Karnawał według Vogga. "Totalna moc i zniszczenie"

"The Knife" - utwór otwierający płytę, cios od samego początku, bez intra, intensywny, 100-procentowo metalowy kawałek bez pierdolenia i oglądania się za siebie. Ostry riff, zwrotki nieco w pantorowym klimacie, środkowy riff połączony z samplowaną wypowiedzią Busha, po czym szybkie solo i nieco wolniejszy riff dla zaczerpnięcia tchu, po czym końcówka na totalnej kurwie:)

"United" - drugi atak bez litości, wściekły riff i przybicia przypominające dobijanie ofiary, krótka pauza i jedziemy - zwrotka w klimacie starego dobrego Slayera, po czym przejście na blast z ostrym i pogiętym rytmicznie riffem, i tak dwa razy, po czym solo. I tutaj nowość - solo tylko na podkładzie basu, bez drugiego wiosła. Ostatnia część utworu oparta na mocnym riffie oscylującym wokół ducha starego thrashu. Nad wszystkim panuje wściekły wokal Rasty. Kerim określił numer jako najtrudniejszy na płycie pod względem kondycyjnym. Totalne ciśnienie od początku do końca. OK, mamy więc dwie torpedy na początek, po których wchodzimy w krainę....

"Carnival Is Forever" - utwór tytułowy, ponad 9-minutowa kompozycja. Otwiera go minutowe intro gitarowe, prosty motyw zagrany na czystym kanale, bardzo spokojny wręcz, medytacyjny wstęp kontrastujący z tym, co działo się we wcześniejszych kompozycjach. Pierwszy riff - ciężar dwóch tysięcy ton i podwójna stopa, trochę Morbid, ale tylko inspiracja:). Utwór rozwija się w swoim naturalnym tempie, bez pośpiechu wprowadzając słuchacza w świat dziwnych brzmień i klimatów, po czym następuje kulminacja, czyli totalnie miażdżący riff oparty na prostym bardzo grovvwujacym temacie rytmicznym okraszonym blastem na czajnie:).

Ale jesteśmy dopiero w połowie kawałka - tutaj znowu zmiana klimatu, czysty kanał gitary, medytacja, jesteśmy w kosmosie w stanie hibernacji, trwa to jakieś dwie minuty i nagły strzał prosto w pysk powracającego pierwszego riffu, i dochodzimy do końca numeru, czyli transowego wręcz riffu do którego dołączyliśmy kilka nieziemskich dźwięków dzięki uprzejmości naszego gościa - Harvy -Klawiszowca z zespołu Blindead. Klawisz zostaje do końca numeru i wprowadza następny song, czyli...

"Homo Sum" - Myślę, że numer pretendujący do następcy "Spheres Of Madness", wydaje mi się, że mój faworyt na płycie - ma w sobie wszystko: totalna moc, zniszczenie, zajebisty riff, blast, doskonały aranż i środkową część utrzymaną w progresywnym klimacie, część, która dosłownie przenosi słuchacza w inną czasoprzestrzeń. Ciary.

"404" - kolejny hit:). Nieco soulflyowo-mesugghowo-gojirrowy, hahah - inspiracje ma chyba każdy. Dobry, płynący kawałek złożony z dwóch części, zróżnicowany motywicznie. Riff zwrotki oparty na ciężkim, rytmicznym motywie, po czym melodyjny riff. Druga część to zupełna zmiana klimatu, znowu mamy jazdę bez trzymanki. Utwór nabiera prędkości i mocy, świetne solo i najszybszy blast na płycie kończący numer. Świetny koncertowy kawałek.

"A View From A Hole" - I znowu zmiana klimatu, znowu czyste wiosło, prosty motyw gitary, po chwili łączący się z bębnami, i nagle jeb z dzidy - wchodzą wiosła i bas. Totalny mrok i klimat - Black Sabbath i Celtic Frost założyli zespół:). Przesterowany wokal - robi się ciemno i nagle ożywienie, szybszy riff, totalnie trudny riff i połamane bębny. To wszystko tworzy świetny groove i dochodzimy do kulminacji, czyli do blastu - czysta energia płynąca z tego riffu nie pozostawia po sobie już żadnych wątpliwości co do tego, że utwór wchodzi jak nóż w masło lub jak zimny poranny browar po wczorajszej imprezie z Behemoth, hahaha.

"Pest" - Suffocation spotyka Assesino i Panterę, hehe. Prosto do przodu i na pełnej kurwie. Krótko, zwięźle i na temat - strzał pomiędzy oczy. Dobry kawałek na koniec metalowej części płyty??

"Silence" - Oceńcie sami, przecież nie będę zdradzał wszystkiego od razu.

Vogg