"Szczęście nie czeka na końcu drogi"

Przed ostatnim z trzech koncertów, w Warszawie wokalista Steve Hogarth znalazł kilka chwil, by odpowiedzieć na pytania Justyny Tawickiej.

Pierwsze pytanie: "Szczęście jest drogą". Jakiego rodzaju drogą jest twoje szczęście?

Tą, którą teraz podążam. Tak naprawdę chodzi tu o chwilę obecną. Szczęście nie czeka na końcu drogi, ono jest właśnie drogą.

Jakiego rodzaju nastrój, muzyczny nastrój, chcesz zaoferować swoim słuchaczom?

Po prostu prawdę, uczciwość... prawdę, głębokie emocje - to, co prawdziwe, zero fikcji, zero marketingu, zero nowoczesności, zero Walta Disneya. Zero cholernego Sony Music. Po prostu to, co prawdziwe. Zero Whitney Houston.

Pomówmy więc o utworze "This train's my life". Co jest dla ciebie najważniejszą stacją w kontekście tego albumu?

Ta, przez którą przejeżdżam w chwili obecnej. Tak. Warszawa - dzisiaj.

"Half-empty jam" - czy to dobry utwór na zakończenie albumu?

To ukryty utwór. Znalazł się na płycie, bo to po prostu improwizacja w studio. Pomyśleliśmy, że zaciekawi ona słuchaczy.

Bardzo transowa, bardzo psychodeliczna...

Tak myślisz? To była po prostu improwizacja studyjna... Powtórzę, to była po prostu chwila...

Ostatnie pytanie: "Hapiness is the Road" - czy to motto, swego rodzaju filozofia Twojego zespołu, filozofia Marillion?

Wydaje mi się, że te słowa mają więcej wspólnego ze mną, niż z zespołem. Piszę teksty i mówię za siebie. Nie wypowiadam się tak naprawdę w imieniu zespołu, zespół tworzy muzykę. Nie zgadzają się ze wszystkim, co mówię. Ale naprawdę dają mi wolność w kwestii wyrażania samego siebie, tak więc naprawdę chodzi w tym wszystkim o to, co dzieje się tutaj...

Dziękuję za rozmowę.