Krytycy go nienawidzili, zaś fani uwielbiali. Najlepsze przeboje lidera Nickelback

Chad Kroeger miał napisany szkic nowej piosenki, ale pod wpływem domowych emocji w jego głowie powstał pomysł na cały utwór. "Pokłóciliśmy się o coś głupiego, o co kłóci się większość ludzi na świecie. W emocjach zszedłem na dół, do mojej piwnicy i włączyłem system nagłaśniający. Chciałem, żeby było naprawdę głośno, żeby mogła usłyszeć wszystko, co mówię" - wspominał w wywiadzie dla magazynu Billboard. Pomyślał, że dobiegający z dołu mieszkania utwór będzie najlepszą zemstą na dziewczynie po durnej sprzeczce.

Kiedy po wszystkim wszedł do salonu, spoglądał w kierunku swojej wybranki, czekając na jej reakcję. Dziewczyna chyba nie zrozumiała tego, co wydarzyło się przed chwilą i nie zwróciła uwagi na słowa piosenki. "Bez względu na to, nad czym pracujesz na dole, to jest świetne" - powiedziała bezrefleksyjnie. Reszta jest historią, a "How You Remind Me" kilka tygodni później stało się światowym przebojem. Wszystkie światła sławy skierowały się w 2001 roku na kanadyjski zespół.

W historii sukcesu każdej grupy potrzebny jest przypadek, łut szczęścia, albo ktoś, kto po prostu dostrzeże drzemiący w niej talent - muzyczny anioł stróż. Tym kimś w przypadku Nickelback był Ron Burman, łowca talentu i A&R wytwórni Roadrunner Records. Kiedy dowiedział się o ciekawej formacji, wybrał się do Vancouver na koncert, aby przekonać się na własne oczy, z czym ma do czynienia. Był pod ogromnym wrażeniem charyzmy zespołu i jej lidera. Był zdziwiony, że nieznana ekipa muzyków wypełnia po brzegi rockowe kluby.

Burman przez długie tygodnie przekonywał swoich szefów, że Nickelback to doskonała inwestycja, a kiedy usłyszał "How You Remind Me" był pewien swojej opinii. "Szczerze mówiąc, przeszły mnie dreszcze, gdy zespół mi to zagrał. To było pierwsze przesłuchanie i pamiętam, jak wbiło mnie w fotel i wykrztusiłem, że to będzie hit. Nie miałem pewności, ale przeczucie mnie nie zawiodło. Pamiętam, z jaką satysfakcją skakałem po radiowych falach, tuż po wydaniu piosenki i wszędzie ją słyszałem" - wspominał po latach.

Album "Silver Side Up", z którego pochodził utwór, był wydawniczym bestsellerem na całym świecie, rozchodząc się w ponad dziesięciomilionowym nakładzie. Nickelback z małych klubów przenieśli się do ogromnych sal koncertowych. Każdy chciał usłyszeć piosenkę, która tak celnie i uniwersalnie portretowała uczucia wielu osób. Nagranie stało się przełomem, ale i małym przekleństwem dla grupy. Kolejne przeboje i sukcesy generowały uwielbienie fanów, lecz także fale krytyki i lekceważenia ze strony niektórych dziennikarzy.

Nickelback wytykano to, że dzięki prostym tekstom i wypolerowanemu rockowemu brzmieniu schlebia prostym gustom słuchaczy. Jak na przekór kolejne niepochlebne recenzje podbijały licznik sprzedaży. Chad Kroeger w wielu wywiadach podkreślał, że nie dotyka go bezpośrednio pełna drwin reakcja, ponieważ nie traktuje swojej twórczości zbyt poważnie, a jedynie bawi się tworzeniem piosenek. Popularność i komercyjny wynik sprzedaży utwierdził muzyka w tym, że ma talent do tworzenia przebojów. Przez lata kariery wypełniał nimi płyty Nickelback, ale i dzielił się nimi z innymi artystami.

Trochę na fali swojego singlowego sukcesu z 2001 roku Chad napisał piosenkę do filmu "Spiderman". Piosenka powstała we współpracy z muzykiem amerykańskiej formacji Saliva, Joseyem Scottem. Potem udział tego drugiego został nieco zmarginalizowany, o co muzyk miał pretensję do lidera Nickelback i nawet napisał nieco obraźliwą piosenkę na ten temat. Nagranie pomimo recenzji, w których uważano, że Kroeger plagiatuje sam siebie, stało się światowym przebojem, plasując się wysoko na wielu listach singli. Teledysk w 2002 roku zdobył MTV Video Music Award.

Krótki romantyczny związek Avril i Chada zaowocował wieloma udanymi kompozycjami, które pojawiły się na wydanym w 2013 roku albumie piosenkarki. Jedna z nich "Here's to Never Growing Up" do dziś została wyświetlona ponad dwieście milionów razy w serwisie YouTube, a wykonany i napisany wspólnie z Kroegerem utwór "Let Me Go" stał się przebojem. Praca nad piosenką o rozstaniu była początkiem miłości obojga muzyków.

Kolejny numer jeden w dyskografii grupy. Pochodząca z albumu "The Long Road" kompozycja jest melodyjnym i podnoszącym na duchu utworem, z zapadającym w pamięć gitarowym riffem i porywającym rytmem. Teksty są refleksją na temat wytrwałości i nadziei na lepszą przyszłość. Utwór był najdłużej notowanym singlem Nickelback w Ameryce, utrzymywał się w zestawieniu przez 50 tygodni.

Pomysł na piosenkę Chad Kroeger podrzucił Chrisowi Daughtry podczas jego trasy koncertowej z grupą Bon Jovi. Początkowo muzyk nie był przekonany czy kompozycja pasuje do stylu grupy. Jednak po pewnym czasie melodia nie dawała mu spokoju i wrócił z liderem Nickelback do studia, aby dokończyć utwór. Kompozycja była drugim singlem z albumu "Leave This Town" i okazała się sporym przebojem w amerykańskich stacjach radiowych.

Historia jednej fotografii, która jest przeglądem przeoczonych i zapomnianych wspomnień z dzieciństwa, stała się jedną z ulubionych piosenek fanów grupy. Nagranie pochodzi z albumu "All the Right Reasons". Chad Kroeger w wywiadzie dla radia CBC wspominał: "To po prostu nostalgia za dorastaniem w małym miasteczku i brakiem możliwości powrotu do dzieciństwa. Wspomnienie przyjaciół, od których się oddaliłeś, miejsca, gdzie dorastałeś, gdzie chodziłeś do szkoły, tego z kim się spotykałeś i głupich rzeczy, które robiłeś jako dziecko. Każdy ma jedno lub dwa wspomnienia, które lubi, więc ta piosenka jest po prostu pomostem do tego wszystkiego".

Napisany przez lidera Nickelback i nagrany na album Santany "Shaman" z 2002 roku utwór "Why Don't You & I" ma dwie wersje. Jedną ze śpiewem Kroegera i drugą Alexa Banda z grupy The Calling. Obie wersje znalazły się na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych. Powodem stworzenia dwóch wersji było to, że wytwórnia Nickelback uznała, że jeśli Kroeger pojawi się w tak głośnej piosence, zagrozi to wydaniu ich albumu z 2003 roku "The Long Road".

Czwarty singiel z albumu "Here and Now" stał się niespodziewanie ogromnym przebojem w Europie. W Polsce dotarł do pierwszego miejsca Airplay Chart, zestawienia najczęściej nadawanych piosenek w stacjach radiowych. Porywająca power rockowa ballada przykuwa uwagę słuchaczy charakterystycznym fortepianowym riffem.