Recenzja Bon Iver "22, A Milion": Emotikony zamiast emocji

Aż pięć długich lat Justin Vernon kazał nam czekać na swój nowy album. Przez ten czas głównodowodzący zespołem Bon Iver dawał rzadkie oznaki życia w dość przewrotny sposób. Najpierw zaśpiewał gościnnie na płycie... Kanyego Westa, by następnie zaprezentować sympatyczny układ choreograficzny w teledysku do utworu "Friends" Francis and the Lights. Co jak co, ale po długobrodym Amerykaninie o aparycji życzliwego drwala, który z uśmiechem na twarzy byłby w stanie przewieźć cię swoją ciężarówką przez całe Stany, mało kto się tego spodziewał.

Mówimy w końcu też o facecie nagrywającym debiutancką płytę "For Emma, Forever Ago" podczas trzymiesięcznego pobytu w zabitej deskami chacie gdzieś w dalekim Wisconsin. Uwiódł wtedy cały świat swoimi oszczędnymi folkowymi kompozycjami, które chwytały za serce i rozszarpywały je na kawałki. Potrafił przy pomocy zaledwie muśnięcia strun gitary, sięgnąć w emocjonalną głębię i wydobyć na powierzchnię jej szlachetność zawartość. Kiedy w 2011 opublikował swój drugi album "Bon Iver" wielu kręciło nosem, Vernon postanowił bowiem dodać swojej muzyce pompatyczności i barokowej oprawy. Nie przeszkodziło mu to jednak zdobyć nagrody Grammy dla najlepszego nowego artysty i najlepszego albumu alternatywnego. Czy i tym razem muzyk może liczyć na podobne wyróżnienia?

Szczerze powiedziawszy... nie za bardzo. Już sama okładka "22, A Milion" daje jasno do zrozumienia, że czeka nas sporo zaskoczeń. Niestety, niezbyt przyjemnych. Na czarnym tle widzimy wiele przedziwnych symboli, otaczających pomarańczowo-brązowy kwadrat odwołujący się do słynnego yin-yang. Mało? No to mamy jeszcze trochę zabawy z numerologią. Jeszcze dziwniej robi się kiedy zerkniemy do listy utworów. "715 - CRΣΣKS" , "715 - CRΣΣKS", "29 #Strafford APTS" - a są to niekoniecznie najbardziej pokręcone z tytułów. Przywodząc na myśl estetykę "witch house" (czy ktoś jeszcze o takim gatunku pamięta??), dają do myślenie, że może Bon Iver chce tym razem przemówić do innego typu słuchacza niż dotychczas.

I już pierwszy kawałek z tracklisty, "22 (OVER S∞∞N)" potwierdza te przypuszczenia w stu procentach. Elektroniczny puls, przetworzony kobiecy wokal, rozmydlona (urywająca się nawet w kilku momentach) melodia i saksofon w końcówce. Tego się chyba nie spodziewaliście, co? Ja też. Następny w kolejce jest "10 d E A T h b R E a s T ⚄ ⚄" z drapieżnym, brudnym beatem i zmodyfikowanym głosem Justina à la Kanye West. To nie żart. Dla jednych ten numer będzie jazgotliwą słodyczą, dla innych kiczowatą miniaturką próbującą przebierać się w piórka awangardy.

"715 - CRΣΣKS" ze swoją przyjemną linią melodyczną mógłby spokojnie zasilić debiutanckie wydawnictwo Bon Iver, gdyby tylko pojawiła się w nim gitara. Tymczasem Vernon śpiewa  cały kawałek a capella, obrobionym komputerowo głosem. Po co te drażniące udziwnienie, doprawdy nie wiem. Nie rozumiem też dlaczego autor "Skinny Love" stara się nieudolnie naśladować Björk z czasów "Biophilii" w "____45_____" i niepotrzebnie, w żenujący wręcz sposób, buduje na siłę podniosły klimat w "666 ʇ". Podobnych pytań o sensowność użytych środków i aranżacyjnych rozwiązań pojawia się przy okazji słuchania "22, A Milion" wiele. Zbyt wiele. Zupełnie jakby nasz drwal nie mógł się zdecydować, które drzewo ściąć, a które zostawić w spokoju. Efekt tego jest dość groteskowy.

Z jednej strony szanuję to, że amerykański artysta postanowił wkroczyć na nowe muzyczne tereny, nie oglądając się na niczyje oczekiwania, a z drugiej strony zrobił to w tak nieporadny sposób, że ciężko napisać o jego najnowszym dziele cokolwiek pozytywnego. Panuje na nim chaos, nielogiczny, stylistyczny miszmasz i autorska bezradność. To, co w muzyce Bon Iver było najważniejsze, czyli emocje, jest ukryte gdzieś głęboko pod tymi wszystkimi dźwiękowymi warstwami i nie ma po prostu jak się do nich dokopać. Zostały one zastąpione mrugającymi, świecącymi emotikonami, na które moja reakcja może być tylko jedna - kciuk w dół.

Bon Iver "22, A Milion", Mystic Production

3/10