Ze skromnymi wyjątkami w postaci choćby "O Little Town of Bethlehem", które faktycznie z powodzeniem można by pomylić z balladką z początków Priestów, albo choćby z Sabbs z okresu Dio. Cztery kompozycje własne też nie wnoszą tu praktycznie nic ani nowego, ani szczególnie ciekawego.

Zgodnie z przewidywaniami Halford radzi sobie znakomicie. Choć sam miast do szalikowców Roba, należę do teamu Dickinsona, względnie do teamu Byforda, Łysy bogiem jest i basta. Nawet jeśli na "Celestial" szermuje raczej szlachetną powściągliwością, niż falsetowym nieumiarkowaniem.

Po co i komu ta płyta potrzebna? Odpowiedź paść musi raczej klasyczna. Raz: autorom, bo fajnie sobie rodzinnie pomuzykować, szczególnie jak się jest na poziomie dla wuja Jarka i ciotki Beci nieosiągalnym. Dwa: księgowemu, bo to zawsze kilkucyfrowa pozycja w rocznym rozliczeniu. Trzy: mało kreatywnym metalowcom, którzy muszą kupić ziomom prezent, nawet jeśli stanie twardo na półce z widokami najwyżej na kolekcjonowanie kurzu. Może jeszcze (pięć) niektórym radiowcom, jako alternatywa wobec broni bakteriologicznej w postaci "Last Christmas".

Wreszcie - sześć: ludziom, którzy mają podobiznę Roba na pościeli, desce do prasowania, krajalnicy i chcieli swoim dzieciom robić operacje plastyczne, żeby bardziej przypominały Halforda. Szczęśliwie atutem tej płyty, poza faktem, że wyznacza w pracy recenzenta początek tego okresu w roku, kiedy więcej potu wylewa się nad szukaniem czegokolwiek do recenzowania, niż nad pisaniem samym w sobie, jest to, że Halford nie będzie wyzierał nam z lodówek, centrów handlowych i wind. A więc nie zaboli. A jeśli kto zechce sam sobie go w tym wydaniu aplikować, zaboli pewnie dużo mniej, niż cały zylion tegorocznych płyt w tej samej kategorii. Ja wolę jednak sweter w reniferki albo nowy krawat.

Rob Halford with Family & Friends "Celestial", Sony

5/10