Recenzja Holaki "Niewidzialna droga do domu": Granie na emocjach

Ponad dekadę temu Waglewscy wydali "Męską Muzykę", natomiast w 2013 roku przypomnieli o istnieniu rodzinnego projektu dzięki równie udanej płycie "Matka, Syn, Bóg". Tym razem na podobny manewr zdecydowali się Holakowie, o, przepraszam, Holaki. Stanisław, Mateusz i Kuba na wielu płaszczyznach łączą stare, klasyczne granie ojca i nurty fascynujące potomków.

Tylko powiadają, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach, ale w tym przypadku takie mądrości muszą iść na bok, nie tylko ze względu na kapitalną okładkę okraszoną fotografią, która idealnie oddaje ducha "Niewidzialnej drogi do domu". Oni naprawdę dobrze się zgrali i nagrali płytę pełną kontrastów i miksu swoich stylistyk. Stare spotkało nowe. Niespodziewana zapowiedź, świetny singel "Ty i twój stary", premiera. Fani są zachwyceni, a hejterzy dostali kolejną pożywkę.

Ale "Niewidzialna droga do domu" powinna przekonać niedowiarków. Już pomijając fakt, że tutaj jest praktycznie wszystko, do czego zdążył przyzwyczaić każdy z Holaków, to całość, mimo wielu kontrastów, jest spójna i melodyjna. Mateusz ograniczył rap do minimum i pokazuje, jak teraz mogłaby brzmieć lepsza Kumka Olik. Kuba swoją elektroniką wprowadza nieco senności, a także kreuje wyraźny kontrast z piosenkami, w których najlepiej czuje się Stanisław.

To typowa przeplatanka gatunkowa, w której pozbawione hooków The Smiths nie musi na siłę spotkać się z polskim, niezależnym hip hopem, a elektroniczne "Niewidzialna droga" i "Las Samobójców" są tylko dodatkami do popowych, śpiewanych utworów. Mocnych, bo "Skasowana treść" czy "Przeprosiny to dyplomacja" brzmią niczym najlepsze niewydane numery Malarzy i Żołnierzy.

A do tego ta nostalgiczna aura, która przypomina o latach 90. - wycieczki z rodzicami, wakacje w pensjonatach i wspólna rozrywka. Bo jeżeli "Niewidzialna droga do domu" jest pilotem pełnego wątków serialu, to widzowie (a w zasadzie słuchacze) powinni zainteresować się kolejnymi losami bohaterów i oczekiwać na "S01e01". Tutaj wystarczyło niewiele pół godziny, żeby chociaż na chwilę przenieść się w czasy dzieciństwa. I to jest właśnie największa zaleta tej produkcji - granie na emocjach, zwłaszcza że wiele tekstów to życie w pigułce, a nie tylko mruganie w stronę serialowej popkultury.

Jasne, że spokojnie można by było sobie darować nijaki "Drogi prezent" i nic nie wnoszący występ Ralpha Kamińskiego w "Niewidzialnej drodze", ale nawet przez myśl mi nie przeszła parafraza jednego z wersów, który mocno zaznaczył tutaj swą obecność - "Nie chcę was obrazić, bo wiem, jak się staraliście". No i jesteście tacy sami. Warto.

Holaki "Niewidzialna droga do domu", HOLAK

7/10