"Nie muszę już niczego kontrolować"

Czy uważasz, że twój nowy album jest najlepszy w twojej dotychczasowej karierze?

To najlepsza płyta, na jaką mnie stać w tym momencie. Muszę patrzeć na to w ten sposób. Nie wiem, czy jest to najlepszy z dotychczasowych albumów. Dowiem się tego być może za dziesięć lat.

Każda twoja kolejna płyta wydaje się być bardziej osobista od poprzedniej. Ta nowa jest moim zdaniem najbardziej osobista ze wszystkich. Czy zgadzasz się z tym?

Myślę, że to z powodu tego, co musiałam przejść, aby ta płyta mogła powstać. Odsłaniam się na niej dość mocno. Myślę, że ta płyta jest bardziej finezyjna od poprzedniej. Tamta była bardziej introspekcyjna, ta jest ciut wyrachowana, ale jednocześnie w tekstach odsłaniam własne wnętrze.

Co masz na myśli mówiąc, że ta płyta jest bardziej finezyjna?

Ta płyta zaczęła powstawać niedługo po moim koncercie w Central Parku. To był duży rockowy show, wystąpili tam między innymi Eric Clapton, Stevie Nicks, Keith Richards i Chrissie Hynde. Potem zrobiłam sobie kilkumiesięczną przerwę, po której zaczęłam pracować na tą płytą. Od początku miałam postanowienie, że będzie to prawdziwa, klasyczna płyta rockowa. Chciałam, aby te piosenki dobrze grało się na koncertach i aby nawiązywały do muzyki wykonawców, na których się wychowałam, takich jak Steve Miller, The Allman Brothers, Fleetwood Mac czy Heart. Ich muzykę grano wtedy w radiu - były to melodyjne piosenki, a jednocześnie miały w sobie rockowy pazur. Zaczęłam pracować na tą płytą i w pewnym momencie poczułam się tym wszystkim zmęczona, nie miałam ochoty tego kontynuować. Pomogłam więc Stevie przy nagraniu jej płyty, zagrałyśmy wspólnie parę koncertów, po czym wróciłam do pracy nad swoją płytą, ale nie szło mi to najlepiej. W końcu zorientowałam się, że zaczęłam to traktować jak normalną pracę - nie chciałam, aby tak było. Tak więc znów zrobiłam sobie przerwę i kiedy od nowa zabrałam się za tę płytę, sprawiało mi to prawdziwą przyjemność. Znów mogłam się tym bawić. Jednocześnie zdałam sobie sprawę z tego, że nawet jeżeli nie wróciłabym więcej do tego, moje życie nie ucierpiałoby na tym. Z takim nastawieniem zaczęłam nagrywać tę płytę. Powstała ona w naturalny sposób i myślę, że ma w sobie jakiegoś ducha.

Na twoją twórczość miało wpływ wielu znaczących artystów - czy czujesz, że dziś to ty jesteś taką inspiracją dla innych?

Byłoby wspaniale, nie miałabym nic przeciwko temu. Ale moja muzyka czerpie tak wiele z twórczości ludzi, których podziwiam, że nie jestem pewna czy można tu mówić o jakiejś oryginalności.

Jaki wpływ na zawartość tej płyty miał wasz wspólny koncert w Central Parku?

W przypadku tej płyty udział różnych gości oznaczał dla mnie większy komfort. Utrzymuję dobre stosunki z wieloma sławnymi artystami i jestem bardzo wdzięczna losowi za sam fakt, że ich znam i że oni wiedzą, kim ja jestem, ale nigdy nie zapraszałam ich jako gości na moje płyty. W tym przypadku po prostu potrzebowałam ludzi wokół mnie, chciałam stworzyć taką wspólnotę ludzi, na których mi zależy. Stąd właśnie wzięła się ich obecność na tej płycie. Z każdą z tych osób pozostaję w zażyłych stosunkach.

Zarówno w życiu jak i w karierze miewałaś upadki i wzloty. Czy uważasz, że można być znaczącym artystą, cały czas będąc szczęśliwym?

Wtedy po prostu pisałoby się same wesołe piosenki. (śmiech) Uważam, że życie całkowicie kształtuje twoją sztukę. Doświadczenia życiowe wskazują ci, co chcesz stworzyć i co chcesz powiedzieć. Jeżeli o mnie chodzi, będąc w najgłębszym dołku, kiedy wszystko wkoło się wali, nie jestem w stanie niczego stworzyć. Moje najlepsze utwory nie powstają dlatego, że jestem nieszczęśliwa. Natomiast kiedy mam już za sobą zły okres, mogę spojrzeć wstecz i ocenić, co było przyczyną mojego nieszczęścia. Dopiero wtedy mogę o tym pisać. Zdecydowanie uważam, że ciemne strony życia przyczyniają się do artystycznego rozwoju.

W jednym z wywiadów powiedziałaś, że pisząc osobiste teksty czujesz, jakbyś się obnażała. Czy tak samo było tym razem?

Myślę, że dotyczy to wszystkich sytuacji, w których wystawiasz się na osąd publiczny. Jeśli o mnie chodzi, w momencie pisania piosenki nie dociera do mnie myśl, kto będzie jej słuchał. Nie myślę: "OK, napiszę to w ten sposób, bo to podoba się czternastolatkom". To jest bardzo osobiste, piszę z myślą o sobie. Dopiero gdy płyta się ukazuje, zdaję sobie sprawę, że ludzie będą mnie wypytywać, o co chodzi w tekstach. To faktycznie przypomina zdejmowanie ubrania, bo ludzie poznają twoje tajemnice.

Czy szczerze odpowiadasz na tego typu pytania?

Staram się unikać analizowania swoich tekstów przed dziennikarzami, bo w ten sposób pozbawiałabym słuchaczy możliwości ich interpretacji. Nie jest moją rolą podawanie ludziom wszystkiego na talerzu. Piszę teksty, które każdy powinien rozumieć na swój sposób.

Wspominałaś, że jedną z piosenek napisałaś w ciągu piętnastu minut - czy na tej płycie też są takie piosenki?

Piosenka "C'mon C'mon" powstała bardzo szybko. Podobnie "Safe And Sound".

Czy masz poczucie, że kontrolujesz swoją karierę?

Mam poczucie, że nie muszę już niczego kontrolować - ani mojego życia, ani muzyki ani kariery. To daje mi dużo spokoju. Przez długi czas uważałam, że muszę czuwać nad wszystkim, ale tak bardzo się to rozrosło, że nie jestem w stanie nad tym zapanować. Teraz udzielam wywiadów, z przyjemnością rozmawiam o nowej płycie, niecierpliwie czekam na koncerty. Nie przejmuję się niczym zanadto i dzięki temu daje mi to więcej radości.

A czy przynajmniej denerwujesz się w dniu ukazania płyty, czekasz na telefony od ludzi, którzy Ci powiedzą, że płyta sprzedaje się jak świeże bułeczki?

Nie, nie przejmuję się tym aż tak. Nie śledzę wyników sprzedaży, bo to powodowałoby presję, na którą nie miałabym żadnego wpływu.

Być może nie musisz tego już robić?

Nigdy tego nie robiłam. Nie pozwalałam aby ktoś przychodził i mówił mi: "Sprzedałaś 70 tysięcy w ciągu tygodnia". Tym zajmuje się kto inny.

A jaki wpływ masz na wybór singla promującego płytę?

Jeżeli powiedziałabym, że chcę, aby na singlu ukazała się piosenka "Steve McQueen", a ludzie z wytwórni powiedzieliby: "nie", musieliby mi dokładnie wytłumaczyć, dlaczego nie chcą, aby "Steve McQueen" był pierwszym singlem. Ale i wówczas mogłabym stwierdzić: "Steve McQueen i koniec dyskusji" - i musieliby to wydać i prawdopodobnie pracowaliby bardzo ciężko nad promocją. Na szczęście wszyscy zgodziliśmy się co do tego, że utwór "Soak Up The Sun" będzie najlepszą wizytówką tego albumu.

Czy to prawda, że w jednym z wywiadów powiedziałaś, że niektóre z twoich piosenek są zbyt często grane w radiu i chciałabyś, aby pojawiały się rzadziej?

Ależ skąd! Niech grają je 24 godziny na dobę! (śmiech) Jestem jak najbardziej za tym. Być może wspomniałam kiedyś o tym w odniesieniu do sytuacji, w której stajesz się tak popularny, że ludzie mają cię już dość i przez to zmienia się klimat wokół ciebie. Kiedy wspinasz się na szczyt, wielu ludzi ci kibicuje, ale gdy już tam dotrzesz, stajesz się obiektem krytyki, ludzie zaczynają cię mieć dość i ich lojalność się kończy. Ale tak to już jest w tym biznesie...

Mam wrażenie, że podczas koncertu w Central Parku udało ci się nawiązać świetny kontakt z publicznością...

Tak, to prawda. Myślę, że sporo czasu potrzeba, aby zbudować tego typu zaufanie i poczucie bezpieczeństwa w kontakcie z publicznością. W tej chwili ludzie wiedzą czego mogą ode mnie oczekiwać - na przykład, że nigdy nie zagram takiego samego koncertu dwukrotnie, że nie mam gotowych formułek, które wypowiadam między piosenkami, że czasami występ jest bardziej radosny, kiedy indziej bardziej osobisty. Dzięki temu wytwarza się taka swoista strefa bezpieczeństwa, związana z tym, kim jestem. Jestem głęboko przekonana, że wiem, co najlepiej wychodzi mi na scenie. Umiem wydobyć z muzyki, to co najlepsze, zachowanie podczas koncertów jest przedłużeniem mojego codziennego życia. Potrzeba trochę czasu, aby dojść do punktu, w którym stajesz się całkowicie szczery, czujesz się bezpiecznie i komfortowo.

Czy zauważasz jakąś różnicę pomiędzy publicznością w Ameryce i w Europie?

Nie widzę większej różnicy. Być może w Ameryce w ostatnich latach sytuacja nieco się zmieniła. Znaczna część wydawanej tu muzyki jest podporządkowana image'owi, popularny jest też mocny rock wykonywany przez złych chłopców. Większość młodych ludzi dorasta mając zapewnione wszystko, czego im potrzeba, mogą się więc zastanawiać nad tym, kim są, czego oczekują od życia. Tak więc publiczność w różnych miejscach może się nieco różnić. Mam wrażenie, że Europejczycy są większymi koneserami muzyki - cenią muzykalność, umiejętność grania na żywo. Amerykanie wolą telewizję. Dlatego lubię grać w Europie, bo tam nie chodzi tylko o to by zwiększyć sprzedaż płyty, publiczność cię słucha.

Większość ludzi przychodzących na twoje koncerty zna angielski, są jednak tacy, którzy nie rozumieją o czym śpiewasz. Nie przeszkadza ci to?