Sophie Ellis-Bextor

Sophie Ellis Bextor zaczynała swoją karierę muzyczną w zespole britpopowym The Audience, gdzie trafiła przypadkowo - "znajomy znajomego" zakładał zespół i szukał wokalisty, więc Sophie poszła na próbę i tak to się zaczęło. Śpiewała to, co jej kazał lider, chociaż bardzo chciała wykonywać własne kompozycje.

Wkrótce poznała Christiano Spillera, dla którego napisała tekst do utworu Groovejet (If This Aint Love) i utwór niespodziewanie stał się hitem.

Sophie, córka reżysera telewizyjnego i telewizyjnej prezenterki, dorastała w Londynie. Zawsze miała sprecyzowane poglądy na temat tego, kim chce zostać w przyszłości. Redagowała szkolną gazetkę w Godolphin And Latimer, a jeśli odbywała się przy niej jakakolwiek dyskusja na tematy muzyczne, zawsze zdecydowanie twierdziła, że "woli oryginał", niezależnie od tego, czy go znała, czy nie. "Byłam dość wygadana, bezczelna i zadufana w sobie, choć nie byłam osobą wpływową".

Gdy miała 16 lat, miejsce Madonny czy Michaela Jacksona w jej sercu zajęły gwiazdy Britpopu, natomiast Sophie, odziana w odzież Adidasa, bywała w takich klubach na West Endzie, jak Popscene. "Uwielbiałam tę angielską ironię" - wspomina - "I uwielbiałam czuć się częścią czegoś, co chyba jest typowe dla wszystkich nastolatków ? przebywania z ludźmi, którzy mieli te same poglądy." Już wtedy zaczęła śpiewać i w klubie Uncle Bob?s Wedding Reception poznała muzyka Billy`ego Reevesa, któremu dała swoją kasetę.

Dwa lata później powstał The Audience, który rozpadł się wraz z odejściem lidera - Billy`ego Reevesa. Sophie znalazła się na rozdrożu. "Czułam się rozczarowana, trochę ośmieszona; myślałam o pójściu na uniwersytet." Zaczęła nawet pisać książkę o dorastaniu w Londynie, ale podczas zakupów w Oxford Circus wypatrzył ją ktoś z agencji modelek. Po pracy w zespole, nastąpiło sześć zniechęcających miesięcy pracy w modzie. Sophie nienawidziła jej. "Tam nie ma się żadnej osobowości. Ludzie każą na siebie czekać. Nie sądzę, by się ich obchodziło choćby na tyle, żeby pomyśleli, czy jestem głupia." - mówi obecnie - "Nie mam z tamtych czasów ani jednego miłego wspomnienia."

To właśnie w czasie, gdy była modelką, wydawca Sophie podesłał jej utwór Spillera, jedną z czterech instrumentalnych melodii wydanych na EP-ce "Miami" tego włoskiego producenta. Sophie najpierw nie przypadła ona do gustu, później jednak zaczęła bawić się wymyślaniem wersów i refrenów, co ostatecznie zawiodło ją do napisania tekstu i współautorstwa słynnego refrenu. "Myślałam, że miło spędzę czas zajmując się czymś, że będzie to coś świeżego do tanecznej melodii, ale i na kształt piosenki".

Debiutancka płyta Sophie zatytułowana jest "Read My Lips". Już promujący ją singel "Take Me Home" spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem dzięki swemu rytmowi cool disco, ożywczym beatom we francuskim stylu i hipnotyzerskiemu wersowi "You deserve a girl like me". Rytmy charakterystyczne dla soulu z lat osiemdziesiątych przebłyskują spod szeleszczących smyczków i funkowych akordów gitarowych w skocznym "Murder On The Dancefloor". Kościelne dzwony oraz klimat nieszczęśliwej miłości czynią z wolniejszego utworu, "Move This Mountain" iście teatralny dramat popowy. Niewielki electro-pop "Everything Falls Into Place" ma w sobie szczyptę ironii oraz kilka uszczypliwych fragmentów. Natomiast "Lover" jest utrzymany w kusicielskim nastroju, a wypełniają go niekonwencjonalne melodie i dźwięki syntezatorów.

Choć jej kariera jako gwiazdy muzyki pop rozpoczęła się już w 1996 roku, dopiero latem 2001 roku znalazła się w centrum zainteresowania jako solistka.

Przez kilka kolejnych miesięcy Sophie poświęciła się pracy nad swoim drugim solowym albumem "Shoot From The Hip", który ukazał się pod koniec października 2003 roku. "Shoot From The Hip" jest powtórką współpracy kompozytorskiej Sophie z Matt'em Rowe i Gregg'iem Alexandr'em; także Rob Davies wetknął tu ponownie swoje palce; znalazło się też miejsce dla takich współpracowników jak: Bernard Butler i - w podniosłym "Love It Is Love" - Alex James z grupy Blur. Tak na marginesie Sophie wspomina, że słowo "disco" było zakazane na terenie studia nagraniowego, ale sprzeciw nie zdał się na wiele, kiedy spojrzeć na to przez pryzmat dołączenia do płyty pozostającego na uboczu electro utworu "Party In My Head". Sophie mówi, że ta piosenka opowiada o sytuacji "kiedy jesteś w metrze. Masz na uszach swojego walkman'a i czujesz się naprawdę w porządku i "miejsko"; a wtedy przestaje grać muzyka i przypominasz sobie, że ty tylko tutaj siedzisz; w metrze. Traktuje o tym, jak muzyka zmienia wszystko - gdziekolwiek byś był".