"Zdrowa milość do muzyki"

Jesteście zespołem rockowym, czy co?

Noko: Czy co! (śmiech) Sam nie wiem. Równie dobrze pytanie mogłoby brzmieć „Czy jesteśmy zespołem tanecznym?”. Tytuł pierwszego utworu na „Getting High On Your Own Supply” tak naprawdę był kpiną z dziennikarzy. Gdziekolwiek się nie pojawialiśmy, padały pytania – Gracie rock? Dance? To? A może tamto? Do której grupy należycie? Nie wiem i nie chcę widzieć, to zajęcie dla dziennikarzy.

Mary Mary: Tak naprawdę jesteśmy tym wszystkim po trochu.

Czy ciężkie gitary, które pojawiają się w waszej muzyce, są dowodem tego, że jednak interesujecie się sceną rockową?

Noko: Raczej interesowaliśmy się. Nikt z nas nie słucha dzisiaj ciężkiego rocka, ale na tym właśnie wychowaliśmy się. Tylko nasz poprzedni basista był zafascynowany black metalem, szczególnie norweskim. Słuchał takich grup jak Emperor...

Mary Mary: I teraz gra z Richardem Ashcroftem. (śmiech) Wiesz, dorastaliśmy słuchając klasycznej muzyki rockowej, takich zespołów jak Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin i właściwie każdy z nas przechodził przez okres punkowy. Potem odkryliśmy jazz i słuchamy go teraz dość dużo. Słuchamy też mnóstwo reggae, słuchamy muzyki drum n’ bass, house, właściwie wszystkiego. Oczywiście w różnych proporcjach, ale wydaje mi się, że zawsze jest to zdrowa mieszanka. Zdrowa miłość do muzyki.

Noko: Myślę, że jesteśmy dość dobrze wyedukowani, jeżeli chodzi o zaplecze muzyczne. Każdy z członków Apollo 440 ma za sobą bogate doświadczenie w różnych grupach, grających różną muzykę. Na przykład Mike, nasz perkusista, na początku zapatrzony był w Johna Bonhama. Potem odkrył muzykę funk i hip-hop, a dzisiaj oddałby życie za drum n’bass. Ja na przykład zaczynałem od glam rocka, ubóstwiałem Davida Bowiego i T.Rex...

Mary Mary: Tak naprawdę nasze życie zmienił punk rock. Punk to nie tyle muzyka, co przekonanie, że możesz zrobić właściwie wszystko, co ci się podoba, wystarczy tylko chcieć i spróbować. Początki Apollo 440 to przecież malutki pokoik, trzech kolesi i trochę nie najnowszego sprzętu. To były wczesne lata 80., czyli punkowy początek ruchu dance w Wielkiej Brytanii.

Noko: We wszystkim, co robimy, wciąż jest element punka. Nowoczesna technologia sprawiła, że jesteśmy jeszcze bardziej punkowi. Wyobraź sobie, że w studiu, w które inwestujemy od dziesięciu lat, zdołaliśmy zgromadzić mnóstwo nowoczesnych i skomplikowanych urządzeń, ale tak naprawdę używamy najtańszych śmieci, zabawek, tanich bajerów, które zostały zaprojektowane jako efektowne urządzenia dla dyskotekowych DJ-ów. Używamy najtańszego sprzętu, bo chcemy pracować szybko i spontanicznie, chcemy być punkowi.

Kontynuując wątek przypinanych wam łatek – nie można was również nazwać po prostu zespołem grającym muzykę do tańca.

Noko: W pewnym sensie zaczynaliśmy jako grupa taneczna. Zadebiutowaliśmy płytą techno jakieś 10 lat temu. Jednak kiedy grasz czyste techno, grozi ci nagrywanie w kółko tej samej płyty. Krok po kroku zaczęliśmy zwracać się ku innej muzyce, wprowadzać nowe pomysły. Wyobraź sobie, że kiedy założyliśmy Apollo rzuciłem grę na gitarze. Szło mi nieźle, ale odkryłem samplery, automat perkusyjny i te wszystkie zabawki, więc doszedłem do wniosku, że gitara jest nudna. Zajęło mi kilka lat, zanim zrozumiałem, że znowu chcę na niej grać.

Mary Mary: Noko uwielbia Van Halen i stąd pomysł na połączenie ich muzyki z estetyką drum’n’bass, czyli utwór „Ain't Talkin' Bout Dub”. Nikt wcześniej tego nie zrobił i kiedy słyszysz to po raz pierwszy, wiesz, że masz do czynienia z czymś oryginalnym. To jest właśnie punk rock! Gitarowe riffy tkwiły w nas, bo na tym się wychowaliśmy, ale potem pojawiła się fascynacja kulturą taneczną. Trzeba po prostu mieć oczy otwarte i nasłuchiwać, co się dzieje, płynąć z prądem.

Noko: To bardzo podniecające być w awangardzie, robić coś nowego.

Dlaczego wszyscy myślą, że „Electro Glide In Blue” to debiut płytowy Apollo 440?

Noko: Tak rzeczywiście jest w Europie. Na tej płycie znalazły się dwa utwory – „Ain't Talkin' Bout Dub” i „Krupa” – które odniosły znaczący sukces na kontynencie i zwróciły uwagę mediów na Apollo 440. Dzięki tej płycie wyrwaliśmy się z Anglii, w której już wcześniej sprzedawaliśmy płyty.

Czy to prawda, że człowiek, który zaśpiewał w utworze „Pain In Any Language” niewiele później odebrał sobie życie?

Noko: Tak. Nazywał się Billy McKenzie i był wokalistą grupy Associates, która istniała od końca lat 70. do połowy 80.

Mary Mary: Byli typowym zespołem tamtego czasu, trochę w stylu new romantic, coś jak Simple Minds...

Noko: Nie odnieśli wielkiego sukcesu, ale każdy, kto kiedykolwiek słyszał jego głos natychmiast rozumiał, że Billy jest wspaniałym wokalistą, bardzo utalentowanym. Sam nie wiem, jak ocenić muzykę Associates. Na pewno mieli wielki potencjał, ale wydaje mi się, że Billy nigdy nie nagrał swojej wielkiej płyty. Współpraca z nim była wielkim przeżyciem. Skomponowaliśmy „Pain In Any Language” i potrzebowaliśmy wokalisty, który potrafi równie dobrze zaśpiewać nisko, jak i wysoko. Zaproponowaliśmy więc zaśpiewanie tego utworu Billy’emu i jedną z najcudowniejszych chwil mojego życia było obserwowanie, jak on sobie z tym radzi. To był fenomenalny wokalista, jeden z niewielu, którzy panują nad swym głosem w stu procentach, niczym zaprogramowana maszyna. Szkoda, że „Pain In Any Language” był ostatnim utworem, który Billy ukończył. Jakieś dwa miesiące później popełnił samobójstwo.

Czy to prawda, że mieliście kontynuować z nim współpracę?

Noko: W pewnym sensie. Wytwórnia dla której nagrywał Billy poprosiła nas, żebyśmy zajęli się produkcją płyty, której nie zdążył ukończyć. Odmówiliśmy, bo było to dla nas trochę dziwne. Zbyt często zastanawialibyśmy się, co powiedziałby na to Billy, czy spodobałoby mu się, co robimy z jego muzyką? Teraz jednak żałuję, że się nie zdecydowaliśmy. Płytę wyprodukował Simon Raymonde z Cocteau Twins i nie wyszło mu to zbyt dobrze. Myślę, że nie wyciągnął z tych utworów wszystkiego.

Mary Mary: A Billy niech spoczywa w pokoju.

Noko: Amen.

Jak powstaje muzyka Apollo 440? Najpierw jest rytm, melodia czy może ciekawe brzmienie?

Mary Mary: Za każdym razem jest inaczej. Czasem jest to riff gitarowy, czasem loop perkusyjny, czasem jakiś głos, czasem brzmienie z jakiegoś starego, beznadziejnego samplera.

Noko: Kiedy nagrywaliśmy naszą ostatnią płytę, w studiu w Londynie, przebywaliśmy niemal cały czas razem. Wszyscy plątali się po tych trzech pomieszczeniach i w każdym z nich pracowała inna część zespołu, nad innymi dźwiękami, innymi melodiami. Kiedy komuś wychodziło coś ciekawego, przekazywał to do następnego pokoju, żeby inni coś z tym zrobili. Każdy mógł mieć swój udział w powstawaniu utworu. Po prostu wymienialiśmy się pomysłami, aż do momentu, kiedy utwór był gotowy.

Mary Mary: To było bardzo inspirujące – taka wymiana taśmami, ciągły ruch. W pewnym sensie przypominało to improwizacje jazzowe lub rockowe jam sessions. To naprawdę działa. Ale między innymi dlatego, że wiemy już jak to działa, że umiemy pracować w ten sposób, następnym razem spróbujemy czegoś innego. Lubimy zaskakiwać samych siebie. Na przykład „Stop The Rock”, najbardziej popularny singel z nowej płyty, powstał w ten sposób, że Noko zagrał mi riff, a moją pierwszą reakcją było – „Stop, przestań to grać!” I stąd „Stop The Rock”. W ciągu pół godziny mieliśmy gotowy numer. Czasem wszystko dzieje się tak szybko, innym razem pracujemy nad jednym utworem całymi tygodniami. Kiedy wszyscy zgadzają się, że coś brzmi dobrze, wtedy piosenka ląduje na płycie, jeżeli nie – przerabiamy ją, dopóki wszyscy jej nie zaakceptują, dopóki nie ma wątpliwości. Czasem wybuchają kłótnie i z tych kłótni rodzi się coś ciekawego. Jeżeli ktoś ma dar przekonywania, to może się wykłócić nawet o utwór, który wcześniej nikogo nie przekonał. W każdym razie musi mieć zgodę wszystkich. To trochę jak komunizm. (śmiech)

Noko: Mamy jednak zasadę, że jeżeli kwestionujesz coś, co zrobił inny członek zespołu, musisz sam zrobić to lepiej. Nie można się po prostu czepiać.

Mary Mary: Kiedy robiliśmy ostatnią płytę, myśleliśmy dużo o koncertach, które później będziemy grać. Przenieśliśmy się też do innego studia, więc zajęło nam trochę czasu, zanim ruszyliśmy pełną parą, ale wypracowaliśmy już sobie sposób pracy, więc następny album powinien powstać szybko. Prawdę mówiąc, nie możemy się już doczekać powrotu do studia.

To znaczy, że nowa płyta już powstaje?

Mary Mary: Tak, chociaż w tej chwili trudno powiedzieć jak będzie brzmiała. Na razie zrobiliśmy dużo zamieszania, powstały szkielety 12 czy 13 utworów i musimy skupić się na ich wykończeniu. Teraz dużo rozmawiamy o tym, jak wyobrażamy sobie nową płytę.

Noko: To najbardziej interesujący, prawdziwie twórczy okres pracy nad płytą, bo każdy z nas ma inne oczekiwania i wyobrażenia co do jej ostatecznego kształtu. Być może wykorzystamy któreś z naszych wcześniejszych nagrań, przerobimy coś, co wcześniej niezbyt dobrze wyszło. Jednym z największych błogosławieństw cyfrowej techniki nagrywania jest to, że możesz bez końca wracać do własnych kompozycji, poprawiać je. Możemy używać fragmentów własnej muzyki w nowych kontekstach, podkręcać tempo albo je zwalniać.