Reklama

"Kocham ten hałas!"

Przedstawiać ich nie trzeba – kiedyś uważani za najgłośniejszy zespół na świecie, Anglicy ukrywający się pod nazwą Venom, wciąż pozostają grupą, która budzi uwielbienie z jednej i pogardę z drugiej strony. Premiera nowego albumu Venom, zatytułowanego znacząco „Resurrection”, oznacza, że jeszcze nie powiedzieli ostatniego słowa. Jarosław Szubrycht rozmawia z Cronosem, czerwonowłosym wokalistą i basistą Venom, o prawdziwym zmartwychwstaniu, Kate Bush, pieniądzach i stopach Kinga Diamonda.

Tytuł płyty - „Resurrection” - oznacza zmartwychwstanie. Czy to oznacza, że Venom był martwy?

Nie, gdyby chodziło nam o to, nazwalibyśmy płytę „Wskrzeszenie trupa”, albo jakoś podobnie. Tymczasem „Resurrection” w naszym przypadku oznacza odrodzenie. Do tej pory istniał Venom ponownie zjednoczony - ten który nagrał album „Cast In Stone”. Teraz mamy płytę „Resurrection” i Venom, który został wymyślony na nowo. Pier***ny Abbadon opuścił nas i założył pier***ny zespół techno, więc znaleźliśmy nowego perkusistę, Anntona, z którym stworzyliśmy prawdziwy Venom 2000. Abaddon nie był zainteresowany kroczeniem naprzód, twierdził, że jako Venom powinniśmy ciągle tkwić w latach 80. i wiecznie śpiewać „Welcome To Hell”. Tymczasem nie zamierzamy tego robić, bo wiemy, że w tym biznesie nie zajdziesz daleko przez robienie ciągle tego samego. Trzeba się rozwijać, trzeba ruszyć z miejsca. Venom jest dowodem na to, że ruszyliśmy do przodu, to niewiarygodnie ciężki album.

Reklama

Dlaczego poprzednia płyta - „Cast In Stone” - nie była prawdziwym zmartwychwstaniem Venom?

„Cast In Stone” jest materiałem zjednoczonego po latach zespołu. Jeśli posłuchasz „Possessed”, dojdziesz do wniosku, że następną płytą powinno być „Cast In Stone”, w końcu nagrał je ten sam, oryginalny skład grupy. Dlatego „Cast In Stone” nawet brzmi jak nasze płyty z lat 80. W porządku, ale my chcieliśmy już czegoś nowego, chcieliśmy pchnąć Venom w innym kierunku. Teraz nabraliśmy mocy, jesteśmy bardziej niebezpieczni, bardziej blackmetalowi, bardzie deathmetalowi... Annton jest prawdziwym zastrzykiem świeżej krewi. Nie wzbrania się przed graniem szybkich partii, ale zapieprza jak jakiś pociąg, podczas gdy Abaddon wolał trzymać się średniego tempa. „Cast In Stone” jest więc albumem wolniejszym, bardziej bezpiecznym. „Resurrection” to płyta groźna i dynamiczna. Znajdzie na niej coś dla siebie każdy fan Venom. Są tam takie utwory jak „Pain”, które urwą twój pier***ny łeb, ale są też takie, jak „Man, Myth & Magic”, które są pełne mocy, ale nieco wolniejsze.

To znaczy, że Abaddon odszedł, bo nie chciał stawić czoła przyszłości Venom?

Tak myślimy, ale pewności nie możemy mieć, bo Abaddon nie zadzwonił do mnie od jakichś dwóch lat. Jeżeli miał jakieś inne powody, to ja ich nie znam. Kiedy już skomponowaliśmy „Resurrection”, zaproponowaliśmy mu nagranie płyty, ale odmówił. Może umów się na wywiad z Adaddonem i zapytaj go...

Wiesz, to dobry pomysł. A słyszałeś już jego solową płytę?

Tak i dziwię się, że powstała pod nazwą Abaddon, bo ja tam nie słyszę żadnego Abaddona. Grałem z tym człowiekiem w jednym zespole przez 20 lat i nie mam pojęcia, kto tam gra, bo Abaddon na pewno nie potrafiłby tego zrobić. Mantas napisał w przeszłości mnóstwo utworów, w których Abaddon mógł się popisać dużo bardziej, ale jakoś tego nie zrobił. Dlatego twierdzę, że jego solowy album to pier***ne Milli Vannili. Ktoś inny mu to nagrał, a on dał tylko swoje imię. Jak jest taki mądry, to niech zagra parę koncertów z tym materiałem. Nie zrobi tego, bo musiałyby grać same maszyny, samplery. To nie jest już heavy metal - to gówno!

Powiedz w jaki sposób do zespołu trafił Annton, następca Abaddona?

Annton to nasz stary kumpel, który kręci się wokół zespołu od początku, od 20 lat. Robił różne rzeczy, był naszym technicznym, tour menadżerem, zajmował się światłami. Jest nam bardzo bliski i dobrze wie o co chodzi w Venom, jest bardzo świadomy swojej roli i znaczenia naszego zespołu. Zdawał sobie sprawę, że na wejściu postawiliśmy przed nim wyższe wymagania, niż ma to miejsce w większości zespołów, ale nie wydawał się tym zbyt zmartwiony. Znał Venom od tak dawna, że będzie również udzielał wywiadów, będzie sam mógł powiedzieć ludziom kim jest, co robi i co myśli o Venom. Przyjdzie mu to z łatwością, bowiem jest tylko cztery lata młodszy od nas, nie jest dzieckiem. Jest do nas podobny, myśli jak my, spędziliśmy razem mnóstwo czasu naprawdę dobrze się bawiąc. No, a przede wszystkim jest wielkim sukinsynem i świetnym perkusistą, a więc będzie doskonale pasował do nowego Venom. Zauważ, że jeśli kiedykolwiek wcześniej pojawiali się w naszym zespole jacyś nowi muzycy, żaden z nich nie otrzymał pseudonimu. Na płycie „Calm Before The Storm”, kiedy Mantasa nie było w zespole, zastępowali go Mike Hickey i Jim Clare, którzy byli wynajęci, przyszli, zrobili, co do nich należało i odeszli. To samo miało miejsca, gdy ja odszedłem. Płytę „Prime Evil” nagrywali jacyś dziwni ludzie, na przykład Tony Dolan. Jak, do cholery, można być członkiem Venom nazywając się Tony Dolan?! Tymczasem Annton od razu otrzymał swój pseudonim sceniczny, jako świadectwo tego, że jest pełnoprawnym członkiem Venom. Bo Venom to nie spacer ulicą i nie wąchanie kwiatków, ale piekielny hałas...

Miejmy nadzieję, że Annton rzeczywiście na stanie na wysokości zadania, bo jak dotąd zmiany składu nie służyły Venom.

Tak, ale Venom był już tym, czym jest, zanim dołączył do niego Abaddon. Mantas założył Venom, angażując czarnego perkusistę, który miał za sobą całe lata grania jazzu. Dopiero później doszedłem ja i Abaddon, a więc zespół istniał zanim w ogóle usłyszeliśmy o tym człowieku. Poza tym wkład Abaddona w muzykę Venom był właściwie żaden. Grał na perkusji, ale zauważ, że pod wszystkimi kompozycjami podpisani są Mantas i Cronos, my również projektowaliśmy wszystkie okładki. Ja na rysowałem logo Venom i okładkę „Welcome To Hell”, Mantas stworzył okładkę „Black Metal”. Nie przypominam sobie natomiast czegokolwiek, co zrobiłby Abaddon, poza udzielaniem wywiadów po pijaku...

Ciekaw jestem, czy 20 lat temu zdobycie kontraktu płytowego przyszło wam z łatwością? W końcu nikt przed wami nie grał tak głośno, nikt nie używał satanicznego image’u na taką skalę. Ludzie nie bali się was?

Bali się i to bardzo! Wszystkie nasze płyty zostały zakazane, sklepy nie chciały wystawiać ich na półki. Z trudem podpisaliśmy kontrakt, z jeszcze większym przychodziło nam organizowanie koncertów. Musieliśmy nakręcić koncertowe wideo, które kosztowało nas tysiące funtów - wysyłaliśmy je do organizatorów na całym świecie, z krótkim listem: „Zobaczcie, to jest Venom na scenie i właśnie to zamierzamy zrobić w waszym kraju”. Dopiero wtedy zaczęto nas zapraszać. Jedną z najlepszych rzeczy w byciu członkiem Venom dzisiaj jest to, że wszyscy wiedzą o co chodzi. „Black metal? Jasne, nie ma sprawy!” - tak dzisiaj reagują dzieciaki, podczas gdy 20 lat temu pytali „Black co? O co ci chodzi?”. Dzisiaj mamy wokół tysiące zespołów metalowych, które mogą normalnie funkcjonować i bardzo się z tego cieszę.

„Nie jestem czcicielem satanizmu, okultyzmu, czy czarnej magii. Tutaj chodzi o rozrywkę, o dobrą zabawę” - powiedziałeś w wywiadzie dla magazynu „Kerrang!” jakieś 15 lat temu...

I wciąż tak jest, podpisuję się pod tym w 100 procentach! Aktor może jednego dnia grać w „Romeo i Julii”, aby nazajutrz wcielić się w postać hrabiego Draculi i nie ma w tym nic dziwnego. Cokolwiek nie robi - śpiewa, tańczy, czy recytuje wiersze - robi to po to, żeby cię rozerwać. To wszystko jest formą rozrywki. Podobnie jest w muzyce. Tak jak istnieją filmy o miłych rzeczach, tak samo są zespoły, które śpiewają o miłych rzeczach, ale istnieją tez takie filmy jak „Evil Dead”, „Egzorcysta” i „Hellraiser”, więc powinno być również miejsce dla takich zespołów jak Venom. Ale to wszystko rock n’roll!

Czy to prawda, że pomiędzy Venom a Mercyful Fate istniała w latach 80. jakaś poważna rywalizacja?

Nie, my tylko nabijaliśmy się z Mercyful Fate, a ich lidera - Kinga Diamonda - uważaliśmy za głupka. Kiedyś, podczas noclegu w jakimś hotelu w Holandii, próbował odgrywać rolę bardzo złego, satanistycznego i przerażającego gościa. Tarzaliśmy się po podłodze ze śmiechu, a ten matoł z rodziny Adamsów cały czas się zgrywał. W pewnym momencie był już tak pijany, że butelka piwa wypadła mu z ręki i rozbiła się na podłodze, a on w to wdepnął. Nie miał butów, więc rozpieprzył sobie stopy od spodu i pogotowie wzięło go do szpitala, żeby założyć mu szwy! (śmiech) Taki zły i przerażający jest ten gość... Cały hotel był upieprzony jego krwią, a przecież następnego dnia Mercyful Fate mieli grać koncert. (śmiech) Nie, nie można mówić o jakimkolwiek konflikcie miedzy nami, nigdy nie pokłóciliśmy się, ani nic takiego. Oni po prostu grali swoją muzykę, a my swoją.

Kiedyś twierdziłeś, że mógłbyś zakochać się tylko w Kate Bush. Czy to nadal aktualne?

Och tak! Kochałem się w niej, kiedy jeszcze byłem nastolatkiem i z tego akurat nie wyrosłem, myślę o niej bardzo często i uważam, że jest doskonała, po prostu najpiękniejsza. Moim największym marzeniem jest nagranie wspólnej płyty z Kate Bush, ale jestem pewien, że kazałaby mi spier***ać. (śmiech) Opowiadam takie rzeczy w wywiadach, może któryś z nich dotrze do Kate Bush i sama się odezwie, powie, że mogłaby coś ze mną nagrać. Ja sam z nią się nigdy nie skontaktuję, bo najprawdopodobniej wyjdę na totalnego głupka. (śmiech) Inne dziewczyny podrywam zwykle w mało wyszukany sposób, typu „Hej, jak leci, suczko!”, ale przy Kate potrafiłbym się tylko jąkać. (śmiech)

Zawsze chciałem wiedzieć, kim są dzieci w koszulkach Venom z okładki waszego albumu „Possessed” i kto jest autorem tego projektu? Moim zdaniem to najlepsza okładka w historii metalu.

Dzięki! Pomysłodawcą tej okładki był brat Keitha, inżyniera dźwięku, który nas nagrywał. Nazywał się Ritchie i zajmował się fotografią. Kiedyś przyszedł do nas do studia i dałem mu kilka koszulek Venom, z okładką „Welcome To Hell”. Po powrocie do domu dał koszulki swoim dzieciom i następnego dnia przyleciał do nas z powrotem, wrzeszcząc jak oparzony. Pokazał nam zdjęcia swoich dzieci, które były po prostu niesamowite, były doskonałe! Wiesz, wszyscy jesteśmy przyzwyczajeni do krzyży i innych chrześcijańskich symboli, ale widok dwojga kilkuletnich dzieci ze znakiem Bafometa na piersi to było coś naprawdę mocnego! Znaliśmy Ritchiego bardzo dobrze. Nie był żadnym świrusem, dziwakiem czy kimkolwiek takim. Był normalnym gościem, z normalną rodziną, ale wpadł na tak rewelacyjny pomysł. Pomyśl od jakich słów zaczyna się płyta „Possessed: „Spójrz na mnie, dziecko Szatana...”, dlatego, gdy zobaczyliśmy te zdjęcia, już wiedzieliśmy, że mamy okładkę. Swoją drogą, to zdjęcie nie nadawało się za bardzo na plakat, koszulki wyszły z tego marne, wytwórni absolutnie nie spodobał się ten pomysł, ale okładka płyty była doskonała!

Niektórzy wasi fani, w tym moja skromna osoba, uważają podwójny album koncertowy „Eine Kleine Nachtmusik” za najważniejszą płytę w dyskografii Venom, esencję tego, czym był wasz zespół w latach 80. Zgadzasz się?

Oczywiście, że tak! Album ten zawiera zapis dwóch koncertów, jednego z Anglii, drugiego z Ameryki. Dobrze jest słyszeć, jak radził sobie Venom po dwóch stronach świata. Poza tym jest to rzeczywiście album, zawierający to, co Venom miał wówczas najlepsze, pier***ne 21 utworów, same klasyki! Jeżeli więc chcesz opowiedzieć komuś, czym był Venom i nie masz kasety wideo, rzeczywiście najlepiej będzie, jak puścisz mu „Eine Kleine Nachtmusik”. To bardzo dobry album, surowy i doskonale oddający ducha zespołu z tamtego czasu.

Czy to prawda, że Venom nie otwierał nigdy koncertu żadnego zespołu, że zawsze występowaliście w roli gwiazdy?

Widziałeś kiedyś nasz show? Zawsze powtarzamy ludziom – jeżeli chcecie organizować duży koncert i wymyśliliście sobie, że po Venom zagra jeszcze ktoś, to jesteście samobójcami. Przecież zakończenie naszego występu to zawsze totalna demolka, rozbijanie w pył wszystkiego, co znajduje się na scenie – więc gdzie oni mieliby grać?! Wyobraź sobie, że po naszym koncercie na festiwalu Dynamo, obsługa techniczna przez sześć godzin sprzątała cały ten złom ze sceny. Jaka publiczność będzie czekać sześć godzin na główną gwiazdę i oglądać pobojowisko, które pozostawił po sobie Venom?

Nie graliście zbyt dużo koncertów po wydaniu „Cast In Stone”. Czy przy okazji „Resurrection” będziecie chcieli to nadrobić?

Zagraliśmy duże koncerty w Stanach Zjednoczonych, w Holandii, w Grecji... kilka ich było. W każdym razie daliśmy ludziom to, o co prosili. Chcieli jeszcze raz zobaczyć klasyczny skład Venom, grający klasyczne numery, więc proszę bardzo. Dlatego nie było mowy o zagraniu większej ilości koncertów, o kontynuowaniu tego, co miało być przecież jednorazowym przedsięwzięciem. Oczywiście, przy okazji zarobiliśmy parę groszy, ale nie o to chodziło. Przychodzili do mnie ludzie i pytali, czy Venom zszedł się ponownie dla pieniędzy. Gdyby tak było, to kto powstrzymałby nas od wielkiej trasy koncertowej, dzięki której moglibyśmy zarobić milion funtów. Chcieliśmy zrobić tylko kilka koncertów, w bardzo specyficznych okolicznościach i dla specyficznej publiczności. Teraz to co innego. Chciałbym, żebyśmy zaczęli grać regularnie promując „Resurrection”, ale nie wiadomo jeszcze, czy to się uda. Na pewno zagramy w sierpniu jako gwiazda niemieckiego festiwalu w Wacken. To będzie naprawdę zaje***y show! Później chcielibyśmy zagrać trasę po całej Europie, wreszcie dotrzeć do Polski, do pier***nych Czech, wszędzie gdzie nas jeszcze nie było i skopać wam dupy! Zrobimy to!

Wspomniałeś o pieniądzach. Jak ważne były – i są obecnie – dla Venom?

Bez forsy jesteś udupiony. Szczególnie w Venom, gdyż musieliśmy o wszystkim pamiętać. Gdy grasz w normalnej kapeli, to idziesz na koncert, a koleś mówi ci, że da ci tyle, a tyle kasy. Liczysz więc ile kosztuje cię wynajęcie furgonetki, benzyna i koleś, który tę furgonetkę poprowadzi, a reszta kasy ląduje w twojej kieszeni. W przypadku Venom jest zdecydowanie trudniej. Zespół widzi jakąkolwiek forsę jako ostatni – najpierw musisz opłacić ekipę obsługującą koncert, ludzi od świateł, ludzi, którzy odpalają fajerwerki, no i trzeba kupić te pieprzone fajerwerki... Wyobraź sobie, że do koncertu w Grecji musieliśmy dokładać. Po prostu, żeby zagrać tam show na najwyższym poziomie, z wszystkimi elementami, które sobie wymyśliliśmy, musieliśmy część kosztów pokryć z własnych kieszeni.

Jakie to uczucie, stać na czele najbardziej wpływowego zespołu w historii muzyki metalowej? Gdyby ktoś policzył utwory jakiej grupy były najczęściej nagrywane przez innych, jestem pewien, że na gruncie ekstremalnego metalu Venom nie miałby rywali.

To zaje***te uczucie! Kiedy komponujesz nowe utwory, nie masz pojęcia, czy spodobają się ludziom, czy też będą traktowane jak gówno. Sam jestem wielkim fanem metalu. Puszczam sobie płytę Judas Priest i wrzeszczę, takie to wspaniałe, potem puszczam Black Sabbath i przy „Children Of The Grave” sram w spodnie ze szczęścia. Kiedy więc pomyślę, że gdzieś na świecie są dzieciaki, które podobnie reagują na muzykę, którą ja wymyśliłem, to czuję się zaje***cie! Słyszałem wiele przeróbek naszych numerów i te oficjalnie wydane płyty średnio mi się podobały. Jestem za to fanem tego, co zrobiły podziemne kapele ze Szwecji na albumie „Promoters Of The Third World War”.

Ciekawym zjawiskiem jest to, że pod koniec lat 90. kariery porobiły zespoły wzorujące się na Venom, podczas gdy zainteresowanie oryginałem raczej spadało.

Masz na myśli takie kapele jak Bewitched? Wiesz, Venom jest drogi i nie każdego na nas stać, więc organizator koncertu woli wziąć Bewitched i zapłacić im kilka funtów. Z Venom, czy to o graniu koncertów, czy nagrywaniu płyt mogą rozmawiać tylko wielcy menedżerowi, ludzie z wielkich wytwórni, podczas gdy wszystkie te zespoły tkwią wciąż w podziemiu. W prasie można przeczytać wywiady, da się zauważyć ich istnienie, ale przekonamy się, który z nich przetrwa kolejne 20 lat? Poza tym, nie zmuszaj mnie, żebym mówił złe rzeczy o innych kapelach. Jak już powiedziałem, jestem fanem tej muzyki i jeżeli zespół gra ciężko i surowo, to już mi się podoba. Wolę zły zespół heavymetalowy, niż jakąkolwiek inną muzykę. Nawet gdybyś mi zapłacił, nie słuchałbym pier***nego Take That. Kiedy słyszę taką muzykę staję się cholernie agresywny, a nawet najgorszy heavy metal działa na mnie uspokajająco. Kocham ten hałas!

Metallica nagrała niedawno album z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej. Myślisz, że taki pomysł sprawdziłby się również w przypadku Venom?

Stary, przymierzaliśmy się do tego już lata temu, przy okazji albumu „At War With Satan” i jestem przekonany, że Metallica ukradła nasz pomysł. My zresztą też nie byliśmy pierwsi. Jestem wielkim fanem Deep Purple i to właśnie Deep Purple nagrali taką płytę z London Symphony Orchestra. Niedawno płytę z orkiestrą nagrał również Yngwie Malmsteen, teraz Metallica, więc po co mamy to robić?

Cały czas powtarzasz, że jesteś fanem metalu. Słuchasz jakichś młodych zespołów?

Jasne, słucham wszystkiego, co tylko wpadnie mi w ręce. Ostatnio bardzo spodobał mi się Terror 2000, także nowy zespół o nazwie Mutant, który wydał niedawno debiutancki album „The Aeonic Majesty”, bardzo mi się podoba. Włoski Aborym jest również rewelacyjny, no i nowa Pantera...

A co myślisz o angielskiej grupie Cradle Of Filth, którą niektórzy określają mianem „Venom lat 90.”?

W ogóle mi się nie podobają. Nie uważam ich nawet za zespół blackmetalowy, to jakiś wampiryczny metal, bardzo monotonny i mało interesujący. Perkusja gra jeden, szybki rytm, a wokalistą jest jakiś koleś z kreskówki, czy gry komputerowej. W ogóle mi się to nie podoba, myślę, że Cradle Of Filth to gówno. Jest wiele lepszych, a niedocenianych zespołów, jak na przykład the Blood Divine, z których Cradle Of Filth zrzyna. Cradle Of Filth nie zrozumieli o co chodzi w black metalu i ciągle grają to samo. Spójrz tymczasem na Venom – my mamy show porównywalny z Kiss, ubieramy się w skóry jak Judas Priest, śpiewamy o satanizmie, jak pier***ny Black Sabbath! A co ma do zaproponowania jakiś Cradle Of Filth? Tylko wampiry? Pewnie dlatego, że sami wysysają krew z innych zespołów, takich jak the Blood Divine.

Grasz metal od ponad 20 lat. Prawdą jest, że lata 80. były lepsze dla tej muzyki, czy to tylko mitologia?

Zarówno lata 80., jak i 90. mają swoje dobre strony. Wydaje mi się jednak, że w latach 80. powstały ostatnie naprawdę oryginalne płyty, ludzie wymyślali coś nowego. Na początku lat 70. królował glam rock, pod koniec najpopularniejszy był punk, potem – na początku lat 80. – powstał death / black / speed metal, a pod koniec lat 80. powstał trend hardcore techno, całe to elektroniczne gówno, które również jest bardzo ciężkie. Tymczasem lata 90. to po prostu mniej lub bardziej udane mieszanie tego, co wymyślono już wcześniej. Nie słyszałem przez ostatnie dziesięć lat nic naprawdę nowego, nawet Metallica zaczyna brzmieć jak jakieś Corrosion Of Conformity, grzebiąc w starych rzeczach, zamiast wymyślić coś nowego. Wymień mi choć jeden styl, któy powstał w latach 90.?

Może black metal oparty na instrumentach klawiszowych...

(śmiech) Niezła próba, ale wiesz, to wciąż black metal...

W porządku. Powiedz mi, jak porównałbyś współpracę z waszą starą wytwórnią, Neat, a SPV, która reprezentuje dzisiaj wasze interesy?

Neat tak naprawdę nie byli zainteresowani tym, co wydają, podczas gdy SPV to profesjonaliści i naprawdę dbają o produkt. Kiedyś rozmawiałem przez telefon i bazgrałem coś na kartce. Narysowałem koślawe logo Venom, które już dwa dni później znalazło się na plakacie, bo ktoś tę kartkę znalazł – oto jak działali w Neat, podczas gdy w SPV takie wpadki nie byłyby możliwe. Przez ostatni miesiąc codziennie rozmawiałem z kimś z SPV, dogadywałem najdrobniejsze szczegóły okładki, upewniałem się, że płyta ukaże się na czas, że wszyscy dziennikarze dostali już egzemplarze promocyjne, że umówieni jesteśmy na wywiady... Różnica polega na tym, że gdybym zadzwonił do Neat z podobnymi pytaniami, mógłbym sobie pogadać z automatyczną sekretarką.

Czy to prawda, że pracujesz już nad materiałem nad nową solową płytą?

Tak. Prawdę mówiąc druga płyta Cronos została nagrana jeszcze w 1994 roku, ale wtedy rozpoczęliśmy przygotowywanie powrotu Venom i nigdy nie miałem czasu, by ją wydać. Teraz praca w Venom satysfakcjonuje mnie w 100 procentach, tyle że jest materiał, którego domagają się ludzie, więc zamierzam im go dać. Muszę tylko znaleźć trochę czasu na zmiksowanie go.

Dziękuję za wywiad. Czy chciałbyś coś przekazać polskim fanom?

Chciałbym podziękować za to, że tworzą Legiony Venom od dwudziestu lat! Kupujcie nową płytę, a będziemy z wami tak długo, jak tylko damy radę. Mam nadzieję, że wreszcie dotrzemy do Polski i zagramy wam trochę Venom metalu! Fucking hell yeah!!!

INTERIA.PL
Dowiedz się więcej na temat: Kochanie | Kocha | niekochana | utwory | show | Metallica | okładki | koncert | Bush | 20 lat | śmiech | Stone | hałas | metal
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama