Recenzja Sam Smith "The Thrill of it All": Za łezką łezka...

"Blue-eyed soul" czyli "niebieskooki soul", a właściwie "biały soul", to określenie które zostało ukształtowane około lat 60. Jakoś trzeba było nazwać soul wykonywany przez białych artystów dla białej publiczności. I nie chodzi tu o rasizm czy jakąś wybitną potrzebę oddzielania "białej" muzyki od "czarnej", ale po prostu o inne brzmienie. Artyści o korzeniach afrykańskich swój soul śpiewają i tworzą zupełnie inaczej, bardziej żarliwie, rozdzierająco, nie boją się wyrazistych rytmów i zaskakujących rozwiązań.

Białoskórzy, którzy pokochali najpierw jazz i blues, a potem soul i r&b podchodzą do tych gatunków inaczej. I chociażby ze względu na biologiczne uwarunkowania głosów - ich muzyka w tym stylu zawsze będzie nieco inna. Słychać to u Amy Winehouse, Adele, czy Selah Sue. Słychać i u Sama Smitha, którego spokojnie można włączyć w poczet najlepszych i najbardziej poruszających artystów z nurtu białego soulu. "The Thrill of it All" to właściwie apoteoza tego gatunku. "Soul" po angielsku oznacza "duszę", a czy można dopuścić swoją duszę do głosu bardziej, niż mówiąc o swoich najtrudniejszych, najgłębszych uczuciach? Sam pozwolił swojej duszy przemówić, a z jego niebieskich oczu płyną łzy.

Trudno krytykować Sama Smitha za kształt całej płyty, choć jak słusznie zauważył Alex Petridis z renomowanego "The Guardian", Sam z producentami mogli nieco bardziej album doszlifować. Panowie skupili się na wyrazie i wartości emocjonalnej - ich prawo. Ucierpiały na tym kompozycje. Bo "The Thrill..." to właściwie kilka schematów powtarzanych. Sam śpiewa z towarzyszeniem prostego akordowego akompaniamentu fortepianu. Sam śpiewa z chórkiem gospel. Sam wchodzi w dramatyczny falset.

Nawet, jeśli zdarzy się coś niezwykłego - jak w poruszającym, rozwijającym się na tle coraz bardziej wyrazistej perkusji "HIM", w którym Sam mierzy się z odbiorem Kościoła chrześcijańskiego - momenty te nikną w morzu podobnych brzmień i rozwiązań. Nawet poruszające "Scars", w którym artysta śpiewa o swoich emocjonalnych bliznach, rozpływa się na tle delikatnej gitary i w onirycznej melodii.

Cała siła drugiego albumu Smitha spoczywa więc na tekstach. W te jednak trzeba się mocno wsłuchać, ponieważ, jak to zwykle bywa z osobą mówiącą w smutku i rozpaczy, Sam nie śpiewa ani wyraziście ani zbyt aktorsko. Słowa więc zlewają się w jedną gładką masę, chociaż artysta porusza tematy bardzo trudne. Mówi o rodzinnym aspekcie rozstania z partnerem, o tym jak trudno jest zrezygnować z życia w "przybranej" rodzinie. Mówi o uciekaniu się do wiary w chwilach załamania, o rozterkach nad własną moralnością.

Kiedy Emeli Sande wydała swoje "Long Live the Angels", na którym leczyła rany po rozstaniu z mężem, przekazała w swoich utworach wściekłość, rozterki, żal, ale też pogodzenie się z losem. Fleetwood Mac na historycznym już "Rumours" przeszli krok po kroku przez wszystkie problemy swojego związku, obrzucając się wyzwiskami i w końcu też dziękując sobie za obecność i pomoc. Albumy "rozstaniowe" nie są łatwe, ale zawsze znajdą swoich odbiorców. W końcu zawsze gdzieś ktoś cierpi podobnie i jest w stanie utożsamić się z przepięknie wyrażonymi emocjami artysty-muzyka.

I Sam Smith znajdzie kilka złamanych serc, które zapamiętają się w jego romantycznych balladach, poruszającym płaczu w zachwycających melodiach wyśpiewanych perfekcyjnym falsetem, w jego minimalistycznych fortepianowych wstawkach. I może to świadczyć będzie o wartości "The Thrill of it All". W końcu bowiem, głównym zadaniem muzyki, jest wzbudzać emocje, a nie zachwycać perfekcją produkcji.

Sam Smith "The Thrill of it All", Universal

7/10