Edyta Geppert: Za swoją absolutną niezależność płacę wysoką cenę

Edyta Geppert szerszej publiczności pokazała się w 1984 r. - wtedy w swym spektakularnym debiucie na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu zdobyła Grand Prix z utworem "Jaka róża, taki cierń", napisanym specjalnie dla niej przez Jacka Cygana i Włodzimierza Korcza.

Podobnym wyróżnieniem uwieńczone były jeszcze dwa jej występy na opolskim festiwalu: w 1986 roku z piosenką "Och, życie kocham cię nad życie" i w 1995 roku z "Idź swoją drogą".

W 2014 r. przyznano jej w Opolu Grand Prix za całokształt dotychczasowej działalności. Jest jedyną polską piosenkarką, która otrzymała aż czterokrotnie Grand Prix w Opolu.

W ubiegłym roku rozpoczęła pani świętowanie 35-lecia pracy artystycznej. Trasa koncertowa przygotowana z tej okazji potrwa aż do maja. Jakie utwory można usłyszeć na tych jubileuszowych występach?

Edyta Geppert: - Na mój aktualny recital składają się piosenki będące przekrojem całego repertuaru, który zgromadziłam przez 35 lat. Są zatem te, które pomogły mi zdobywać festiwalowe laury w początkowych latach mojej działalności. Są też spopularyzowane przez Polskie Radio oraz te, które może nie są aż tak bardzo znane, jak na to według mnie zasługują, ale które bardzo cenię i lubię.

Jury opolskiego festiwalu w 1984 roku uznało, że to pani otrzyma Nagrodę im. Karola Musioła. Ze spokojem przyjęła pani wtedy ten werdykt. Dlaczego?

- Może dlatego, że nigdy nie traktowałam udziału w festiwalach jak rywalizacji. Była to dla mnie okazja pokazania się szerszej publiczności, a nie kolekcjonowania nagród. Tak naprawdę, szczególnie po latach, niewiele one znaczą. Ważniejsza od oceny jurorów jest dla mnie reakcja publiczności. To ona świadczy o tym, że moja praca jest ważna nie tylko dla mnie.

Wcześniej jednak często mówiono: "Pani Geppert, co pani, to się nie sprzeda".

- To trwa do dziś. Za swoją absolutną niezależność płacę wysoką cenę. Rzadko jestem obecna na radiowych antenach. A mój ostatni półgodzinny recitalik nagrałam dla telewizji tak dawno temu, że już nie pamiętam, kiedy to było. Na dodatek, znalezienie moich płyt na półkach sklepów muzycznych graniczy z cudem.

Od początku była pani w pełni ukształtowaną artystką. Dzisiaj wielu ludzi świetnie śpiewa, ale mam wrażenie, że częściej naśladują, a nie interpretują. Gdzie jest więc źródło pani artystycznej prawdy?

- Może jest nim to, że nigdy nie godziłam się na robienie czegoś, do czego nie byłam w pełni przekonana. To nierzadko powodowało konflikty. Życie pokazało, że postępowałam słusznie.

W "Zamiast" śpiewa pani "ja się nie skarżę na swój los, potulna jestem jak baranek". Jednak mam wrażenie, że Edyta Geppert wcale nie jest taka łagodna. To kobieta z charakterem. Czy mam rację?

- Obawiam się, że tak! A mówiąc serio, na pewno jestem nieustępliwa w kwestiach repertuarowych i w doborze moich współpracowników.

Nie lubi pani koncertów, na których występuje duża liczba artystów. Woli pani własne recitale...

- Bo tylko wtedy mogę wziąć odpowiedzialność za ostateczny rezultat swoich poczynań artystycznych.

Konsekwentnie trzyma się pani swojego wizerunku i repertuaru. Świetnie o tym pani śpiewa w piosence "Za inna" -  "Płynie życie, mija czas, a ja ciągle nie w sam raz"!

- To jest wierszyk Grażyny Szałkowskiej. Na pomysł zrobienia z niego piosenki wpadł Piotr. Po małej adaptacji ten tekst jest jak szyty dla mnie na miarę.

Pisali dla pani najlepsi tekściarze w Polsce. Agnieszka Osiecka, Wojciech Młynarski, Magdalena Czapińska. Czy nie kusiło pani, żeby też pisać?

- Nie, nigdy. Oczywiście, mogłabym spróbować, ale byłaby to decyzja, motywowana jedynie chęcią posiadania pokaźnego konta w ZAiKS-ie. Mam zbyt wiele szacunku dla słuchaczy i zbyt wielkie wymagania, jeśli chodzi o poziom literacki moich piosenek, żebym brała się za ich pisanie.

Czy na koncertach dostrzega pani "w oczach słuchaczy skrawek nieba"?

- Ten skrawek, tak naprawdę, widzę dopiero po koncertach, kiedy spotykam się bezpośrednio ze swoją publicznością. Często widzę wtedy łzy w oczach ludzi, którzy - bywa - że ze wzruszenia nie mogą wydobyć z siebie głosu.

W "Och, kocham cię życie" są słowa: "Chcę spotkać w tym dniu człowieka co czuje jak ja". Pani takiego spotkała. To mąż Piotr Loretz, który jest też pani menedżerem.

- Wolałabym odwrócić to stwierdzenie. Piotr jest moim menadżerem, scenarzystą prawie wszystkich moich przedsięwzięć artystycznych i reżyserem, z którym na co dzień pracuję. I chciałabym, żeby przede wszystkim to było istotne dla opinii publicznej.

Jaka jest państwa recepta na udane małżeństwo, biorąc pod uwagę, że spędzacie państwo cały czas ze sobą...

- Na szczęście nie cały. Garderobę mam zawsze własną, tylko dla siebie...

Piosenka "Szukaj mnie" z filmu "Kogel-mogel" to hit wesel. Czy zdarzyło się, że proszono panią o zaśpiewanie jej na takiej uroczystości? Przyjęłaby pani taką propozycję?

- Zawsze staram się śpiewać w godnych warunkach: w teatrach, filharmoniach, salach koncertowych, czy domach kultury. Gdyby wesele miało się odbyć w takich okolicznościach, to czemu nie?

Ostatnia pani płyta "Nic nie muszę" podobała się słuchaczom, doczekała się platyny.

- To nie jest najnowsza płyta. Ostatnią jest "The Best Of", która zawiera moje najpopularniejsze nagrania znane z anteny radiowej. Niestety, praktycznie jest niedostępna w sklepach. Ciekawa jestem, dlaczego?

Czego mogę życzyć pani na Nowy Rok?

- Żeby w dalszym ciągu dopisywały mi zdrowie i dobry humor.

Rozmawiała Marzena Juraczko.