NP - Napszykłat

Hałaśliwa gęstwina dźwięków, które - gdy poświęcić im chwilę - układają się w fascynującą mozaikę. To transowe beaty - zarówno z samplera, jak i "żywej" perkusji - hipnotyzujące niczym fabryczny zgiełk. Ciężkie uderzenia stopy czy też syntetyczne kliki dyktują metrum dla psychotycznych nawijek Piernika oraz - momentami - rytualnych zaśpiewów zaklinających nieprzyjazną rzeczywistość. To rap nie jako ziomalski kod, ale ryzykowna liryczna gra - poszukiwanie w leksykalnym labiryncie drogi przejścia do innego świata. W warstwie lirycznej doszukać się tu można śladów młodzieńczych lektur Julesa Verne'a, czy inspiracji książkami Michella Houellebecqa, jak i... ducha Lenina. Choć poważny ton współgra z absurdalnym poczuciem humoru, "NP" nie jest jednak płyta "przyjemną" - wymaga oswojenia. Uczy cierpliwości i skupienia, podobnie jak krążki Dalek, Cannibal Ox czy artystów z Anticon i Lex. Styl muzyczny, jaki reprezentują poznańscy raperzy, najlepiej oddaje określenie "avant hip hop".