Elektryczne Gitary

Zespół grający melodyjnego, prostego, wręcz "bigbeatowego" - lub neobigbeatowego - rock'n'rolla z satyrycznymi, na poły groteskowymi tekstami; któremu skromny, niemal amatorski warsztat nie przeszkodził w wywalczeniu miana jednej z gwiazd lat 90.

Powstał na jesieni 1990 roku w Warszawie, założony przez gitarzystę Rafała Kwaśniewskiego (ur. 28 VII 1965; eks-Sstil, Kult i Dezerter) oraz basistę i klawiszowca Piotra Łojka (ur. 22 XII 1961). Po miesiącu dołączył, w wyniku namowy Kwaśniewskiego, wokalista, gitarzysta i autor tekstów Kuba Sienkiewicz (ur. 24 XI 1961) - wcześniej śpiewający z gitarą piosenki studenckie, w cywilu lekarz medycyny - który wkrótce stał się centralną postacią grupy. Skład uzupełnił basista Tomasz Grochowalski (ur. 13 VII 1968; eks-Closterkeller).

Na początku 1991 roku Elektryczne Gitary wylansowały dwa przeboje radiowe "Włosy" i "Jestem z miasta", dzięki którym mogły - z wielkim powodzeniem - wziąć udział w festiwalu w Jarocinie. Również wielkim powodzeniem cieszył się debiutancki album zespołu "Wielka radość", nagrany pod koniec 1991 roku (przy gościnnym wsparciu Aleksandra Koreckiego - sax), a wydany w następnym. Płyta, zawierająca dwa wspomniane przeboje, przyniosła też kilka nowych ("Głowy L. do obrazu Salvadore Dali", "Człowiek z liściem") i definiując styl Elektrycznych Gitar, stała się bestsellerem. Choć niektórzy zarzucali grupie "harcerskość" lub wręcz muzyczne prostactwo, to inni doszukiwali się w tekstach Sienkiewicza ukrytych, ale celnych metafor.

Zresztą Elektryczne Gitary od początku były pieszczochem krytyków i faworytem mediów. Jednego z dowodów dostarczył koncert w warszawskiej Rivierze w październiku 1992, z udziałem m.in. Dżemu i właśnie zespołu Sienkiewicza, z którego relacji telewizyjnej można było wywnioskować, iż liczy się nie "słaby" Dżem, tylko "znakomite" Elektryczne Gitary... Na początku 1992 roku Gitary zaliczyły też występ na Rock For AIDS - Tolerancja w stołecznej Hali Gwardii.

Na "A ty co" - wydanym w roku 1993 drugim albumie zespołu - już nie zagrał Kwaśniewski (który w Krakowie stanął na czele PRL), zadebiutował za to perkusista Robert Wrona. "A ty co" znów przyniosło proste, melodyjne piosenki (tym razem jednak ubarwione organami Hammonda) - a wśród nich kolejne przeboje "Wyszków tonie", "Nie pij Piotrek", "Dylematy" i "Dzieci". Album cieszył się olbrzymim powodzeniem zdobywając nagrodę Platynowej płyty.

Na fali tego sukcesu Elektryczne Gitary w roku następnym grały w polonijnych klubach USA. Po powrocie z Ameryki Sienkiewicz wydał sygnowany własnym nazwiskiem zbiór "Od morza do morza" (zbliżony stylistycznie do Elektrycznych Gitar, choć w większym stopniu akustyczny), w którego nagraniu wziął udział Grochowalski.

W roku 1995 na płycie "Huśtawki" publiczność usłyszała kolejnego perkusistę Elektrycznych Gitar - Jarosława Kopcia. Niestety, "Huśtawki" - gdzie znalazły się elementy folkloru warszawskiej ulicy ("Marymoncki Dżon") - nie powtórzyły sukcesu poprzednich albumów, będąc bodaj najsłabszą pozycją w dyskografii zespołu. "Huśtawki przyniosły tylko jeden przebój - "Serce jak pies", przeróbkę "Let Me Roll It" grupy Wings (wcześniej - w "Za dużo w głowie" z drugiego albumu - muzycy dokonali pożyczki od The Kinks).

Już lepsze wrażenie robił koncertowy zbiór "Chałtury", którym zespół zadebiutował w roku 1996 w barwach koncernu PolyGram Polska. Na "Chałturach", najbardziej elektrycznej płycie Elektrycznych Gitar, obok największych przebojów grupy znalazły się też dwie piosenki z repertuaru Kultu - "Celina" (autorstwa Stanisława Staszewskiego) i "Jestem o(d)padem atomowym" Zaciera. Ponadto muzycy wykorzystali piosenkę Jacka Kleyffa - "Cyrk". "Chałtury" grupa promowała serią koncertów na terenie całego kraju, wzięła też udział w koncercie Kwiaty We Włosach poświęconym Krzysztofowi Klenczonowi na festiwalu Opole '96 (gdzie wykonała "Port").

Rok 1997 Elektryczne Gitary zaczęły od wydania płyty "Na krzywy ryj" - nieco dojrzalszej muzycznie od poprzednich. I na tej płycie zespół pożyczał piosenki od zachodnich tuzów, np. od The Kinks w "Stacji Wilanowskiej" ("Waterloo Station"), Velvet Underground w "Nie wiem co to sen" ("I'm Waiting For The Man"), Franka Zappy ("Pinky"). Na motywach kompozycji Johna Lee Hookera powstała ironiczna "Piosenka dla działacza". Największym przebojem był utwór "Co ty tutaj robisz".

W tym samym roku ukazała się ścieżka dźwiękowa do filmu "Kiler" Juliusza Machulskiego. Obie uzyskały status Platynowej Płyty. Sukces odniosła też płyta z muzyką z filmu "Kilerów 2-óch" także w reżyserii Machulskiego. Na perkusji zagrał nowy muzyk Leon Paduch.

Jesienią 2000 roku ukazał się podwójny album "Słodka maska", składający się z części studyjnej (14 piosenek, w tym dwa nieznane szerzej utwory Kazimierza Grześkowiaka) oraz części koncertowej, nagranej latem 2000 roku. Muzycy chcieli uczcić tym wydawnictwem 10. rocznicę działalności, jednak płyta praktycznie przeszła bez echa.

Kolejna płyta zespołu to ponowny flirt z kinem. Na początku 2002 roku Elektryczne Gitary wydały album z piosenkami i muzyką do filmu Jacka Bromskiego "Kariera Nikosia Dyzmy".

Sienkiewicz od połowy lat 90. działa także na własny rachunek. Jego pierwsza solowa płyta nosi tytuł "Od morza do morza". Część piosenek z niej pochodzących trafiło do koncertowego repertuaru Elektrycznych Gitar. W 1998 roku wydał kolejną płytę solową, zatytułowaną "Źródło", zawierającą własne wersje piosenek Jacka Kleyffa, a w roku 2000 autorski album "Studio Szum". Znalazły się na niej piosenki z filmów ("Spona"), seriali ("Ja, Malinowski", "Pokój 107", "Taksówka jedynki"), programów telewizyjnych ("Odjazd"), czy reklam telewizyjnych.

W połowie 2001 roku Sienkiewicz wydał, zgodnie z tytułem, płytę-cegiełkę "Kup pan cegłę (dla Amnesty)". Można ją było kupić tylko na imprezach organizowanych przez organizację Amnesty International. Dwa lata później odbyła się premiera kolejnej solowej płyty Kuby Sienkiewicza "Powrót brata". Lider Elektrycznych Gitar wziął także udział w nagraniu płyty "Czarodzieje" zespołu Trawnik (95).

Aleksander Korecki prowadzi także swoją formację Z Całym Szacunkiem Dzika Świnia, a wraz z Piotrem Łojkiem wchodzi w skład zespołu Dziady Żoliborskie.

(źródło: "Encyklopedia polskiego rocka", wydawnictwo In Rock).