Ireneusz Dudek

Ireneusz Dudek zaczynał karierę na początku lat '70, w Silesian Blues Band, przekształconym później w słynne SBB. Po rozstaniu się z Silesian Blues Band na krótko dołączył do krakowskiej grupy bluesowej Hall (w jej składzie grał m.in. jazzowy gitarzysta Jarosław Śmietana), a w roku 1973 znalazł się w En Face Jerzego Grunwalda (eks-No To Co). Z En Face wydał pierwszy album, "Senny świat" (75).

W roku 1973 założył bluesową Apokalipsę, w składzie mającą wielu później bardzo znanych muzyków, gitarzystów Jana Borysewicza (Budka Suflera i Lady Pank) i Macieja Radziejewskiego (Krzak, grupa Czesława Niemena), perkusistę Marka Surzyna (m.in. Krzak, Breakout, grupa Tadeusza Nalepy), basistę Krystiana Wilczka (Breakout), keyboardzistę Rafała Rękosiewicza (grupa Martyny Jakubowicz). W roku 1974 Dudek przewinął się przez koncertowy skład Breakoutu, gdzie pełnił rolę harmonijkarza.

Apokalipsa istniała trzy lata, nie odnosząc sukcesów. Dlatego na jesieni 1977 Dudek założył z Janem Janowskim (voc, g) duet Irjan. Z biegiem czasu Irjan powiększył się o takich muzyków, jak Andrzej Nowicki (bg; później m.in. w Perfekcie) i Radziejewski. Irjan dużo koncertował . Na program Irjana składały się własne kompozycje Dudka i Janowskiego oraz standardy Johna Mayalla, Muddy Watersa czy Johna Lee Hookera.

Pod koniec lat 70. Dudek przebywał w Chicago, gdzie grywał z czarnymi bluesmenami. Po powrocie, w roku 1981, rozwiązał Irjan. W tym samym przygotował pierwszą edycję odbywającego się zwykle w Katowicach festiwalu Rawa Blues, którym z powodzeniem kieruje do dziś. Na Rawie Blues '81 wystąpił z towarzyszeniem grupy Kwadrat, rok później już jako lider własnego Dudek Blues Band, dwa lata później na czele Sesji Bluesowej, używającej również nazwy Big Blues Band.

Przez Dudek Blues Band, Sesję Bluesową i Big Blues Band przewinęli się tak znani muzycy, jak Jerzy Piotrowski (dr) i Apostolis Antymos (g) z SBB, Andrzej (g) i Jarosław (dr) Wodzińscy z Easy Rider, Jacek Gazda (bg) z grupy Czesława Niemena i Easy Rider, Andrzej Urny (g) z Dżemu, Krzaka, Perfectu i Woo Boo Doo, Jan Błędowski (viol) i Jerzy Kawalec (bg) z Krzaka, Aleksander Korecki (sax), Bronisław Duży (tb), Krzysztof Popek (fl) czy Henryk Gembalski (viol). Główny wyróżnik brzmienia Sesji Bluesowej i Big Blues Band stanowiły instrumenty dęte.

W roku 1984 Dudek założył formację nazwaną Shakin' Dudi (zadebiutowała w styczniu w Hali Parkowej w Katowicach), grającą utwory rock'n'rollowe i pastiszowe piosenki charakterystyczne dla lat 60.

Shakin' Dudi wylansował przeboje (przede wszystkim "Au sza la la la" i "Och, Ziuta"), które znalazły się na albumie "Złota płyta", wydanym w roku 1985. Oprócz Dudka Shakin' Dudi tworzyli Dusza (g), Surzyn, Błędowski, Andrzej Rusek (bg) i Krzysztof Głuch (kbds). Zespół wystąpił na poznańskiej Rock Arenie i w Jarocinie w 1984 roku oraz w warszawskiej Rivierze (gdzie Dudkowi wręczono Puchar "Non Stopu") i na festiwalu w Opolu rok później (na tym ostatnim koncercie z Wojciechem "Jajco" Bruślikiem - b).

O kontytuacji Shakin' Dudi można mówić przy okazji albumu "The Dudi's" (87), firmowanego przez grupę The Dudi's w składzie Dudek, Dusza, Piotrowski, Głuch, Rusek. W roku wydania "The Dudi's" muzyk wziął udział w dużej halowej trasie polskiej czołówki z kręgu bluesa Blues - Rock Top '86 (na której akompaniował mu Dżem), a także pojawił się na warszawskim Festiwalu Życia.

Na Rawie Blues '89 wystąpił z Orkiestrą Kameralną z Katowic, na Rock Opole '91 z orkiestrą górniczą kopalni "Katowice". Urozmaicony repertuar wypełnił także "Nową płytę" (89) zawierającą dwie piosenki z tekstami Krzysztofa Daukszewicza ("A jeżeli mój dobry Boże" i "Kameralny blues"), nagraną z Duszą, Surzynem, Dużym, Koreckim, Popkiem, Włodzimierzem Kiniorskim (sax) i Krzysztofem Ścierańskim (bg).

Od końca lat 80., kiedy to zamieszkał w Holandii, Dudek przestał być w centrum muzycznego życia Polski. W kraju, poza Rawą Blues, występował sporadycznie (np. na Trzech Dekadach Rocka W Polsce '91 w Sopocie). Natomiast ze swoją nową grupą Symphonic Blues (działającą w płynnym składzie, np. z Piotrowskim, klawiszowcem Rolandem Dumartem, gitarzystami Robertem Golą i Grzegorzem Kapołką oraz uczniami średnich i wyższych szkół muzycznych w sekcji smyczkowej) często koncertował w klubach i na bluesowych festiwalach w Holandii, Luksemburgu, Austrii i Niemczech. Zapis koncertu w klubie Subway w Kolonii, będący jednocześnie ścieżką dźwiękową programu telewizyjnego WDR, w roku 1994 ukazał się na płycie "A New Vision Of Blues".

W 1989 roku uległ ciężkiemu wypadkowi samochodowemu, a odniesione obrażenia nie pozwoliły mu przez wiele miesięcy na kontynuowanie kariery.

Dudek decyduje się na reaktywowanie Shakin' Dudi i nagranie płyty "Platynowa płyta". Jest ona inspirowana popularnym za oceanem neo-swingiem, stylem łączącym rock'n'rollową ekspresję z synkopowanymi rytmami.

W 2001 r. Big-Bandu Shakin' Dudi. Jedenastoosobowa sekcja dęta, fortepian, kontrabas, bębny zostaje wzmocniona punkową gitarą Darka Duszy. W tym składzie zespół nagrywa "Płytę roku". Znajduje się na niej 12 premierowych utworów skomponowanych przez Dudka, z tekstami Duszy.