Rezydencja gwiazdy The Beatles jak z bajki. Ponad 120-letni dom nadal zachwyca

Friar Park stał się wymarzonym miejscem do życia dla zmęczonego sławą George'a Harrisona. Neogotycka, wiktoriańska rezydencja znajduje się w Henley-on-Thames w Anglii i nadal należy do rodziny - mieszka tam wdowa po artyście, Olivia Trinidad Harrison.

Dziś budynek jest wpisany na brytyjską Listę Dziedzictwa Narodowego II stopnia, a towarzyszące mu ogrody trafiły na Listę Zabytkowych Parków i Ogrodów II stopnia.

Eklektyczny dom, który z powodu ociekającej zdobieniami, kwiecistej fasady ciężko opisać słowami, powstał pod koniec XIX-wieku. Budowa charakteryzującej się płomienistą cegłą kontrastującą z jasnym kamieniem, wyłożonymi terakotą wieżami, a także ogromnymi oknami, trwała przez 6 lat (1889-1895). Nadzorował ją sir Frank Crisp (1843-1919) - ceniony prawnik, a zarazem "dziwak", który marzył o odizolowanej przestrzeni, w której w jednym miejscu mógłby mieć wszystko, czego dusza zapragnie.

Posiadłość stanęła na ponad 12-hektarowej działce, a wewnątrz znajduje się aż 30 pokoi, sala balowa czy biblioteka. Pozostałą przestrzeń zapełniają ogrody, a także jaskinie, groty, podziemne przejścia i jezioro oraz alpejski ogród skalny z... miniaturowym, 6-metrowym szczytem Matterhorn. A także krasnale ogrodowe - całe mnóstwo krasnali. Znalazł się tam także pomnik dwóch mnichów z patelniami (gra słów z nazwą miejsca; fryer/friar - smażyć/zakonnik).

Alan Clayson, jeden z biografów Harrisona, stwierdził, że Friar Park było dla muzyka "tym, czym Windsor dla królowej Elżbiety II".

Frank Crisp zmarł w 1919 roku, a posiadłość sprzedano Sir Percivalowi Davidowi. Gdy rozwiódł się z żoną, zamieszkała w południowo-zachodniej części posiadłości - Coachman's Cottage. Resztę przybytku oddano zakonnicom ze zgromadzenia salezjanów. Pod władaniem zakonnic dom popadał w ruinę, a nawet jego ogrody były w fatalnym stanie i miały służyć jako lokalne wysypisko śmieci. Wszystko było porośnięte bluszczem i jeżynami. W latach 60. plotkowano nawet, że czeka go rozbiórka.

Ostatecznie budynek ocalił właśnie Cichy Beatle, który zdecydował się na kupno posiadłości w lutym 1970 roku. Zapłacił za niego ponoć ok. 140 tysięcy funtów. Na samym początku Harrison i jego ówczesna żona Pattie Boyd spali w śpiworach ogrzewając się jedynie ogniem z kominka. Nie mieli mebli i łóżek.

Potężny ogród, a dzięki temu możliwość kontaktu z naturą były dla Harrisona niezwykle ważne. Muzyk uwielbiał spędzać czas na jej łonie, czasami pracując na działce do bardzo późnych godzin nocnych. Aż do końca życia z pietyzmem opiekował się ogrodem alpejskim, ogrodem topiary czy ogrodem japońskim. Gdy w 1978 roku w domu odwiedził go dziennikarz magazynu "Rolling Stone", a Harrison pokazał mu, co lubi robić na co dzień, na jaw wyszło, że ma "najmniej rock'n'rollową pasję". W tymże ogrodzie muzyk pozował także do okładki swojej najsłynniejszej płyty, "All Things Must Pass".

I pomimo że w dbaniu o tak ogromny ogród pomagało mu wiele osób - ogrodników i dozorców (było ich ponoć dziesięciu) - to jak wspominał syn muzyka Dhani Harrison, ojciec nie lubił obserwować niedoskonałości trawnika. Dlatego często chodził do ogrodu bardzo późno, by dzięki oświetleniu go przez księżyc obserwować odstające liście i źdźbła. Bez zastanowienia usuwał je ze swojej zadbanej przestrzeni. "(...) Był tam i mrużył oczy, bo o północy dzięki księżycowi widział cienie, w ten sposób unikał chwastów i niedoskonałości, które nękały go w ciągu dnia..." - mówił w dokumencie Martina Scorsese.

Gdy Frank Crisp wprowadził się do Friar Park, nie miał ochoty podziwiać rzadkich gatunków roślin w trakcie podróży - chciał je mieć u siebie, we własnym ogrodzie. To zapoczątkowało historię słynnych już połaci różnorodnych ogrodów na terenie posiadłości, a trzeba przyznać, że Harrison całym sercem "kupił" pasję zapoczątkowaną przez wcześniejszego właściciela obiektu.

W ogrodach muzyk czuł się jak ryba w wodzie - do tego stopnia, że tylko tam miał wrażenie, że jest we właściwym miejscu. "W chwili gdy wychodzę [z ogrodu] przez bramę, myślę: 'Co ja tu w ogóle robię?'" - wspominał w wywiadzie George Harrison.

W domu ważnym elementem stało się także prywatne studio nagraniowe, FPSHOT (czyli Friar Park Studio, Henley-on-Thames). Tam nagrał swoje albumy począwszy od "Living in The Material World" z 1973 roku, ale także krążki supergrupy Travelling Wilburys (z udziałem m.in. Roya Orbisona czy Boba Dylana).

Potężny dom - wydaje się tak mocno odizolowany - był także miejscem ataku na muzyka przez naćpanego włamywacza. 30 grudnia 1999 roku 33-letni Michael Abram zdołał przedrzeć się przez wysokie ogrodzenie i ugodził artystę nożem w klatkę piersiową. Muzyk walczył już z rakiem, a pokłosiem ataku było usunięcie jednego płuca powodując nawrót choroby. Wkrótce nowotwór zaatakował nie tylko krtań, ale także płuco i mózg.

George Harrison zmarł niespełna dwa lata później, 29 listopada 2001 roku.