Piotr Cugowski "40": Już nie wierzy w lepszy świat? [RECENZJA]
Piotr Cugowski jest generalnie wspaniały. Właściwie niczego mu nie brakuje. No może poza jedną rzeczą, która ponownie okazuje się mieć kardynalne znaczenie.
Jest piękny - to poza dyskusją. Jest niebywale utalentowany wokalnie - tu podobnie, nie ma się o co spierać. Utalentowany do tego stopnia, że ongiś w środowisku huczało od plotek jakoby jego ojciec, Krzysztof Cugowski celowo rzucał synowi kłody pod nogi, bo samemu wybitnym wokalistą będąc, zazdrościł jednak bardziej od siebie utalentowanemu potomkowi.
This is a modal window.
Niedawne wspólne nagrania wszystkich trzech Cugowskich (posłuchaj!) każą nam sądzić, że albo była to podła plotka, albo nestor pogodził się już z prawdą - nieważne. Ważne, że Piotr Cugowski jest bodaj jednym z najmocniejszych wokali w polskiej muzyce. Do tego to sympatyczny facet, co kocha dzieci, zwierzęta, przyrodę i w ogóle kiedy nie gra rocka, to ogląda kreskówki o jednorożcach. Dlaczego więc, do licha, od debiutu Braci (sprawdź!) w 2003 roku wciąż i nadal coś tu nie działa?
Odpowiedź jest wbrew pozorom prosta i - co smutne - niezwykle typowa dla sceny muzycznej, gdzie sprawdza się stare porzekadło, że krawiec kraje jak mu materiału staje. I choćby wirtuoz był to krawiectwa, to z taniej sztucznej tkaniny przywiezionej w kontenerze z Państwa Środka, muślinowego tiulu czy satynowej sukni nam nie uszyje. Problemem Piotra Cugowskiego, czy szerzej - obu braci Cugowskich - zawsze był najwyżej średni repertuar.
Ktoś z wokalnymi warunkami rockowych bogów z lat 70. zasługuje na materiał godny owych bogów. Tymczasem szermuje numerami, które rzeczeni zbyliby drwiącym uśmiechem albo prychnięciem. Ta prawda zostaje szczególnie mocno obnażona w tzw. "balladach" (och, jakże ja bym karał za to paskudne słowo, najchętniej wystawieniem użytkownika w miejscu publicznym w dybach i rzucaniem weń nadmiernie dojrzałymi pomidorami).
Weźmy sobie takie "Daj mi żyć" (posłuchaj!) czy singlowe "Kto nie kochał". Może to i signum temporis, te numery, gdyby odjąć z nich wokal, mogłyby z powodzeniem ubarwiać konwencje wyborcze tego czy innego ugrupowania politycznego. Są doskonale przezroczyste, nijakie, brzmią jak z rozdzielnika. Dodatkowo wypełnia je licealna poezja, o równym potencjale przezroczystości, co ta muzyczna.
Nic złego w mówieniu o uniwersaliach. W Średniowieczu trwał o nie zajadły spór. Ale tekściarze na "40" to nie spierający się ze sobą Anzelm z Canterbury i Wiliam Ockham, tylko ludzie, którzy muszą spasować liczbę sylab tekstu z frazą, bez większej troski, żeby kryło się za tym cokolwiek więcej niż pretekst, żeby przelew wpłynął. Szkoda takiego wokalu na taką muzykę i takie teksty.
Nie znaczy to oczywiście, że na "40" nie ma dobrych momentów. Zasada jest natomiast taka, że im szybciej i czym ostrzej, tym lepiej. Dowodem choćby "Nowy ja" albo "Trujący bluszcz" (a w tym ładne puszczenie oka do Niemena czy wręcz Deep Purple). Ale kiedy już na chwilę zrobi się przyjemnie, znowu na horyzoncie wykwita jakaś "balladka" z pretensjami do stadionowego hitu. Tyle, że wykwit to raczej grzybiczy, a na pretensji się kończy.
I tu odważna i pewnie dyskusyjna teza: może problem u samego swojego źródła polega na tym, że autorzy muzyki na album (wśród nich Jan Borysewicz, mocno przehajpowany Tomasz Organek czy gitarzysta Braci, Jarosław Chilkiewicz) po prostu tak mocno zasłuchali się w swoich własnych idoli, że nie zauważyli jak bardzo zmienił się muzyczny świat.
Raz - od gigantycznych power ballad lat 70. i 80., dwa - od nagrywanych w Izabelinie w rozciągniętym swetrze, a sprzedawanych w kreszu z łóżka polowego, polskich hitów z początku lat 90.? Ej, panowie, taki nius, muzyka nie skończyła się na Blood, Sweat and Tears i Nazareth. Nie sugeruję, żeby Cugowski na siłę ścigał się ze współczesnością, ale nie jesteśmy tam, gdzie dwie dekady temu - w polskiej muzyce dzieje się mnóstwo dobrych rzeczy i jak na konkurencję na naszej scenie "40" to po prostu pod każdym względem za mało. To przeciętniak, wpadający jednym, a wypadający drugim uchem. A szkoda.
Broni tę płytę poziom wykonawczy, bo i grać i śpiewać tu naprawdę potrafią. Stąd mój apel. Panie Piotrze, może warto coś sobie przemyśleć i z czymś się rozstać, żeby coś świeższego znaleźć? Jak bardzo by to nie bolało?
Piotr Cugowski "40", Sony
6/10
Sławne dzieci sławnych muzyków
Wiele osób twierdzi, że swoją karierę zawdzięczają głównie nazwisku i popularności swoich rodziców. Inni kontrują natomiast, że to głównie dzięki swojemu talentowi i obyciu muzycznemu byli w stanie zabłysnąć.
