Recenzja ​Lykke Li "So Sad So Sexy": Nic nie jest doskonałe

Pełno na niej przeuroczych melodii, sprytnie skonstruowanych kompozycji; Lykke już chyba na zawsze opuściła półkę niezależnych, mniej znanych wokalistek, zasługując w pełni na światowy poklask. A jednak, cały czas brakuje mi młodszej, jeszcze do końca niezdecydowanej, w którym kierunku pójść Lykke. Szanuję kierunek, w którym podąża, ale dla mnie to już nie to.

Cieszy mnie natomiast, że do grona inspiracji wyczuwalnych w jej piosenkach dorzuciła tym razem sporo R&B (np. świetny otwierający kawałek "Hard Rain"). Ale jak to jest z tym smutkiem? Niby zawsze był, tutaj też, ale na okładce przekreślony, może to jakieś oczko puszczone do słuchacza? Albo po prostu melancholia, która z natury tkwi w jej głosie. Brzmienie jest o wiele lżejsze, jaśniejsze niż na wcześniejszych produkcjach.

"So Sad So Sexy" jest świetnie wyprodukowaną płytą. W produkcji pomagał między innymi ojciec syna Lykke - Jeff Bhasker. Niestety jest też płytą dość równą, przez co po kilku kawałkach zaczyna nieco nudzić, poszczególne kawałki zlewają się w jednolity potok dość średniej treści.

"Two Nights", gdzie głos Lykke brzmi zmysłowo i lekko dekadencko, jest jednym z tych pięknych momentów na płycie. Z kolei leniwe "Last Piece" z banalną melodią po kilku odsłuchach naprawdę wychodzi bokiem. Sytuacji nie jest w stanie uratować oniryczna ballada "Bad Woman". Im dalej, tym z kompozycji wylewa się coraz więcej trywialnych, nieciekawych brzmień.

Lykke Li stać zdecydowanie na coś więcej. Ta płyta jest zrobiona perfekcyjnie. A przecież wiadomo, że świat taki nie jest. Świetna muzyka także.

Lykke Li "So Sad So Sexy", Sony Music Poland

6/10