Crowded House

Australijska formacja pop-rockowa. Przez fanów nazywana także The Crowdies. W jej składzie grają - Neil Finn (wokal, gitara, fortepian), Nick Seymour (gitara basowa), Mark Hart (gitara basowa, klawisze) oraz Matt Sherrod (perkusja). Najbardziej znani za sprawą przeboju "Don't Dream It's Over".

Powstała na gruzach nowozelandzkiego zespołu - Split Enz. Najpierw narodziła się formacja The Mullanes, którą z początkiem 1985 roku powołali do życia - Nowozelandczyk Neil Finn oraz Australijczycy - Paul Hester, Craig Hooper i Nick Seymour. Szybko podpisali kontrakt płytowy, jednak niedługo potem ze składem rozstał się Hooper. Trio przeniosło się do Los Angeles i zmieniło nazwę na Crowded House (fani, szczególnie ci australijscy, nazywali ich pieszczotliwie - The Crowdies). Muzycy tymczasem zaprosili do wspólnego grania klawiszowca Split Enz - Eddiego Raynera.

W czerwcu 1986 roku wydali swój debiutancki longplay, nazwany po prostu "Crowded House". Singlem promującym wybrano utwór "Mean to Me", który znalazł się w zestawieniu 30. najlepszych australijskich singli miesiąca. Drugą piosenką z płyty było nagranie "Now We're Getting Somewhere", a niedługo potem swoją premierę miał późniejszy największy przebój formacji - "Don't Dream It's Over". Właśnie to ostatnie nagranie zwróciło uwagę międzynarodowych mediów. Zanim jednak do tego doszło, zespół zdążył wystąpić na festiwalach w Australii i Nowej Zelandii. Niestety, z powodu bardzo niewielkiego wsparcia promocyjnego ze strony wytwórni Capitol Records - zespól grywał jedynie małe koncerty.

W marcu 1987 roku Crowded House otrzymał trzy prestiżowe nagrody ARIA - w kategorii Najlepszy Nowy Talent, Piosenka Roku oraz Najlepszy Teledysk za klip do utworu "Don't Dream It's Over", który miesiąc później zdobył MTV Video Music Award dla Najlepszego Nowego Artysty. Warto dodać, że piosenka doczekała się dwóch przeróbek - najpierw w 1991 roku swoją wersję zaprezentował Paul Young, dwanaście lat później nagrał ją ponownie amerykański zespół Sixpence None The Richer.

W lipcu następnego roku do sklepów trafił ich drugi studyjny krążek - "Temple of Low Men", który proponowało nagranie "Better Be Home Soon". Z albumu pochodziły także uwielbiane przez fanów na koncertach - "Into Temptation" i "Sister Madly". Choć krytycy byli pod dużym wrażeniem płyty - nie odniosła ona jednak tak spektakularnego sukcesu komercyjnego, jak poprzedniczka. Grupa pojechała w krótkie tournee po Australii i Kanadzie, podczas którego na scenie muzyków wspierał klawiszowiec - Eddie Rayner. W styczniu 1989 na tym stanowisku zastąpił go Mark Hart, multiinstrumentalista, znany między innymi z grupy Supertramp. Wszystko zbiegło się w czasie z wyrzuceniem przez Finna z zespołu Seymoura. Po latach wokalista miał przyznać, że nastąpiły między nimi tak zwane "artystyczne różnice", które doprowadziły do tego kroku. Wprawdzie po miesiącu panowie się pogodzili, to jednak, by odświeżyć atmosferę - muzycy zrobili sobie przerwę przed wejściem do studia i pracą nad kolejnym krążkiem.

Neil nie mógł jednak siedzieć bezczynnie, dlatego wspólnie ze swoim bratem Timem, zaczął pisać nowe teksty na ich wspólny longplay "Finn". Powstało na tyle dużo materiału i wokalista był bardzo zadowolony z rezultatów, że teraz z zapałem przystąpił do tworzenia piosenek dla swego macierzystego zespołu. Podczas nagrywania z Hesterem i Seymourem - wyszła propozycja wykorzystania piosenek napisanych podczas sesji do "Finn". W zamian Tim został przyjęty do zespołu i w tym składzie muzycy wrócili do studia.

Na początku lipca 1991 roku swoją premierę miał trzeci krążek formacji - "Woodface". W warstwie brzmieniowej na uwagę zasługuje świetne zgranie wokalne obu braci. Wydawnictwo promowała piosenka "Chocolate Cake", która spotkała się z chłodnym przyjęciem. Zdecydowanie lepiej wiodło się drugiemu singlowi - "Fall at Your Feet", szczególnie w Stanach Zjednoczonych, gdzie weszło do prestiżowego zestawienia Hot 100. Niestety pod koniec roku Tim został wyrzucony ze składu. Ponieważ wciąż trwało tournee - na zastępstwo zaproszono Harta, który potem wszedł do regularnego składu.

W czerwcu 1993 roku, królowa brytyjska, z rekomendacji rządu Nowej Zelandii, przyznała Timowi i Neilowi - The Most Excellent Order of the British Empire za zasługi w muzyce swojej ojczystej wyspy. Dodatkowo, księżna Diana, w jednym z wywiadów powiedziała, że Crowded House to jej ulubiony zespół. Cztery miesiące później grupa zaprezentowała swój czwarty album długogrający - "Together Alone", a pierwszymi singlami do promocji wybrano utwory - "Distant Sun"oraz "Private Universe". W ramach promocji grupa pojechała w trasę po Europie, a następnie po Stanach Zjednoczonych i zbiegło się to w czasie z odejściem ze składu Hestera, który oczekiwał narodzin swego pierwszego dziecka i chciał skupić się na rodzinie. Drugą część tournee skończono dzięki perkusiście Peterowi Jonesowi.

Neil tymczasem wrócił do swego solowego projektu i wreszcie po latach, w listopadzie 1995 roku wydał płytę "Finn". W czerwcu następnego roku, na konferencji prasowej oficjalnie poinformował, że odchodzi z Crowded House. Równocześnie była to premiera kompilacji "Recurring Dream", na której znalazły się największe przeboje grupy oraz trzy premierowe piosenki - "Not the Girl You Think You Are", "Instinct" oraz "Everything Is Good for You", w którym gościnnie pojawił się wokal Eddiego Veddera (Pearl Jam). Prace nad piątym albumem trzeba było zatem odwołać i przygotować siły na pożegnalne Farewell to the World Tour. W listopadowym koncercie na stopniach opery w Sydney wzięli udział - Hester, Tim oraz Jones. Muzyków supportowali - Custard, Powderfinger i You Am I. Według różnych szacunków - występ oglądało od 120 do 25 tysięcy widzów.

Po rozpadzie formacji w 1996 roku - członkowie skupili się na różnych swoich projektach. Neil z powodzeniem kontynuował karierę solową, nagrywając dwa albumy studyjne i jeden soundtrack. Tim Finn ma w sumie na swoim koncie cztery krążki, do tego, razem z bratem jako Finn Borthers wydał dwie płyty - wspomniany "Finn" (1995) oraz "Everyone Is Here" (2004). Jones i Seymour dołączyli do australijskiej grupy Deadstar, gdy ta pracowała nad swoim drugim krążkiem studyjnym. Seymour pracował potem z irlandzką formacją Bell X1. Hart ponownie dołączył do zespołu Supertramp (koniec lat 90.), a następnie wspierał na koncertach Ringo Starra. W 2001 roku wydał solowy longplay "Nada Sonata". Hester, po odejściu ze składu Crowded House, występował jako "Paul i Chief", a projekt ten uzupełniony był o jego przyjaciela Anthony'ego Fielda. Z czasem stał się ikoną australijskiej telewizji i radia. Założył też swój zespół - Largest Living Things.

W maju 1999 roku ukazało się wydawnictwo "Afterglow" z wcześniej nie wydanymi nagraniami, w tym specjalnym radiowym singlem "Anyone Can Tell". W limitowanej wersji płyta zawierała także komentarz Finna, który zdecydowanie potwierdził, że Crowded House nie przywiduje ponownego zejścia całego składu.

W 2003 roku Hester i Seumour dołączyli do australijskiej formacji Tarmac Adam. 26 marca 2005 roku, w wieku 46 lat, na skutek wieloletniej depresji, Paul Hester, odebrał sobie życie. Powiesił się na drzewie w parku nieopodal swojego domu. Osierocił dwie córeczki.

Trzy lata później, w 10. rocznicę wydania "Farewell to the World" - Neil Finn ponownie zszedł się z Hartem oraz Seymourem. Podczas prac w studiu zdecydowano, że lepiej będzie firmować to jako album Crowded House. W styczniu 2007 roku zespół publicznie oświadczył, że skład uległ transformacji. Pod koniec lutego do grupy dołączył Matt Sherod (znany ze współpracy między innymi z Beckiem). Muzycy nagrali cztery nowe piosenki, które docelowo miały znaleźć się na nowym albumie - "Time on Earth". Wydano go w czerwcu 2007 roku.