Thirty Seconds To Mars: Straceniec Jared Leto (fragment biografii)

Na naszych stronach możecie przeczytać fragment pierwszej biografii Thirty Seconds To Mars autorstwa Adama Kischa. Książka na polskim rynku ukazała się nakładem Wydawnictwa In Rock - Vesper.

***

Z jednej strony wygłasza poważne tyrady, z drugiej - swobodnie żartuje, na przykład ze swojego seksownego wizerunku: "Nie, nie noszę szkieł kontaktowych. I w przeciwieństwie do tego, co mówili niektórzy, nie mam szklanego oka...". Jared Leto - frontman, mózg i siła napędowa grupy Thirty Seconds To Mars.

Urodził się 26 grudnia 1971 roku w Bossier City, 60-tysięcznym mieście w amerykańskim stanie Luizjana. Jego matka, Constance Metrejon, wyszła za mąż za Tony'ego Bryanta dwa lata wcześniej, a już 9 marca 1970 roku przyszedł na świat starszy brat Jareda - Shannon.

Constance i Tom nie ukończyli w chwili swojego ślubu nawet 18 lat, być może dlatego ich związek rozpadł się kilka miesięcy po narodzinach drugiego dziecka. Mogła też zaważyć różnica charakterów. Matka, z którą zostali synowie, prowadziła hipisowski styl życia. Chłopcy mieli długie włosy, nosili powłóczyste szaty i sandały, w jadłospisie były samodzielnie wysiewana lucerna i domowe jogurty. "Wymykaliśmy się i szaleliśmy" - wspomina Jared. "Szliśmy do domu przyjaciela, gdzie jedliśmy chleb tostowy i słodkie płatki śniadaniowe". I dodaje, że byli tak biedni, że rodzina otrzymywała z opieki społecznej bony żywnościowe.

Ojciec prawdopodobnie nie podzielał takiego podejścia do życia. Ożenił się ponownie i miał dwóch synów. Shannon wspomina: "Odszedł wkrótce po naszym urodzeniu. Nigdy go nie spotkaliśmy. Gdy miałem 10 lat, popełnił samobójstwo". Leto to nazwisko drugiego męża Constance. Niektórzy podejrzewali, że chodzi o pseudonim artystyczny, ale artysta dementował: "Nie wiem, dlaczego kiedykolwiek miałbym wymyślić coś takiego, jak Jared Leto".

Chłopcy nie zabawili długo w jednym miejscu. Matka kupiła przyczepę kempingową i często zmieniała miejsce zamieszkania. "Byliśmy wagabundami, miałem wędrowne dzieciństwo" - opowiada Jared. "Nasza mama zabrała nas w podróż, będącą ucieczką od opresyjnej natury Południa. To była podróż marzeń, ale także rozdzierająca serce i pełna wyzwań".

W miesiącach letnich Constance oddawała synów pod opiekę swojego ojca, Williego Metrejona, i jego żony. "Byli Cajun i byli biedni" - wyjaśnia Jared, nawiązując do francuskojęzycznej grupy etnicznej z Luizjany. "Mieszkali w jednopokojowym szeregowcu. Nam się wydawało, że są zamożni, dlatego że w ogródku mieli basen - pewnie kupiony od jakiegoś obwoźnego sprzedawcy - w którym godzinami przesiadywaliśmy, próbując się ochłodzić i zwalczać komary, tak duże, że mogłyby uchodzić za symbol stanu". Willie, specjalista w zakresie zapobiegania wypadkom w Federalnej Administracji Lotnictwa, zaszczepił jednak w Jaredzie pasję. "Mój dziadek był pilotem. Służył w siłach powietrznych i pracował w FAA. Kiedy dorastałem, zabierał nas na przejażdżki małymi samolotami, naprawdę niewielkimi, całe się trzęsły... Pokochałem awiację już w młodym wieku". Dzieciństwo bracia spędzili nie tylko w kilkunastu amerykańskich stanach (w tym na Alasce), ale też na przykład w Brazylii czy na Haiti. "To było niezapomniane doświadczenie" - wspomina Jared, który podczas tej wyprawy miał 12 lat. "Pod wieloma względami jest to rozwinięty kraj, ale - z drugiej strony - najbiedniejszy na zachodniej półkuli. Gdy tam byłem, wspinałem się na drzewa mango i przez cały czas szalałem".

Podczas pobytu na Haiti Constance pracowała jako wolontariuszka w placówce medycznej w Port-au-Prince, przede wszystkim jednak zajmowała się fotografią. "Moja rodzicielka była i jest artystką, ale wtedy była także samotną matką z dwoma chłopcami" - opowiadał Jared. "Jestem więc pewien, że czasami jej zawód nie był tak twórczy, jak by tego oczekiwała. Wydrapaliśmy sobie drogę z błotnistych brzegów Missisipi, z bonami żywnościowymi w jednej ręce i czymkolwiek, co można było złapać, w drugiej. Była fotografem, zajmowała się wzornictwem, zatrudniała się jako przewodnik wysokogórski, przez pewien czas ratowała wilki". W innym miejscu mówił: "Moja matka, gdy byliśmy dziećmi, była artystką cyrkową. Wykonywała akrobacje na trapezie".

Z kolei Shannon pamięta, że gdy miał około 10 lat, mieszkał z nimi artysta Larry Slezak, który zainspirował go do działań twórczych. Bracia przyjaźnią się z nim do dziś.

Wędrowny tryb życia nie przewidywał używania telewizora. Krótki czas z czarno-białym odbiornikiem Leto zapamiętał głównie przez pryzmat edukacyjnego programu dla dzieci "Zoom". Częste były za to wizyty w kinie: "Gdy byłem mały, mama stale zabierała mnie na fajne filmy. Dorastałem przy świetnych filmach Scorsese". Chłopcy spędzali dzieciństwo w liberalnym otoczeniu, co nie pozostawało bez wpływu na ich zachowanie. "Nie mieliśmy z bratem wielu ograniczeń i nie dostrzegaliśmy żadnych ograniczeń w świecie. Często włamywaliśmy się do szkół. Myślę, że każdy to robił. Często również ze szkół uciekaliśmy. Byliśmy dzieciakami, z którymi innym nie pozwalano się bawić. Nie mieliśmy złych zamiarów, ale pociągało nas robienie pewnych rzeczy. Chodziło o doświadczenie, poczucie 'bycia na krawędzi'".

Jared nie kryje, że w wieku nastoletnim miał drobne konflikty z prawem. "Włamywaliśmy się do biur, magazynów, szkół... Wszędzie, dokąd można się było dostać. Staliśmy się parą małych złodziejaszków: jednego dnia butelka alkoholu, następnego dnia skuter lub ładny motocykl. Tym się zajmowaliśmy. Niektóre dzieciaki jeździły na letnie obozy, a my kradliśmy twój samochód". Po stronie pozytywów należy zapisać podjęcie pierwszej pracy już w wieku 12 lat. "Zmywałem naczynia w restauracji Three Li'l Pigs BBQ w stanie Wirginia" - wspomina Jared Leto. "Dostawałem 2,5 dolara za godzinę, a za pierwszą wypłatę kupiłem mnóstwo słodko-kwaśnych cukierków i pudełko cygar".

Bracia od wczesnego dzieciństwa nasiąkali muzyką. Matka słuchała wykonawców folkowych - Boba Dylana, Joni Mitchell czy Cata Stevensa. Z repertuaru tego ostatniego Jared zapamiętał szczególnie utwór "Moonshadow", o którym mówi: "To jest tak bezgranicznie szczęśliwe.

Nigdy nie reagowałem na radosną muzykę, ale podoba mi się tu szczerość i ciepło. To jest bardzo surrealistyczne, a w hippisowskich czasach, gdy dorastałem, w pełni akceptowano śpiewanie z dziećmi o psychodelicznych sprawach, jak choćby o księżycowym cieniu".

Wrażliwość na oprawę graficzną płyt zaszczepił w nim z kolei Harry Nilsson, który w 1971 roku wydał album "The Point!" z komiksową historią włożoną w okładkę winylowego krążka. "To o chłopcu żyjącym w krainie, w której wszyscy mają stożkowate głowy. Genialna, fascynująca płyta. Kompletna wypowiedź artystyczna, trochę jak "Yellow Submarine" The Beatles, ale przygotowana dla dzieci. Wydano ją w bardzo interesującej i psychodelicznej oprawie graficznej. Miała wielki wpływ na twórczość ludzi z mojego pokolenia".

W stronę mocnego rocka skierował Jareda Led Zeppelin. "Utwór 'Whole Lotta Love' podsumował ten zespół - jego ciężar, odwagę... Myślę, że wydobywa też istotę muzyki rockowej jako takiej. Jest w tym wielka energia, a gdy pierwszy raz tego posłuchałem, był to zarazem mój pierwszy kontakt z muzyką, która wywoływała taką dumę i ekscytację" - wspomina Jared.

Największą młodzieńczą fascynacją było jednak hardrockowe trio z Kanady. "W szkole średniej byłem fanem grupy Rush. Nosiłem obciachowe fryzury i koszulki z podobiznami idoli. Żeby mieć kasę na koncerty, pracowałem na zmywaku, sprzątałem bary. Otarłem się wtedy o półświatek: prostytutki, narkomanów, lumpów. Zacząłem ich uważnie obserwować i szkicować. Spokojnie, nie zszedłem na złą drogę! Zainteresowałem się jednak rysunkiem i malarstwem".

Jeszcze w dzieciństwie słuchanie muzyki przerodziło się w chęć jej tworzenia. "Pewnego razu mama zobaczyła w lokalnej gazecie ogłoszenie, że ktoś odda pianino pierwszej osobie, która się po nie zgłosi i je zabierze" - opowiada Jared. "Dotarliśmy tam pierwsi i we trójkę taszczyliśmy tę poobijaną rzecz przez całą drogę do domu. Instrumentowi brakowało klawiszy, był także rozstrojony, ale się tym nie przejmowaliśmy, i tak mogliśmy na nim grać".

Shannon dodaje: "Pamiętam, jak mama włączała nagrywanie na jednym z tych starych, wielkich magnetofonów szpulowych. Uderzałem w spód puszki po pomidorach, a mój brat grzał na gitarze i coś paplał. To pierwszy raz, jaki pamiętam, gdy razem graliśmy. Miałem chyba siedem lat, on miał około pięciu. Do dziś mam to nagranie".

Pierwszy zespół Jareda i Shannona, w którym usiłowali stworzyć coś zbliżonego do punk rocka, nazywał się Noise Fucks. Pierwszym "poważnym" instrumentem Jareda był natomiast syntezator Roland Juno-106.

Jared przerwał naukę w normalnej szkole średniej, aby w wieku 16 lat zapisać się do prywatnego Corcoran College of Art w Waszyngtonie. "Chodziłem tam niezbyt regularnie, a był to czas, gdy na Wschodnim Wybrzeżu zaczynała się epidemia cracku. Bywały dni, gdy siedziałeś w kręgu z innymi osobami, które przekazywały sobie igłę. Wielu tych osób dziś już nie ma na świecie. Szczerze mówiąc, były wtedy chyba tylko dwie rzeczy, o których myślałem: zostać artystą lub handlarzem narkotyków. To samo można chyba powiedzieć o Shannonie. Udało mi się jednak wyjść z zakrętu, wróciłem do college'u".

Jared Leto rozpoczął wtedy studia na University of the Arts w Filadelfii. Jego głównym przedmiotem był film, ale uczęszczał także zajęcia z garncarstwa, rysunku i historii sztuki. Dorabiał, pracując w skupionej na tematyce mniejszości seksualnych księgarni Afterwords. Następnym przystankiem był Nowy Jork i tamtejsza School of Visual Arts. "Dość wcześnie dotarło do mnie, że drugim Jacksonem Pollockiem raczej nie będę" - wspominał. "Chociaż moje zainteresowania szły w stronę obrazów. Tyle że ruchomych: krótkich filmów i teledysków. W Nowym Jorku zacząłem się uczyć podstaw reżyserii filmowej i telewizyjnej. Ta praca miała sporo wspólnego z muzyką. Wideoklip to przecież rytm, połączenie dynamicznego montażu i wyrazistego, pulsującego obrazu".

Podczas pobytu na uczelni Jared napisał scenariusz i zrealizował etiudę zatytułowaną "Crying Joy". "Nie miałem budżetu, w głównych rolach obsadziłem więc siebie i kolegów. Odkryłem wtedy, że ciało i aktorska ekspresja to - po muzyce i malarstwie - nowy sposób na wyrażenie moich nieokiełznanych emocji". Dziś podkreśla z dumą, że to on namówił uczelnię na otwarcie kierunku "aktorstwo dla reżyserów".

Po zakończeniu nauki wybrał się do stanu Indiana, gdzie Shannon brał udział w autorodeo - zawodach polegających na wzajemnym niszczeniu samochodów. "Uczył mnie tego, choć krótko tam z nim przebywałem" - wspomina Jared. Potem "Shannon miał jednak mały problem z prawem i trafił do aresztu, pojechałem więc do Los Angeles z plecakiem i kilkuset dolarami w kieszeni".

Z perspektywy Shannona wyglądało to następująco: "Usuwano mnie ze szkoły tak często, że zupełnie ją rzuciłem. Zacząłem pić i brać dużo narkotyków. Znikałem. Łamałem prawo i przywoziła mnie do domu policja. Zadawałem się z niewłaściwymi ludźmi i zacząłem kraść nowe samochody". Gra na perkusji poszła wtedy w odstawkę - instrument został sprzedany, żeby Shannon mógł opłacić grzywnę sądową.

"Na szczęście Jared zdołał przełamać złą passę. Dostał się do college'u w Filadelfii, gdzie studiował sztukę, później do Nowego Jorku, gdzie uczył się filmu. W wieku 21 lat był w Kalifornii i otrzymał pierwszą rolę telewizyjną. Widział, co się ze mną dzieje, ale nic nie mógł zrobić. Sam musiałem się wyrwać z tego niebezpieczeństwa, z tego szaleństwa. Udało mi się, a gdy tak się stało, Jared przyjął mnie pod swój dach i pomógł mi zmienić życie".

Zobacz teledyski Thirty Seconds To Mars na stronach INTERIA.PL!