Dwa tygodnie wcześniej w Tauron Arenie Kraków tysiące fanów oklaskiwało grupę Scorpions, teraz w wyprzedanej hali z polską publicznością żegnali się weterani z formacji Whitesnake, poprzedzani przez zespół Europe, pamiętany z wielkiego przeboju "The Final Countdown". Jak na żywo wypadł David Coverdale ze swoją ekipą?
"Zamierzam pokazać moją wdzięczność za poparcie, które mam, bo nie da się tego robić bez wspierającej publiczności. To takie proste. Fani wiedzą, że zawsze staram się wypaść jak najlepiej. To od zawsze była moja filozofia" - podkreślał David Coverdale w rozmowie z Planet Rock.
70-letni wokalista ze swoją grupą Whitesnake (posłuchaj!) w ramach "The Farewell Tour" żegna się z publicznością, choć jednocześnie zapowiada, że to tylko pożegnanie z wyczerpującymi trasami koncertowymi.
W roli gościa specjalnego weteranów poprzedzają obecnie Szwedzi z Europe. To właśnie oni otrzymali zadanie rozgrzania publiczności i w ciągu godziny na scenie ze swojego zadania wywiązali się znakomicie. Imponuje szczególnie wokalista Joey Tempest, po którym kompletnie nie widać upływu czasu. Zarówno wizualnie, jak i głosowo frontman prezentuje się niczym w połowie lat 80., kiedy to grupa podbijała listy przebojów za sprawą płyty "The Final Countdown" (1986).
To właśnie głównie na tym albumie oparty był przekrojowy set Szwedów - już jako drugi z kolei usłyszeliśmy żywiołowy "Rock the Night", by za chwilę przejść do ballady "Carrie". Końcówka z kolei to dwa pewniaki - "Cherokee" i wyskakany "The Final Countdown" (wiadomo, że bez "turururu" by nie było koncertu). Równie mocno reprezentowany był album "Out of This World" z 1988 - "Superstisious", "Ready or Not", "Sing of the Times" oraz "Open Your Heart" (ten utwór pierwotnie został wypuszczony na płycie "Wings of Tommorow" z 1984 r.).
Warto podkreślić, że choć w Krakowie odliczaliśmy głównie do przeszłości, Europe nie zamyka się w tamtej dekadzie, gdy odnosił największe sukcesy. Warto sięgnąć po płyty nagrane już w XXI w. Muzycy po reaktywacji przeżywają drugą młodość, a "Start from the Dark" (2004) wprost traktują jako drugi debiut.
Fani czekali przede wszystkim oczywiście na gwiazdę wieczoru - jak prezentuje się Whitesnake A.D. 2022? David Coverdale od lat ma rękę do znakomitych współpracowników, a przez zespół w ciągu ponad 40 lat kariery przewinęło się dobrze ponad 30 muzyków, w tym takie tuzy, jak m.in. znani z Deep Purple Jon Lord i Ian Paice, Micky Moody, Neil Murray (później m.in. Black Sabbath, Brian May), Cozy Powell (Rainbow, Black Sabbath, Brian May, Michael Schenker Group), Rudy Sarzo (Quiet Riot, Ozzy Osbourne), Vivian Campbell (Def Leppard, Dio), Steve Vai, Doug Aldrich (Dio, The Dead Daisies) czy Brian Tichy (Foreigner, Ozzy Osbourne, Billy Idol, The Dead Daisies).
- Dla mnie zmiany są tak naturalne, jak pory roku. Dlaczego miałoby być inaczej przy zmianach składu zespołu? - mówił mi Coverdale przed wizytą w Polsce w 2011 r.
W obecnej konfiguracji Whitesnake to wcale nie taki wyliniały wąż, a siedmiogłowy międzynarodowy potwór. U boku kierującego całością frontmana są dwaj pochodzący z Ameryki gitarzyści: Reb Beach i Joel Hoekstra, ich rodak perkusista Tommy Aldridge (z przerwami z Coverdale'em gra od 1987 r.), obsługujący klawisze plus mocno wspierający wokalnie lidera Włoch Michele Luppi i Chorwat Dino Jelusić (ciekawostka, to pierwszy laureat Eurowizji Junior z 2003 r.) oraz urodzona w Irlandii basistka Tanya O'Callaghan, która do zespołu dołączyła z Jelusiciem pod koniec 2021 r.
Zaangażowanie Jelusicia przez wielu fanów zostało odebrane jako znak, że głos Coverdale'a nie ma już wystarczającej mocy. Początek koncertu wydawał się potwierdzać te obawy, gdyż obaj klawiszowcy nie odpowiadali tylko za chórki, ale za niemal całe partie wokalne.
To nie znaczy jednak, że David przez cały czas korzystał z tych podpórek. Słychać było i chrypkę (bluesowe korzenie cały czas obecne), i aksamit (wiadomo, ballady), a jak trzeba było, to i ryknąć wciąż potrafi. Oczywiście wszystko w charakterystycznej whitesnake'owej oprawie, z naciskiem na wyznawanie miłości. Sam Coverdale przedstawiając zespół zaczął od pierwszej kobiety w składzie zespołu ("przywilej i zaszczyt"), czyli wspomnianej Tanyi O'Callaghan, co warto pochwalić, bo akurat teksty zespołu to pokaz samczej męskości.
Repertuar pożegnalnych koncertów oparty jest na największych przebojach, z naciskiem na multiplatynową płytę "Whitesnake" z 1987 r. ("Is This Love", "Still of the Night", "Give Me All Your Love", "Bad Boys"). Równie gorąco przyjęte zostały "Here I Go Again", "Fool for Your Lovin'", "Love Ain't No Stranger" i zagrany na koniec "Burn" z repertuaru Deep Purple (gdy wokalistą w tym zespole był Coverdale). "Nie ma jeńców" - komentował Grzegorz Kupczyk, lider CETI i były wokalista Turbo, a wśród fanów wypatrzyliśmy innych muzyków czerpiących całymi garściami z dorobku Coverdale'a i spółki - Wojciecha Cugowskiego i Piotra Brzychcego, gitarzysty i lidera grupy Kruk.
O tym, że to czas odliczania do końca wielkich rockowych gwiazd przypominają przynajmniej dwie rzeczy - częste popisy instrumentalne pozwalające złapać oddech śpiewającym weteranom (tu szczególne pochwały dla 71-letniego Tommy'ego Aldridge'a, który w pewnym momencie swojej solówki perkusyjnej wyrzucił w stronę publiczności swoje pałeczki, by kontynuować granie dłońmi, niczym szalony Zwierzak z Muppetów) oraz fakt, że koncerty kończą się coraz szybciej. Pożegnanie z Polską zmieściło się w niewiele 1,5 godziny.
1. "Bad Boys"
2. "Slide It In"
3. "Love Ain't No Stranger"
4. "Hey You (You Make Me Rock)"
5. "Slow an' Easy"
6. "Ain't No Love in the Heart of the City"
7. "Fool for Your Loving"
8. gitarowe i klawiszowe solo
9. "Crying in the Rain"
10. perkusyjne solo
11. "Is This Love"
12. "Give Me All Your Love"
13. "Here I Go Again"
14. "Still of the Night"
15. "Burn"
1. "Walk the Earth"
2. "Rock the Night"
3. "Scream of Anger"
4. "Carrie"
5. "Last Look of Eden"
6. "Sing of the Times"
7. "Hole in My Pocket"
8. "Open Your Heart"
9. "Ready or Not"
10. "Superstitious"
11. "Cherokee"
12. "The Final Countdown".
Michał Boroń, Kraków
