Oddał wielki hit w ręce Tiny Turner. Dziesięć najlepszych przebojów Marka Knopflera

Mark Knopfler. Podobno jest jednym z najbogatszych muzyków w Wielkiej Brytanii, a jego majątek szacuje się na 75 milionów funtów. Niczego już nie musi, ale nadal wszystko może. Pracuje, kiedy ma ochotę, nagrywając swoje płyty w wyznaczonym przez siebie czasie. Częściej można ostatnio spotkać go na torach wyścigowych niż w studiu nagraniowym. Jest wielbicielem marki Aston Martin, ale w jego kolekcji samochodów znajdziemy też legendarne Maserati 300S.

Za swoje osiągnięcia muzyczne został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego. Te są z kolei imponujące. Oprócz albumów nagranych pod szyldem Dire Straits wydał dziewięć solowych płyt i tyle samo soundtracków do filmów, nie wspominając już o wydawnictwach, będących efektem współpracy z innymi muzykami. Ostatnio powrócił do napisanej przez siebie muzyki do filmu Billa Forsytha "Biznesmen i gwiazdy" z 1983, przerabiając ją na potrzeby music-hallu, będącego sceniczną adaptacją tego obrazu.

Szanuje swoją prywatność i jest raczej odludkiem, który chodzi własnymi ścieżkami, do tego stopnia, że nie pojawił się na uroczystości wprowadzenia Dire Straits do Rock And Roll Hall Of Fame. Niektórzy uważają go za gbura, ale Bob Dylan twierdzi, że to najwspanialsza, ciepła i empatyczna osoba na świecie.

Jego kompozycje wciąż sprawiają, że nie sposób przejść obok nich obojętnie. Są już kultową częścią dziedzictwa muzycznego. Mark Knopfler w historii rocka zapisał się złotymi zgłoskami - a oto te najważniejsze, czasem zaskakujące piosenki.

13 lipca 1985 roku Dire Straits weszli na scenę na stadionie Wembley w ramach programu Live Aid, grając dla globalnej widowni telewizyjnej. Swój występ między U2 i Queen zaczęli od "Money For Nothing", do którego dołączył Sting, a potem pojawiła się epicka wersja "Sultans Of Swing", która uczyniła z nich supergwiazdy.

Zanim jednak nagranie stało się jednym z najpopularniejszych przebojów w dyskografii zespołu, było jedynie szybko nagraną demówką, której brak było czegoś chwytliwego. Tym czymś okazało się brzmienie czerwonego Fendera Stratocastera, który wprowadził do piosenki charakterystyczne brzmienie. Piosenką zachwycił się prezenter BBC Charlie Gillett, który zapowiedział, że będzie tak często grał utwór w swoich programach, aż jakaś wytwórnia zainteresuje się młodym zespołem. Dzięki temu Dire Straits podpisało kontrakt płytowy, a nagranie wskoczyło do TOP dziesięć UK Chart i odniosło jeszcze większy sukces w Ameryce.

Dziś nie jest już chyba dla nikogo tajemnicą, że jeden z największych przebojów Tiny Turner jest autorstwa Marka Knopflera. Nagranie powstało z myślą o płycie "Love Over Gold", ale po kilku próbach muzyk zdał sobie sprawę z tego, że przesłanie zawarte w tekście nie działa, kiedy jest śpiewane przez mężczyznę. Początkowo Tina miała zaśpiewać utwór gościnnie na płycie Dire Straits, jednak ze względów prawnych nie było to możliwe.

Dopiero dwa lata później nagranie pojawiło się na płycie Turner, która okazała się jej triumfalnym powrotem na scenę. Na gitarze zagrał Jeff Beck. W jednym z wywiadów Mark Knopfler złośliwie stwierdził, że słynny gitarzysta zagrał chyba najnudniejsze solo na świecie. Nie zmienia to faktu, że kompozycja wokalisty Dire Straits była jednym z singlowych przebojów Tiny i chociaż nie była numerem jeden, to z pewnością przyczyniła się do sukcesu płyty.

Drugi singiel, promujący kultowy album "Brothers in Arms". Już pierwsza wokaliza Stinga, "I want my MTV", przez charakterystycznie brzmiącą perkusję i nieśmiertelny gitarowy riff, sprawia, że nagranie ma magiczną moc. Kiedy w sierpniu 1987 roku została uruchomiona MTV Europe, piosenka była pierwszym teledyskiem wyemitowanym przez stację. To w końcu jedyny amerykański numer jeden Dire Straits, który stał się jednym z popularniejszych nagrań na świecie i przyniósł pierwsze kontrowersje wokół grupy. Piosenka została uznana za homofobiczną za sprawą pojawiającego się w tekście obraźliwego określenia społeczności gejowskiej.

Władze Kanady w 2011 roku zakazały ostatecznie emisji utworu w radiach. Na nic zdały się tłumaczenia Knopflera, że słowa są wypowiadane w utworze przez prostego i rubasznego bohatera, który komentuje widziane przez siebie rzeczy, używając powszechnie znanych słów i powinny być odczytywane wręcz odwrotnie. Piosenka powróciła do radia dopiero po edycji i usunięciu kwestionowanych zwrotów.

Postać detektywa Philipa Marlowe’a stworzona przez pisarza Raymonda Chandlera wywarła wielki wpływ na kulturę. Niezwykle popularne powieści autora były niemal gotowymi scenariuszami dla filmów noir, stylu kina, który ewoluował w Stanach Zjednoczonych po drugiej wojnie światowej. "Private Investigations" powstała w wyniku fascynacji Marka Knopflera mrocznym i tajemniczym bohaterem. W warstwie lirycznej to wyznanie opisujące blaski i cienie pracy detektywistycznej. Piosenka wydana w 1982 roku była utworem promującym album "Love Over Gold" i stała się jednym z najpopularniejszych nagrań Dire Straits do czasu wydania płyty "Brother in Arms".

Niezbyt oczywista piosenka w naszym zestawieniu, która jednak niespodziewanie okazała się sporym przebojem na wyspach brytyjskich i dotarła do ósmego miejsca na liście sprzedaży. Wśród wielu muzycznych fascynacji Marka Knopflera pokaźne miejsce zajmuje muzyka country. Artysta wielokrotnie nagrywał i współpracował z Emmylou Harris, która jest niewątpliwą ikoną tego stylu w Ameryce.

Nagranie pojawiło się na składance "Private Investigations: The Best of Dire Straits & Mark Knopfler" wydanej w 2005 roku, a rok później na wspólnej płycie obojga artystów, która była efektem ich wieloletniej współpracy i przyjaźni.

Zanim Mark Knopfler okazał się doskonałym kompozytorem muzyki filmowej, razem z Dire Straits wydał album "Making Movies" w 1980 roku. Na płycie znalazła się piosenka "Romeo And Juliet", ponadczasowa ballada o historii miłosnej, w której to sława, a nie źli rodzice, rozdzielają kochanków. Bezpośrednią inspiracją dla utworu był zakończony romans gitarzysty z Holly Vincent, liderką formacji Holly And The Italians. Knopfler uważał, że piosenkarka wykorzystała znajomość do zrobienia kariery. Nagranie osiągnęło ósmą pozycję w Wielkiej Brytanii i niestety nie ukazało się na singlu w Ameryce.

Tytułowe nagranie z wydanego w 1985 kultowego albumu Dire Straits. Pomimo upływu czasu jego przesłanie wydaje się stale aktualne. Knopfler w prosty sposób ukazuje siłę przyjaźni i krytykuje wszelkie wojenne zapędy, pokazując świat przez pryzmat ostatnich chwil rannego żołnierza, otoczonego przez kolegów. To jednocześnie jedna z ulubionych przez muzyka jego własnych kompozycji. "Brothers in Arms" powstawała podczas wojny o Falklandy, jednak nie odnosząc się bezpośrednio do bieżących faktów, artysta stworzył uniwersalne i ponadczasowe dzieło. Zadziwiające jest to, że pomimo braku spektakularnego sukcesu komercyjnego na listach przebojów, nagranie stało się jednym z najpopularniejszych i ważnych utworów Dire Straits.

Kiedy Mark Knopfler odpoczął od zamieszania wokół Dire Straits i nasycił się komponowaniem muzyki filmowej, zapragnął wrócić do studia i przygotować nowy album. Solowa kariera Marka Knopflera nie obfitowała w singlowe hity, jednak nagranie z debiutu artysty "Golden Heart", wydanego w 1996 roku, dotarło do Top 40 UK Chart. Delikatna i ciepła ballada, przynosi stonowane gitarowe riffy, przenikające się z celtyckimi wpływami.

Łabędzi śpiew Dire Straits czyli album "On Every Street" pomimo w większości niezbyt przychylnych recenzji krytyków zanotował bardzo dobrą sprzedaż. Dotarł do pierwszego miejsca w Wielkiej Brytanii i większości krajów europejskich. Porównywany do swojego poprzednika krążek, nie przynosił aż tak wysmakowanej i przebojowej muzyki, jednak trzymał poziom kompozycji, a z perspektywy upływu czasu pozostał doskonałym przykładem budowania przez Knopflera nastroju. Pierwszy singiel z płyty "Calling Elvis" był ostatnim dobrze sprzedającym się nagraniem grupy.

Czy Mark Knopfler tęsknił za czasem spędzonym w Dire Straits? Tego nie wiemy, ale jeśli jego fani tęsknili za charakterystycznym brzmieniem gitary, pojawiającym się w twórczości grupy, mogli odnaleźć namiastkę tego na drugim solowym albumie artysty. "Sailing to Philadelphia" został wydany w 2000 roku, a pierwszym singlem był "What It Is". Nagranie niespodziewanie pojawiło się na trzecim miejscu Billboard Adult Alternative Song i zyskało popularność w krajach europejskich.