Asymmetry Festival: Ciężko, coraz ciężej

Sobota (1 maja) na Asymmetry była dniem równych szans. Time To Burn, Tesseract, Black Shape Of Nexus i Jesu - trudno zdecydować, komu tu przyznać palmę zwycięstwa. Gwiazda wieczoru, czyli Jesu, zastosowała niedozwolony doping, bo po zakończeniu części przewidzianej w programie, Justin Broadrick wyszedł na scenę ponownie, ze swoim elektronicznym projektem Final. Nie zatarł jednak nienajlepszego wrażenia po koncercie Jesu, gdzie świetne brzmienie i znakomite utwory psuł niedbałym śpiewem, w którym fałszywych dźwięków było zdecydowanie za dużo, by złożyć to na karb gorszej formy czy, na przykład, problemów z odsłuchem. Trzeba rzeczywiście być zdeklarowanym fanem Broadricka, by mu tę wokalną dezynwolturę wybaczyć.

Niemcy z Black Shape Of Nexus i Francuzi z Time To Burn zagrali swoje. Ci pierwsi wolno, metodycznie przetaczali się z nuty w nutę, ci drudzy intrygowali hardcore'ową zadziornością, przez co chwilami przypominali stare Neurosis, jeszcze z czasów zanim Amerykanie zaczęli topić swoje kompozycje w hektolitrach patosu.

Duże zainteresowanie wzbudziła brytyjska formacja Tesseract, której muzyka znacząco odbiegała od twórczości innych gwiazd Asymmetry. A to przede wszystkim ze względu na wokalistę, przystojnego młodego człowieka, który czasem, owszem, pokrzykiwał, ale głównie śpiewał, mocnym czystym głosem, przypominającym raz Geoffa Tate'a z Queensryche, to znów Mike'a Pattona, wiadomo skąd. Kiedy robił to na tle dynamicznie, ostro grających gitar i pracującej na pełnych obrotach, wygrywającej rytmiczne łamańce sekcji - efekt był znakomity, przywodzący na myśl najlepsze lata Fear Factory albo nawet nieodżałowanego i niedocenianego Confessora. Gdy jednak zespół grał spokojniej, dryfowało to niebezpiecznie w stronę progmetalu w typie Dream Theater albo Coheed And Cambria. Z taką muzyką pewnie łatwiej im będzie odnieść sukces (a wiele na to wskazuje, że jeszcze nieraz o nich usłyszymy), ale brzmi to po prostu mniej intrygująco.

Niedzielny (2 maja) wieczór na Asymmetry rozpoczęła Moja Adrenalina i był to z pewnością jeden z najbardziej dynamicznych koncertów festiwalu. Czego nie można powiedzieć o występującym po warszawiakach londyńskim duecie Necro Deathmort. Po formacji, która ma trzy śmierci w nazwie spodziewałem się albo czegoś naprawdę zabójczego, albo przynajmniej zabójczo zabawnego. Niestety, poruszali się po mało ekscytującym terytorium pomiędzy dark ambientem a równie mrocznym techno, co nie kwalifikowało ich do żadnej z wyżej wymienionych grup.

Mocno naznaczeni wpływem Neurosis ich rodacy z Mouth Of The Architect mogli nacieszyć się opinią najlepszego zespołu dnia, ale tylko do momentu pojawienia się na scenie Esoteric, którzy zafundowali nam - i sobie - długą i bolesną agonię, podaną w żółwim tempie apokaliptycznego doom metalu. Znakomite brzmienie, ciężar pod którym uginają się kolana, wzmocniony pogłosem i rozpaczą głos wokalisty oraz doskonale dobrane filmy, wyświetlane za plecami muzyków - ten koncert miał żarliwość rytuału i właściwości terapeutyczne. Oczyszczał z myśli i emocji. Wyzerował nam liczniki. Ech, trudno będzie po Asymmetry Festival wrócić do rzeczywistości...

Zresztą, kto nie chce, nie musi jeszcze do niej wracać, bowiem w poniedziałkowy (3 maja) wieczór przy wrocławskiej fontannie odbędzie się koncert francuskiej gwiazdy muzyki alternatywnej, czyli EZ3kiel. Wstęp za darmo - tego nie można przegapić.

Jarek Szubrycht, Wrocław