Recenzja Sepultura "Machine Messiah": Mieć wizję

Trzeba przyznać, że głęboki, kontemplacyjny śpiew Derricka Greena w utworze tytułowym to dość zaskakujący początek płyty, której brzmieniowa wielobarwność wykracza daleko poza ciężki, klasycznie doommowy riff grany tu przez Andreasa Kissera w duchu wczesnych dokonań Black Sabbath.

Podobnie medytacyjne wokale Greena, przywodzące na myśl manierę Layne'a Staleya, głębię głosu Nicka Cave'a oraz hipnotyzującą podniosłość Neurosis odnajdziemy także w wieńczącym płytę "Cyber God", którego ciężar - choć tym razem już o znacznie bardziej współczesnych proweniencjach - zmyślnie spina kasandryczne przesłanie "Machine Messiah" o zgubnym wpływie technologii na kondycję współczesnego człowieka.

Nie mniej "epickim" rozmachem emanuje dostojny "Sworn Oath", w ramach którego Sepultura osiąga uzasadniony w tym przypadku patos za sprawą syntetycznych orkiestracji tworzących prawdziwe monstrum o radykalnie podniosłym charakterze. Symfoniczne inklinacje sprawdzają się również wówczas, gdy do głosu dochodzi stary, dobry groove, czego dowodem jest "Resistant Parasites", w którym charakterystycznie zachrypły, przeciągnięty do granic możliwości ryk amerykańskiego wokalisty Sepultury rozpościera się na tle niedorzecznie perfekcyjnej kanonady Eloya Casagrande i solowych podpisów Kissera.

Frenetyczna pulsacja rodem z "Chaos A.D." (1993 r.) daje o sobie znać w znanym już wcześniej z teledysku "Phantom Self", tym jednak, co czyni ten numer wybitnym jest bez wątpienia kapitalnie wpleciona, generowana syntezatorowo bliskowschodnia melodyka oraz idąca jej w sukurs, meandrująca z kunsztem gitara Andreasa Kissera, którego talent i pomysłowość lśnią na "Machine Messiah" z mocą, o jakiej wielu może tylko pomarzyć.

Plemienne bębny dają sygnał do rozpoczęcia "Alethea", jednego z najbardziej nowocześnie brzmiących kompozycji z 14. płyty podopiecznych Nuclear Blast Records. "Poszukujący" charakter uwypukla dodatkowo djentowo wręcz ordynowany rytm o wysokim stopniu innowacyjności. To właśnie dzięki takim utworom "Machine Messiah" to muzyka wyzuta z banału; płyta, do której po prostu chce się wracać, nie sposób bowiem docenić (a raczej poznać) jej w pełni za jednym podejściem.

Recyklingiem dobrze znanych patentów nie sposób też nazwać instrumentalnego "Iceberg Dances", bo choć pobrzmiewa w nim swojski groove, szybko ustępuje on miejsca zaskakująco progmetalowej ekwilibrystyce z wykorzystaniem brzmienia organów niczym u Jordana Rudessa, plemiennych bębnów i finezyjnej gitary flamenco. Potrzebną do tego wszystkiego przestrzeń zapewnia zaś właściwie wyważona produkcja, tym razem autorstwa Jensa Bogrena i szwedzkiego studia Fascoination Street.

"Machine Messiah" to jednak nie tylko ciekawa, miejscami zachwycająca wręcz postępowość i nieustanne poszukiwanie drogi rozwoju. Na koniec warto bowiem wspomnieć o trzech kompozycjach, które przypominają, że zespół powstały ponad trzy dekady temu w Belo Horizonte nadal utożsamiany jest z thrash metalem. Potwierdzeniem tej tezy są bezsprzecznie najbardziej rozbudowany z tej trójki "Silent Violence", slayerowsko brzmiący "Vandals Nest" oraz punkowo-thrashowa petarda "I Am The Enemy" - wszystkie solidnie obite blastami.

Na "Machine Messiah" nie ma może "hitów", o jakie ze sztubacką złośliwością dopominał się ostatnio niegdysiejszy frontman Max Cavalera, odgrzewający właśnie stare numery zespołu, w którym nie gra już od 20 lat! Jest za to coś znacznie więcej. Wizja, której wielu brakuje.

Sepultura "Metal Messiah", Mystic Production

7/10