Talk Talk: Popowa alternatywa
Działali tylko 10 lat, jednak ten krótki okres wystarczył, aby stali się niezwykle popularni i szanowani przez dziennikarzy i fanów. Sukces grupy nie byłby możliwy gdyby nie lider zespołu - Mark Hollis.
Urodzony 4 stycznia 1955 roku w Londynie muzyk, początkowo chciał zostać psychologiem dziecięcym. Plany były tak zaawansowane, że wybrał nawet kierunek studiów. Jednak już w trakcie nauki na uczelni Mark Hollis zorientował się, że chce robić coś zupełnie innego.
W 1975 roku założył swój pierwszy zespół, The Reaction, który okazał się porażką. Formacja nagrała jedną kasetę z utworem "Talk Talk", który dał podwaliny pod kolejny projekt Hollisa. Ten zawiązał się na początku lat 80. Do lidera dołączyli basista Paul Webb, perkusista Lee Harris oraz klawiszowiec Simon Brenner. Nazwę grupy Hollis wziął ze swojego starego numeru, gdyż jak stwierdził, dobrze mu brzmiała. Charakterystycznym elementem grupy był brak gitarzysty.
Pierwszy album nowofalowej formacji "The Party's Over" ukazał się w 1982 i nie zawojował list przebojów. Jednak największa popularność zespołu dopiero miała nadejść. Wszystko za sprawą płyty "It's My Life". Materiał nagrany z nowym klawiszowcem Timem Firese-Greenem stał się niezwykle rozchwytywany, a singel "Such a Shame" brylował w Stanach Zjednoczonych, Niemczech oraz Włoszech. Co ciekawe, longplay nie zdobył dużego rozgłosu na Wyspach.
Zobacz klip "Such a Shame":
Na popularność w Wielkiej Brytanii trzeba było jeszcze chwilę poczekać, a dokładniej do 1986 roku. Wtedy to ukazała się płyta "The Colour of Spring", która zdobyła status złotej i do tej pory jest najlepiej sprzedającym się longplayem grupy. Na nim znalazły się również najpopularniejsze utwory Talk Talk: "Life's What You Make It" oraz "Give It Up". Co ważniejsze na albumie muzycy odeszli od synthpopu i zaczęli skręcać w kierunku rocka i muzyki eksperymentalnej.
Mieszanką rocka, jazzu i ambientu był właśnie "Spirit of Eden". Płyta ze względu na skomplikowane brzmienie nie była grana na koncertach. Chłodno przyjęła ją również publiczność (mimo iż wielu dziennikarzy wypowiadało się o niej pozytywnie). Nie spodobało się to wytwórni EMI, która w końcu przestała współpracować z grupą. Label, chcąc zarobić, wypuścił kompilacje podsumowującą dotychczasową karierę zespołu. Zrobiono to bez zgody muzyków, którzy nie mieli ochoty firmować składanki swoimi nazwiskami.
Ostatnia płyta Talk Talk nagrana została w 1991 roku. "Laughing Shock" wydana przez Polydor była kontynuacją poprzedniego i dzieła i również nie trafiła do gustu szerszej publiczność. Grupa rozpadła się ostatecznie w 1992 roku. Mark Hollis chciał bowiem skupić się na wychowywaniu dzieci. Muzycy rozstali się w pokojowej atmosferze i rozpoczęli działalność solową. Mark Hollis po rozpadzie zespołu wydał tylko jedną płytę "Mark Hollis". Po jej nagraniu wycofał się z przemysłu muzycznego, całkowicie skupiając się na rodzinie.
Twórczość grupy stała się inspiracją dla wielu zespołów i artystów. Nawiązania do Talk Talk znajdziemy m.in. u Portishead, Slowdive, Radiohead oraz Elbow, natomiast grupa No Doubt stworzyła własną wersję przeboju "It's My Life".
