Nebb

Andrzej Dziubek urodził się w 1953 r. w Jabłonce, na Podhalu. Mając 10 lat został członkiem zespołu "Małe Podhale", w którym śpiewał i tańczył do 15. roku życia. Potem w liceum zakłada pierwszy własny zespół pod nazwą Lotony, który grał znane przeboje (Skaldowie, Hendrix, Czerwone Gitary), a występując na weselach dodatkowo jeszcze polki, walce itp. Jako ciekawostkę można dodać, że grupa występowała obowiązkowo w czarnych golfach.

W 1970 r. Dziubek, wraz z dwoma kolegami, ucieka do Austrii, żeby "kupić Levi Straussy i porządne struny". Po dramatycznym przejściu przez pole minowe na granicy czechosłowacko-austriackiej, zobaczyli anioła, który powiedział "Raus" i tak znaleźli się w obozie przejściowym dla uchodźców. Gdy okazało się, po przesłuchaniach, że są prześladowanymi politycznie antykomunistami, dostali zgodę na pobyt i pieniądze.

W obozie, podczas pracy na cyrkularce, dochodzi do wypadku - Dziubek stracił trzy palce lewej ręki i na długo musiał się rozstać z gitarą - praktycznie aż do epoki punk rocka. Po czterech miesiącach pobytu w Austrii dostał wizę norweską.

Norwegia była dla niego wtedy zupełnie nieznanym krajem, w którym - jak wspomina - doznał szoku na widok ryby w budyniu. Po przeprowadzce rozpoczyna naukę w czteroletniej szkole rzemiosła artystycznego. Pod koniec szkoły zakłada pierwszą w Norwegii grupę punkową Pull Out. W tym samym 1977 roku dostaje się na Akademię Sztuk Pięknych w Oslo. Tam w 1980 r. zakłada zespół De Press.

Na świecie króluje wówczas nowa fala i jest już jasne, że do grania na gitarze wystarczy mu tyle palców ile ma. Grając na koncercie transmitowanym przez telewizję, a zorganizowanym przez władze dla odciągnięcia młodzieży od manifestacji pierwszomajowej, grupa staje się w ciągu jednej nocy gwiazdą.

W 1981 roku ukazał się pierwszy album "Block To Block", którego producentem został Anglik John Leckie współpracujący wówczas z najważniejszymi kapelami angielskiej nowej fali (XTC, Magazine). Na płycie - obok kawałków śpiewanych po angielsku i rosyjsku - znalazły się piosenki śpiewane góralską gwarą, muzycznie szokujące połączeniem punk rocka z podhalańskim folklorem.

W tym też roku, po powstaniu "Solidarności", kiedy Polska na chwilę stała się wolna, De Press został zaproszony do kraju. W budynku "Solidarności" w Gdańsku Andrzej Dziubek wręcza Lechowi Wałęsie pierwszą płytę grupy, która gra trasę koncertowa po Polsce, a zarejestrowany w Stoczni Gdańskiej koncert został wydany na płycie "On The Other Side".

W 1982 roku Polska wraca do dyktatury, co inspiruje Dziubka do nagrania płyty "Warszawa", którą firmuje nazwą swego nowego zespołu Holy Toy. Równocześnie ukazał się drugi studyjny album De Press, "Product" choć w tym czasie faktycznie zespół przestał istnieć. Teraz liczył się tylko Holy Toy.

Działalność tej formacji obfituje w niekonwencjonalne przedsięwzięcia. Wydanie "Warszawy", zawierającej m.in. utwór Wojtek i Marmur, jest pretekstem do działań typu performance - kulminacyjnym momentem było spuszczenie przez dźwig fortepianu (C.K.Norwid - "Fortepian Chopina").

Wraz z wydaniem przez niezależną firmę Uniton "Warszawy", ukazują się dwa maksi-single. "Perfect Day" nie robi kariery głównie ze względu na miks. Natomiast drugi, "Lada-Nada", jest przyjęty przez krytyków entuzjastycznie. W angielskim tygodniku "Sound" dostaje pięć gwiazdek i jest nominowany do tytułu "Singel tygodnia". Cała płyta jest również oceniona bardzo wysoko.

W Londynie Holy Toy okrzyknięto pionierami nowego brzmienia. Zespół został zaproszony na festiwal w Leeds, a następnie na tournee po Europie. Wydaje kolejne albumy - "Panzer And Rabbits", znów bardzo dobrze przyjęty przez krytyków, i "Czemu Nie W Chórze", przyjęty chłodniej w Anglii, a dość entuzjastycznie w Niemczech.

W 1985 r. zespół przyjechał na koncerty do Polski. Zespołowi zabroniono jednak wyświetlania przewidzianych do projekcji w czasie koncertu filmów, m.in. znalezionego na śmietniku dokumentu o obozie koncentracyjnym w Norwegii i filmów rosyjskich, w tym autorstwa Eisensteina. W tym samym roku ukazała się następna płyta, "Pact Of Fact", a zespół koncertował w Niemczech m.in. z Nickiem Cavem i Swans.

Od 1987 r. Holy Toy praktycznie nie istnieje. Wydał jedynie składankę "Yes & No", która jest soundtrackiem do filmu "X", a w 1989 r. album "Kupię Międzydystansową Rakietę Do Celów Artystycznych". W roku '89 dochodzi jeszcze do sesji nagraniowej w Warszawie, z udziałem polskich muzyków, m.in. T. Stańki i A. Nowickiego. Utwory z tej sesji zostały opublikowane dopiero w 1994 roku, na płycie "Dokument".

W 1990 r. Dziubek reaktywował De Press i nagrał płytę "Bolszoj Trio". Niektóre utwory pojawiły się na pierwszym wydanym w Polsce albumu grupy, "3 Potocki". Jego wydaniu towarzyszyła spora trasa po Polsce. W następnym roku dochodzi do sesji nagraniowej z przypadkowo spotkanymi muzykami z Rosji. Pod szyldem De Press została wydana płyta "Vodka Party", z tradycyjnymi, ludowymi utworami rosyjskimi.

Andrzej Dziubek cały czas zajmuje się także innymi sztukami - malarstwo, performance, rzeźba. W 1992 r. otworzył w Oslo własną, awangardową galerię, gdzie promuje artystów, często z Polski, którzy nie mieszczą się w galeriach konwencjonalnych.

W kwietniu 1994 r., z myślą o wydaniu w ojczyźnie, Dziubek nagrał album "Groj Skrzypko Groj". Wydany we wrześniu 1994 roku, cieszył się ogromnym powodzeniem, a utwór "Cyrwone Gorole" stał się kolejnym wielkim hitem zespołu.

Renesans popularności skłonił Dziubka do kontynuowania działalności. W 1995 roku De Press występuje m.in. na festiwalu opolskim, w talk-show Wojtka Pszoniaka, a także gra kilka dużych koncertów. Druga połowa 1995 roku poświęcona jest przygotowywaniu kolejnej płyty. Materiał został zarejestrowany w Krakowie, jednak efekt końcowy nie zadowolił Dziubka. Przeniósł się więc do studia w Bergen gdzie swoje nagrania rejestruje czołówka zespołów norweskich.

W styczniu '96 została ostatecznie nagrana płyta "Potargano Chałpa". Wydana została jesienią 1996 roku, spotkała się z uznaniem krytyki i publiczności, a utwór tytułowy stał się kolejnym wielkim hitem zespołu.

Przez następne dwa lata było o zespole cicho. Dziubek rozstał się z muzykami, z którymi współpracował od 1995 r. i postanowił zrobić sobie przerwę. Dopiero w 1998 roku została wydana następna płyta, "Dwie tęsknoty". Ta płyta to kompilacja największych przebojów zespołu, nagrań znanych tylko z wydań norweskich oraz sporej liczby niepublikowanych piosenek.

W 1999 roku Dziubek postanawia wznowić działalność De Press. Pojawiają się nowi muzycy, nowe utwory. W lipcu '99 po raz pierwszy w nowym składzie grupa przyjeżdża do Polski na koncerty. Bardzo ciepłe przyjęcie polskich fanów zdopingowało Dziubka do pracy nad zupełnie nowym materiałem.

Ostatecznie w lutym i marcu 2000 roku De Press nagrał w Oslo płytę "Śleboda", która pojawiła się przełomie września i października. Wcześniej do radiostacji i sklepów w całej Polsce trafił maksi-singel "Kamaraci". Muzycznie nagrania mieściły się w stylistyce wypracowanej na poprzednich płytach i były adresowane głównie do fanów zespołu. To solidny gitarowy rock, z elementami góralskiego folkloru.

Andrzej Dziubek jest również malarzem oraz właścicielem galerii sztuki nowoczesnej i awangardowej w Oslo. W roku 1996 kupił dom w rodzinnej Jabłonce Orawskiej, w którym stworzył studio nagraniowe. Wszelkie eksperymenty rezerwuje sobie na solowe płyty, które ukazują się od czasu do czasu w Norwegii i w Polsce pod jego norweskim nazwiskiem Nebb.

Specjalnie na przyjazd papieża Jana Pawła II do Polski w 2002 roku, Dziubek postanowił wydać album zatytułowany "Cy bocycie Świnty Ojce". Na płycie znalazło się osiem kompozycji, z czego pięć to całkowicie premierowe utwory.

Rok później ukazała się solowa płyta Dziubka, "Total blaga", zawierająca dość zróżnicowane stylistycznie utwory - od ostrych, rockowych, po elektroniczne klimaty, a także pastisz góralskiego disco-polo ("Kotecka"). Teksty napisał Piotr Jasek, młody autor pochodzenia góralskiego. Ponadto Dziubek przedstawił własną wersję radzieckiej pieśni "Pust wsiegda" (u nas znanej jako "Zawsze niech będzie słońce"), zaśpiewaną po rosyjsku.

(źródło: Music Corner)