Spacerkiem przez dżunglę

Ponad dziesięć lat grania, ale głównie na żywo, bo okazjonalne wystąpienia na składankach, to jednak za mało, by robić za porządną studyjną wizytówkę. Jedno wielko pasmo obsuw i zmian personalnych. Reggae'ująco-dubująca, stołeczna formacja miała do tej pory pod górkę. Ale w końcu wspięła się na szczyt swoich możliwości.

W biografii Sedativy nie brakuje ciekawych punktów. Przez jakiś czas z grupą współpracował Pablopavo, znany z Vavamuffin i Zjednoczenia nawijacz. Niewiele z tego wyszło, ale nie ma co załamywać rąk. Pablo wydał w tym roku mistrzowskie "10 piosenek", zaś "I" Sedativy pokazuje, że było warto czekać. I na udział wokalisty (choć nie tylko) na miarę Dawida Portasza, i na debiut w tak dobrym stylu.

Portasz zastał sporo zamkniętych kompozycji, ale zaingerował w proces twórczy. Był właśnie tym, kogo zespół potrzebował. To, że facet kocha korzenne reggae (z wzajemnością), nie znaczy, że jego muzyczne myślenie do niego się ogranicza. Z kolei muzycy Sedativy może i spotkali się na jamajskim gruncie, ale każdy z nich ma swoje odrębne fascynacje, wynikające z korzeni czy doświadczeń. Klawiszowiec Rami Al Ali jest Syryjczykiem i lubi to muzycznie manifestować. Andrzej Jaworowski z Jurkiem Burkackim kołysali się do karaibskich rytmów, jak również funkowali i rockowali w Transmisji, jednej z najśmielej poczynających sobie w latach 90. kapel. Marcin Ułanowski to sesyjniak-rutyniarz - z dyplomem wydziału jazzu katowickiej Akademii i własnym piętnem odciśniętym na mnóstwie nagrań, od Sistars po Anię Dąbrowską.

Do mocnej piątki dołączyło gościnnie sporo instrumentalistów, wiec szansa, że wyjdzie z tego perwersyjny, soniczny bałagan na miarę reggae'owego odpowiednika Łąki Łan była duża. Skończyło się fantastyczną synergią. Kolejne gatunki i motywy nie są sztucznie przeszczepione, wrastają w jamajski pień naturalnie, niczym kolorowe, tropikalne rośliny w amazońskiej dżungli. Wszystko to harmonijnie funkcjonuje pod okiem odpowiedzialnych za miks i mastering ekspertów z AS Studio. Dostrzegamy oczywiście potencjał pojedynczych utworów - rozpędzonego funkującym jamem "Superstars", zabarwionego orientem, podsumowanego mocnymi gitarami "Helmet On" czy oczarowującego klimatem oraz przestrzenią "Sirens", gdzie Portasz imponuje świetnie napisanymi wersami: " Sirens - neverending sounds of sirens / fighting our blissful silence down with force / from the main source of violence". "I" nie jest jednak składanką, tylko pełnowartościową płytą, która z rzadka tylko przynudza swym dubowym rozleniwieniem. Wykreślenie któregokolwiek z utworów tracklisty byłoby przestępstwem.

8/10

Czytaj recenzje płytowe na stronach INTERIA.PL!