Linkin Park we Wrocławiu: Troszeczkę hałasu (relacja)

Występ Linkin Park nie zaczął się może od trzęsienia ziemi, ale już finisz niewątpliwie fale sejsmiczne wywołał, zwłaszcza takie pozycje w repertuarze Amerykanów jak "Numb", "In The End", "Faint", "Crawling" czy "What I've Done", czyli po prostu koncertowe pewniaki.

Nie było trzęsienia ziemi na początku ani też w środku, ponieważ zespół na scenie zachowywał się wyjątkowo luźno i z pewną rezerwą. Zwłaszcza jeśli przypomnimy sobie poprzedni koncert Linkin Park w Polsce, podczas festiwalu Orange Warsaw w 2012 roku. Wtedy - hałaśliwa rebelia. Teraz - troszeczkę hałasu. Niby tu hałas i tam hałas, ale jednak proporcje i nastawienie inne. Zamiast agresji - uprzejmy profesjonalizm.

Oszczędzał się zwłaszcza wokalista Chester Bennington, tym razem jakby wycofany. Nietypowo dla siebie nie skakał po scenie jak dziki i nie zdzierał gardła do granic możliwości, szaleństwa te stosował zachowawczo, czego nie dało się nie zauważyć. Wymowny moment: w utworze "In The End" wokalista zupełnie odpuścił emocjonalny i wykrzyczany fragment zaczynający się od słów "I've put my trust in you...", zostawiając to publiczności.

Zobacz zdjęcia z koncertu Linkin Park na Stadionie Miejskim we Wrocławiu! Przeczytaj naszą relację!

Paradoks polega na tym, że Linkin Park nagrali właśnie - i niebawem wydadzą - najbardziej agresywną i rockową płytę od czasów "Meteory" i "Hybrid Theory", tymczasem koncertowy "mindset" muzyków był jeszcze zorientowany na klimat albumów "A Thousand Suns" i "Living Things". Występ często więc przeobrażał się w DJ-ski set, momentami nawet, ale krótkimi, podążający bezkompromisowo w stronę Aphex Twina, jedną z inspiracji grupy.

Absolutnie nieprzypadkowo motywem przewodnim show był utwór "Catalyst", którego dźwięki powracały w trakcie spektaklu. Zawiedzeni czuć się mogli fani brzmienia Linkin Park z czasów "Meteory", ale przecież zespół rozpoczął swoje eksperymenty z Rickiem Rubinem już kilka lat temu, był zatem czas, żeby się przyzwyczaić.

Dzisiejsze, koncertowe brzmienie Linkin Park można by określić tak: Rage Against The Machine spotyka Justina Timberlake'a, a następnie razem imprezują ze Stevem Aokim (to właśnie amerykański DJ odpowiada za promocyjną wersję singla "A Light That Never Comes", który również wybrzmiał we Wrocławiu, tuż po świeżutkim i nieźle już funkcjonującym na żywo "Until It's Gone" z nowej płyty).

Podczas gdy wycofany był Chester Bennington, pierwsze skrzypce grał Mike Shinoda, znany z tego, że jest człowiekiem-orkiestrą. Rapował, śpiewał, grał na gitarze, klawiszach, ale przede wszystkim wziął na swoje barki cały show - rozmawiał z publicznością, mobilizował pozostałych członków grupy oraz, wiem jak to banalnie brzmi, ale... zarażał pozytywną energią. Realizator transmisji na telebimach szybko wychwycił, że to właśnie ubrany w biały t-shirt Shinoda ma swój dzień i pokazywał głównie jego, kosztem Chestera, który tym razem zadowolił się rolą drugoplanową. Szeroki uśmiech Mike'a z biegiem kolejnych utworów stał się najbardziej charakterystycznym obrazkiem z tego koncertu.

Michał Michalak, Wrocław