The Black Keys na Open'er Festival 2014: Czego uczy trasa (wywiad)

Z tworzącymi amerykański duet The Black Keys Danem Auerbachem i Patrickiem Carneyem spotkaliśmy się na Open'er Festival 2014 w Gdyni, przed ich historycznym, bo pierwszym występem w Polsce. Znający się już od dziecka muzycy z Ohio wydali w tym roku album "Turn Blue", który wylądował na 1. miejscu listy "Billboardu". Pracowali na to wiele lat. Dziś na scenie alternatywnej są zespołem absolutnie kluczowym.

Michał Michalak, INTERIA.PL: - Za kilka godzin spotkacie się z jedną z najgłośniejszych publiczności w waszej karierze i chciałem się upewnić, czy jesteście na to gotowi.

Dan: - Naprawdę tak jest?

Zdecydowanie! Artyści, którzy przyjeżdżają tu po raz pierwszy, zazwyczaj doznają takiego pozytywnego szoku.

Dan: - A będziemy w stanie usłyszeć siebie?

Mam nadzieję. To podobno pomaga w koncertowaniu.

- (śmiech)

Przeszliście długą i krętą drogę od grania w garażu do pierwszego miejsca na liście "Billboardu". Czy wciąż macie apetyt na więcej?

Dan: - Na więcej? Ale my wcale nie usiłowaliśmy wskoczyć na 1. miejsce "Billboardu", od tego trzeba zacząć. Lubimy nagrywać płyty i dlatego się tym zajęliśmy. To wciąż jest naszą główną motywacją.

Nie chcecie więc zostać największym rockowym duetem świata albo coś w tym stylu?

Dan: - Sukces jest miły, ale nie powinien być powodem zajmowania się muzyką.

Jak są wasze najfajniejsze wspomnienia z okresu, kiedy nie byliście jeszcze sławni, kiedy byliście dwoma muzykami z Ohio po prostu grającymi ze sobą?

Patrick: - Potrafiliśmy czerpać radość z bardzo nieszczęsnych przygód. Sypialiśmy w vanie, graliśmy koncerty dla nikogo... trwało to całe lata.

Dan: - Najważniejsze jest to, że nie przestaliśmy tego robić. A robiliśmy wszystko. Kierowaliśmy vanem, sprzedawaliśmy koszulki, sprzedawaliśmy bilety na nasze koncerty, rozstawialiśmy sprzęt. W tym wszystkim potrafiliśmy znaleźć coś pozytywnego. Dużo się wygłupialiśmy. Gadaliśmy głupoty i dobrze się bawiliśmy.

Patrick: - Poznawaliśmy dziwnych ludzi.

Dan: - Rzucaliśmy w siebie jedzeniem. Generalnie zachowywaliśmy się bardzo niedojrzale. Tylko w ten sposób byliśmy w stanie przetrwać.

A to już się skończyło? To niedojrzałe zachowanie?

Dan: - Tak, myślę, że dziś jesteśmy nieco bardziej poważni. Ale tylko trochę.

Jak wpadliście na pomysł nienagrywania kolejnego surowo brzmiącego, bluesowego albumu?

Dan: - Na przestrzeni lat zmienialiśmy się. Nie uważam, żeby było to coś niespodziewanego. To był raczej powolny proces poszerzania instrumentarium, interesowania się różnymi rodzajami muzyki, a także zwykłe ludzkie dojrzewanie. Naturalny rozwój, wydaje mi się.

Co wam się najbardziej podoba w albumie "Turn Blue"?

Dan: - Że już wyszedł (śmiech). Że udało nam się go ukończyć. To nie było takie proste, zwłaszcza dla mnie osobiście. Uparcie starałem się wejść w taki stan, w którym mógłbym nad płytą spokojnie pracować.

Dlaczego było to trudne?

Dan: - Przechodziłem wtedy przez rozstanie i zajmowało to sporą część moich mentalnych zabudowań.

Jestem ciekaw, jakie myśli towarzyszą wam podczas nagrywania płyty. "To będzie nowy klasyk" czy raczej: "Ale g...o, nikt tego nie będzie słuchał"?

Patrick: - Myślę, że ani jedno, ani drugie. Po prostu pracujemy nad płytą tak długo, aż będzie dobra. Aż ją polubimy. Aż będziemy ze wszystkiego zadowoleni. Wtedy wiemy, że robota została wykonana i album jest gotowy. Praca nad "Turn Blue" zajęła nam bardzo dużo czasu - więcej niż przy którejkolwiek z poprzednich płyt. Dan miał problemy osobiste. Zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę w samym środku procesu.

Łatwiej się dogadujecie jako muzycy czy jako przyjaciele? W jakich sytuacjach zaczynacie się kłócić?

Patrick: - Tak naprawdę to się nie kłócimy.

Dan: - Przez lata nauczyliśmy się, jak ze sobą żyć. Jesteśmy w trasie już od 10 lat. Spędziliśmy ze sobą więcej czasu niż wiele małżeństw. Bycie razem w trasie jest w pewnym sensie czymś nienaturalnym, nigdy nie ma cię w domu. Granie koncertów jest naprawdę fajne, ale nie grasz ich przecież przez 24 godziny na dobę.

Patrick: - Raptem 90 minut. Trasa to dobra nauka, jak szanować przestrzeń innych ludzi.

Dan: - Większości zespołów to się nie udaje. Trasa pożera ich żywcem. Naprawdę. Widzieliśmy to na własne oczy. Jak zespół rozpada się w trasie.

A jak zabijacie czas przed koncertami? Co będziecie robili dzisiaj?

Dan: - Pewnie będziemy oglądali telewizję.

Przebywanie w trasie jest nudne?

Dan: - Nudne nie, ale na pewno powtarzalne. Jesteśmy już tak przyzwyczajeni, że to wszystko jest dla nas zupełnie normalne.

Na tym festiwalu mamy również Jacka White'a. Jak zareagowaliście na jego zarzuty w wywiadzie dla "Rolling Stone'a"?

Dan: - Te uwagi wydały nam się normalne i racjonalne.

Normalne i racjonalne?

Patrick: - Całkowicie normalne.

Myślałem, że będziecie wkurzeni, czytając, jak Jack White zarzuca wam, że bezczelnie kopiujecie jego brzmienie.

Dan: - Jack White jest dla nas wielką inspiracją. Nie zaprzeczamy temu.

Patrick: - Tego typu zachowanie jest całkowicie normalne.

Czego ostatnio słuchacie?

Dan: - Dużo hip hopu i dużo jamajskiej muzyki z lat 50. i 60.

Jak podobają wam się przeobrażenia rynku fonograficznego m.in. ekspansja serwisów streamingowych? (Nowej płyty The Black Keys nie ma w serwisie Spotify z powodu braku zgody zespołu - przyp. aut.)

Patrick: - Przede wszystkim nie dostajesz za to pieniędzy, tak naprawdę. Firmy takie jak Google, Spotify czy Apple walczą ze sobą o to, by mieć jak najlepszą playlistę. To jest dobre dla słuchacza, ale artysta nie ma z tego żadnych pieniędzy. Efekt będzie taki, że muzycy nie będą w stanie nagrywać płyt wysokiej jakości. Wydawanie płyt to tak naprawdę zarządzanie stratą. To się sprawdza w przypadku zespołów, które są w stanie rozbić bank i zarobić mnóstwo pieniędzy w trasie, ale dla tych o nieustabilizowanej renomie jest to złe zjawisko.