Szwagierkolaska

Szwagierkolaska powstała niejako przypadkiem, dzięki propozycji II programu TVP złożonej Muńkowi Staszczykowi (T.Love, voc.) przygotowania nowych wersji "szemranych" piosenek Stanisława Grzesiuka, barda ulic Warszawy, pod kątem programu telewizyjnego. Staszczyk przygotował je wspólnie z Andrzejem Zeńczewskim. (Daab, g, voc, bandżola), przy czym pierwszy przybrał pseudonim Zygmunt Szwagier, a drugi Andrzej Szwagier.

Mimo, że program ostatecznie nie został zrealizowany, Szwagrowie nagrali piosenki na czele zespołu Szwagierkolaska (Oto Walicki - bg, Grzegorz Grzyb - dr, Bartek Dachowski - kbds, acc) na płytę "Luksus". Muniek zaśpiewał tu wyjątkowo schrypniętym głosem, stylizując się na sznaps-wokalistów podwórkowych.

"Luksus" nieoczekiwanie zdobył olbrzymią popularność, w sumie rozchodząc się w ćwierćmilionowym nakładzie, czyli większym niż płyty T.Love, o Daabie nie wspominając. Album otrzymał nagrodę Fryderyk w kategorii "Album - muzyka tradycji i źródeł", natomiast grupa Szwagierkolaska okazała się jedną z większych atrakcji koncertowych 1995 i 1996 roku.

Mimo, że Staszczyk i Zeńczewski zapewniali, że Szwagierkolaska to grupa powołana do realizacji tylko jednego projektu, w 1999 roku reaktywowali ją, nagrywając (ponownie z Walickim i Grzybem, a także Januszem Tytmanem - banjo, mand) płytę "Kicha". Wypełniły ją jednak już nie tylko piosenki Grzesiuka, ale także wyposażone w polskie teksty utwory z repertuaru The Pogues (co miało swoją logikę, bo niektórzy nazywali Szwagierkolaskę rodzimym odpowiednikiem The Pogues), a nawet jedna piosenka z repertuaru Mieczysława Fogga. Jednak "Kicha" nie zainteresowała publiczności w takim stopniu jak debiut.

Dyskografię Szwagierkolaski uzupełniają albumy "Złota Kolekcja - U cioci na imieninach" (2000) i wznowienie płyt "Luksus/Kicha" (2004).