Recenzja Maroon 5 "V" Jagger rusza się inaczej

"V" jest logicznym rozwinięciem kroków, jakie Maroon poczynili już wcześniej. W końcu jeśli nagrywa się taki numer, jak "Moves Like Jagger" z Christiną Aguillerą, to raczej nie po to, by słuchali tego zarośnięci harleyowcy z piwnymi badziochami, albo żeby ogrywać większość wielkich letnich rockowych festiwali. I tak to "Maps" zaczyna się zagrywką zajumaną The Police. I na tej zagrywce fajność tego numeru się kończy. On i następujące po nim "Animals" to ostateczny dowód, że Maroon 5 przestali być zespołem rockowym. Że zbytnio gustują we wciąganiu koksu z dorodnych piersi na imprezie u znanego rapera, by dalej iść za ideałem rockowego buntownika. Że własny stolik w Providence albo Trois Mec jest fajniejszy, niż jazda na motocyklu ku zachodowi słońca. Czy jednak jako zespół electro-popowy radzą sobie tak, jak radzili sobie w rocku?

Rocka spod znaku - nie przymierzając - ostatniej płyty Genesis (tej z Wilsonem) słyszymy jeszcze w "It Was Always You", choć i tu numer niesie pokaźna doza elektroniki. Balladowe "Unkiss Me" mógłby nagrać praktycznie każdy wokalista r'n'b. Numer słodki, sentymentalny i znacie milion do niego podobnych. A im dalej w las, tym bardziej nieprawdopodobna pompa i zadęcie. Kiedy koszmar mija, wchodzi springsteenowska sekcja, prowadząca do fajnego, ocierającego się o francuski house, popowego numeru, gdzie Levine pieje jak kogut, władca kurnika. Bezpretensjonalny, fajny numer. I dalej cały czas podobnie - w kratkę. Gdzie do głosu dochodzą rockowe reminiscencje, jest fajnie, gdzie wjeżdżamy bentleyem do blingowego klubu w L.A., jest gorzej.

Może jestem starej daty, ale lubię słuchać płyt w całości. Tymczasem Maroon swoją "V" puszczają trochę serię na ślepo. Skaczą po klimatach, próbują różnych rzeczy - a nuż zaskoczy i będzie kolejny hit na miarę "Moves Like Jagger" (na mój nos - z tej płyty - nie będzie), hajs się będzie zgadzał, do roboty wrócimy za dwa lata. Nie lubię powiedzenia, że dobry artysta, to głodny artysta, ale Maroon 5 zdaje się żywym dowodem na to, że twórca najedzony robi się ospały i leniwy. Co nie zmienia faktu, że to nadal sprawna muzyczna maszyna. Że sekcji może im pozazdrościć niejedna załoga ciężarowa. Że mylą się Young ze Springsteenem - myśląc, że muzyk nie musi być mesjaszem. Muzyk nie musi zbawiać świata. Muzyk to zawód. Praca. Chleb trzeba za coś kupować. Kompletnie nie jest to powód, by Maroon 5 hejtować. Ale też w żadnym wypadku, by ich pod niebiosa wychwalać. Stacje radiowe zrobią swoje. Ktoś kupi dzwonek na telefon. Ktoś pojedyncze numery w iTunesach. Potem zajdzie słońce, po nocy nastąpi wschód, a woda w naturalnych warunkach ciśnieniowych zagotuje się w 100 stopniach Celsjusza. Adam Levine weźmie prysznic, zje śniadanie, wypije herbatę i zacznie nagrywać kolejny album, tzn. pójdzie do pracy. Krokiem zupełnie niepodobnym do Jaggera.

Recenzja Maroon 5 "V", Universal Music Polska

5/10

Czytaj recenzje płytowe na stronach Interii!